Είναι, και αυτός, ένας από τους χιλιάδες «αμετανόητους» κομμουνιστές που, στα πλαίσια του εφιαλτικού προγράμματος των διεστραμμένων εγκεφάλων του «Οργανισμού Αναμορφωτηρίων Μακρονήσου», που αποσκοπούσε στον εξανδραποδισμό ή στη φυσική εξόντωση των αγωνιστών, «φιλοξενήθηκαν» στο νησί των «νέων Παρθενώνων», και ένιωσαν «στο πετσί» τους τη λύσσα και τη βαρβαρότητα της «εθνικοφροσύνης» του μεταβαρκιζιανού κράτους. Πολλοί άφησαν εκεί, σε αυτή τη γυμνή και άνυδρη βραχονησίδα, την τελευταία τους πνοή (Τατάκης, Σαμπατάκος και εκατοντάδες άλλοι), ενώ θα μπορούσαν, βάζοντας μονάχα την υπογραφή τους σ' ένα χαρτί, να γλιτώσουν απ' όλα τα μαρτύρια, σ' εκείνους του κύκλους της επίγειας «Κόλασης του Δάντη», και να γυρίσουν στο σπίτι τους.

Τα ονόματα εκείνων των ηρώων που μαρτύρησαν στις Γιούρες και στα Μακρονήσια, «φυλάγοντας Θερμοπύλες, και ποτέ από το χρέος μη κινούντες», θα μείνουν στους αιώνες, σύμβολα αξιοπρέπειας και αντίστασης στην επιδρομή των Νεοβάρβαρων ιμπεριαλιστών, οι δε ελεεινοί και τρισάθλιοι «Καλαφάτηδες» θα βρουν τη θέση που τους αξίζει, στον σκουπιδοντενεκέ της Ιστορίας.