Εν έτει 2003, δηλαδή μισόν και πλέον αιώνα από την εποχή του εμφυλίου πολέμου, ένας απόστρατος αξιωματικός, που είναι τώρα αντιδήμαρχος στο Δήμο Ξάνθης, σε συζήτηση που έγινε στο Δημοτικό Συμβούλιο, για κάποιο θέμα των αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης και του Συλλόγου των Απογόνων και Φίλων της ΕΑ και του ΔΣΕ, «θυμήθηκε» και εκστόμισε, εις επήκοον πάντων, την κατάπτυστη φράση του - αλήστου μνήμης - Γεωργίου Παπανδρέου. «Ο Γέρος της Δημοκρατίας», είπε με στόμφο ο κύριος αντιδήμαρχος, «είχε πει ότι ο Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας ήταν ένα τσούρμο αλήτες»!!! (Είμαι βέβαιος ότι στις κατ' ιδίαν συζητήσεις του, ή ακόμα και στις επίσημες, ο κ. αντιδήμαρχος αποκαλεί, ακόμα και σήμερα, τους μαχητές του ΔΣΕ, συμμορίτες και ΕΑΜοβουλγάρους).

Ανιστόρητος, λοιπόν, και αθεράπευτος αντικομμουνιστής, ο χουντοθρεμμένος καραβανάς δεν πήρε, ως φαίνεται, χαμπάρι, ότι το 1989, με νόμο που ψηφίστηκε ομόφωνα απ' όλα τα κόμματα της Βουλής των Ελλήνων, η πολεμική εκείνη σύγκρουση, της περιόδου 1946-1949, αναγνωρίστηκε ως εμφύλιος πόλεμος. Στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, στο σχετικό άρθρο, αναφέρεται επί λέξει: 1. Η περίοδος από την αποχώρηση των στρατευμάτων κατοχής μέχρι 31-12-1949 αναγνωρίζεται ως περίοδος εμφυλίου πολέμου. 2. Οπου στην κείμενη νομοθεσία αναφέρεται ο όρος «συμμοριτοπόλεμος», αντικαθίσταται με τον όρο «εμφύλιος πόλεμος», και όπου «συμμορίτες» με τον όρο «Δημοκρατικός Στρατός». Και ο μεν «Γέρος της Δημοκρατίας», εκείνος ο «αχυράνθρωπος» και το «υποπόδιο» των Αγγλων ιμπεριαλιστών, που με την υπογραφή του έδωσε στους επεμβασίες του Τσόρτσιλ το «πράσινο φως», για το αιματοκύλισμα του αθηναϊκού και, στη συνέχεια, ολόκληρου του ελληνικού λαού, «τιμήθηκε» δεόντως από την ίδια την Ιστορία. Πήρε το «μετάλλιο» του κατάπτυστου γλείφτη και ξεσκονιστή των ξένων αφεντικών του, ο δε ανιστόρητος καραβανάς, λάτρης και νοσταλγός της χούντας των Παττακών, «τιμάται», επίσης, από τους συμπολίτες του και απ' όλους τους Ελληνες, με το «παράσημο» της χλεύης και της ανυποληψίας, για όσες αθλιότητες κατά καιρούς εκστομίζει.

Αλλά, εδώ προκύπτει, επίσης, και ένα πελώριο ζήτημα ηθικής τάξης και πολιτικής ευθύνης, για εκείνους τους «συντρόφους», δημοτικούς συμβούλους της αντιπολίτευσης (του ΠΑΣΟΚ και του θλιβερού ΣΥΝ), που με τη σιωπή τους αποδέχτηκαν τα δηλητηριώδη «ξεράσματα» χολής και αντικομμουνιστικού μίσους του εν λόγω αντιδημάρχου, καθώς και την απόρριψη του αιτήματος του Συλλόγου των Απογόνων και Φίλων της ΕΑ και του ΔΣΕ, με το αιτιολογικό του: «Εμείς δεν ξέρουμε κανένα Δημοκρατικό Στρατό, παρά μονάχα τον εθνικό στρατό» (!!!). Πρόκειται για μια πράξη και στάση, που δείχνει σε όλο του το μεγαλείο το «μπόι» των ανδρών και το «βάθος» των «σοσιαλιστικών» και δημοκρατικών αρχών και ιδεωδών τους...

Τελικά, η Ιστορία, αμερόληπτος και αδέκαστος κριτής, έχει καθίσει τον κάθε «κατεργάρη» στον «πάγκο» που του αξίζει. Εχει αποφανθεί, οριστικά και τελεσίδικα, για το ποιοι ήταν οι μαχητές και οι μαχήτριες του Δημοκρατικού Στρατού της Ελλάδας, και ποιοι είναι οι ανιστόρητοι και θρασύδειλοι πολιτικοί αλήτες που ασχημονούν και σκυλεύουν τα ιερά και τα όσια των αγώνων του λαού μας.