Πρώτιστο μέλημα του φτωχού Ελληνα οικογενειάρχη είναι η σπουδή των παιδιών του. Το «μάθε παιδί μου γράμματα» αποτελεί την κυρίαρχη γονεακή συμβουλή στη χώρα μας και δεν είναι τυχαίο. Ο γονιός που ζει στη φτώχεια πασχίζει να σπουδάσει τα παιδιά του, γιατί ελπίζει ότι έτσι θα εξασφαλίσουν μια ζωή καλύτερη από τη δική του. Για να πετύχει το στόχο, «τα δίνει όλα». Δουλεύει υπερωρίες, ή σε δυο δουλιές, αν βρει, και κάνει «αιματηρές» οικονομίες, προκειμένου να εξοικονομήσει χρήματα, που θα διαθέσει για τη σπουδή των παιδιών. Γιατί, για να σπουδάσει ένα παιδί, χρειάζεται ο γονιός να ξοδέψει πολλά χρήματα - μόνο για τα φροντιστήρια ενός μαθητή Λυκείου, απαιτούνται πάνω από 3.000 ευρώ το χρόνο - κι αν δε «ματώσει» ο φτωχός, δε θα μπορέσει ν' ανταποκριθεί στα τεράστια έξοδα που απαιτεί η, κατ' όνομα, δημόσια δωρεάν Παιδεία.

Ο γονιός πληρώνει τα μαλλιοκέφαλά του για τη σπουδή των παιδιών, επειδή στο καπιταλιστικό σύστημα, όπου όλα πουλιούνται κι αγοράζονται, η γνώση έχει μετατραπεί σε πανάκριβο εμπόρευμα. Μάθηση πουλούν οι επιχειρηματίες που δραστηριοποιούνται κερδοσκοπικά σε όλες, σχεδόν, τις βαθμίδες της εκπαίδευσης και οι ιδιοκτήτες φροντιστηρίων, που έχουν αναλάβει «εργολαβικά» την προετοιμασία των μαθητών για τις πολυάριθμες ενδοσχολικές εξετάσεις και για την εισαγωγή τους στα πανεπιστήμια. Αλλά και το κράτος, που διαχειρίζεται το δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα, συμπεριφέρεται σαν έμπορος - το βιβλίο των Αγγλικών, που διδάσκεται στην Α` Λυκείου, το αγοράζουν, πληρώνοντας από την τσέπη τους, οι γονείς των μαθητών - και σαν «μεσίτης», συγκεντρώνοντας «πελάτες» για τους ιδιώτες.

Το εμπορικό σύστημα Παιδείας, που λειτουργεί στη βάση των ταξικών διακρίσεων, πρέπει ν' αλλάξει. Η αλλαγή του δεν είναι υπόθεση των κυβερνώντων - «μεταρρυθμίσεις», σαν αυτές που δρομολογούν τα υπουργεία Παιδείας, δε χρειάζονται, ενώ οι προεκλογικές υποσχέσεις του πρωθυπουργού για αύξηση των δαπανών για την Παιδεία δεν πείθουν - αλλά του ελληνικού λαού, πρωτίστως των φτωχών Ελλήνων, που δυσκολεύονται να σπουδάσουν τα παιδιά τους. Πρωτοκινητές και πρωτοπόροι στον αγώνα για μια Δημόσια, Δωρεάν Παιδεία, που θα διαμορφώνει νέους με πολύπλευρες γνώσεις και ουσιαστική μόρφωση, με προσωπικότητα και ήθος, αγωνιστές της ζωής και σκαπανείς της κοινωνικής προόδου, πρέπει να είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι της εκπαιδευτικής κοινότητας. Οι εκπαιδευτές, οι εκπαιδευόμενοι, οι γονείς.

Εχουν δίκιο οι εκπαιδευτικοί που απεργούν, διεκδικώντας αναβάθμιση των χαμηλών μισθών - δάσκαλος που δεν πληρώνεται καλά, αδυνατεί ν' ανταποκριθεί στην αποστολή του - κι έχει άδικο η κυβέρνηση που αρνείται να ικανοποιήσει τα δίκαια οικονομικά αιτήματά τους, προβάλλοντας το σύνηθες ψευδολόγημα ότι «δεν αντέχει η οικονομία». Ομως, δε φτάνει να έχουμε καλοπληρωμένους δασκάλους, αλλά και καλύτερα σπουδαγμένους και συνεχώς εκπαιδευόμενους. Ακόμα, απαιτείται, υψηλότερη κρατική χρηματοδότηση - το παλαιό αίτημα για αύξηση των δαπανών στο 15% του προϋπολογισμού ισχύει, σήμερα, περισσότερο παρά ποτέ - για να λυθούν προβλήματα υποδομής κι άλλα πολλά που αντιμετωπίζει η εκπαίδευση. Ολα αυτά τα αιτήματα είναι εξίσου σοβαρά με τα μισθολογικά και δεν πρέπει να «μπαίνουν στην μπάντα», σε κανέναν αγώνα...