Παραπονιέται ο ποιητής: «Οπου κι αν πάω η Ελλάδα με πληγώνει». Ποιητική αδεία η υπερβολή, χρησιμοποιείται για να καταδείξει την πίκρα της φυλής μας, που τα από καταβολής «κακώς κείμενα» μένουν εσαεί αδιόρθωτα και συνεχίζουν να πληγώνουν το «κορμί» της πατρίδας και την «ψυχή» μας. Ισοπεδωτική, εν πολλοίς κι απαισιόδοξη η ποιητική γραφή, δικαιολογείται επειδή αποσκοπεί στην ενεργοποίηση της ιστορικής μνήμης και τη χρησιμοποίησή της ως όπλου για την κατάκτηση ενός καλύτερου μέλλοντος. Διότι στην πραγματικότητα, ως τόπος κι ως λαός, η Ελλάδα δε σε πληγώνει πουθενά - παρεκτός σαν πλησιάσεις πολύ κοντά στις ανεξέλεγκτες χωματερές της και στα λημέρια των κάθε λογής εξουσιαστών της - αλλά παντού σε λυτρώνει και σε αναζωογονεί. Περισσότερο το νιώθεις αυτό στις μέρες των διακοπών, σαν ταξιδεύεις στη χώρα της ομορφιάς και της καλοσύνης.

Οπου κι αν πας η Ελλάδα σε ευχαριστεί και σε αναπτερώνει. Ενεργοποιούν και ηδονίζουν όλες τις αισθήσεις σου οι ομορφιές της. Οι θαλασσιές πινελιές που αγγίζουν το μακρύ «κορμί» της και σε οδηγούν στο δρόμο της οπτικής απόλαυσης. Τα διάσπαρτα νησιά της, που μοιάζουν με ζαφείρια «πεταμένα» στο πέλαγος και σε προσκαλούν σε ταξίδια ονειρεμένα. Τα παραδεισένια χωριά της που «κρέμονται» σαν πολύχρωμες φωλιές πουλιών στα καταπράσινα βουνά της και σε καλωσορίζουν στην πολυπόθητη ηρεμία, φιλοξενώντας τον προσωπικό σου νιρβάνα. Τα αρχαία μνημεία της που βρίσκονται κατάσπαρτα στην Ιερή Γη της και σε ξεναγούν στην Ιστορία, για να σε κάνουν κοινωνό του ανθρώπινου πολιτισμού.

Στην Ελλάδα όμορφοι είναι και οι άνθρωποι. Και καλοσυνάτοι. Ο ναυτικός, που «οργώνει» τη θάλασσα για να βγάλει τίμια το ψωμί του. Ο γεωργός, που «παλεύει» με τη γη για να αντλήσει από τον πλούτο της. Ο βοσκός, που γίνεται ένα με τη φύση. Ο εργάτης, που δουλεύει για να κτίσει έναν ομορφότερο κόσμο. Ο βιοτέχνης, που «επιχειρεί» κοπιάζοντας για να ζήσει καλύτερα. Ολοι αυτοί εργάζονται σκληρά και ζουν δύσκολα. Ομως, δε βαρυγκωμούν και σε κοιτούν με αξιοπρέπεια και περηφάνια. Δεν παραπονιούνται, αν και βλέπεις στα μάτια τους την πίκρα και την οργή για την αδικία που γίνεται σε βάρος τους, ούτε οι συνταξιούχοι του ΟΓΑ, που καλούνται να ζήσουν με «σύνταξη» 150 ευρώ το μήνα. Κι αυτοί σου χαμογελούν πλατιά, μεταδίδοντάς σου αισιοδοξία για τη ζωή.

Αυτή είναι η Ελλάδα μας, ποιητή. Και μου φαίνεται πως «λάθεψες» περιγράφοντάς τη σαν την «πληγώτρα» μας. Μια απύθμενη κι αφειδώς ρέουσα ιαματική πηγή είναι, που γιατρεύει τις πληγές και τις αρρώστιες μας. Θα ήσουν πιο ακριβής και πιο δίκαιος αν έλεγες πως μας πληγώνουν και μας τυραννούν οι εξουσιαστές της. Ομως κι αν δε μας το είπες, εμείς το ξέρουμε. Οπως ξέρουμε και πώς θ' απαλλαγούμε από τους τυράννους μας. Και μπορεί ν' αργήσουμε, ποιητή, αλλά στο τέλος θα τα καταφέρουμε...