Ετσι δείχνουν και τα αιματοβαμμένα χνάρια αυτών που αγωνίστηκαν και αυτών που θα αγωνιστούν για το όραμα που δεν πουλιέται και που δεν αγοράζεται, το όραμα μιας «Πολιτείας του Ηλιου».

Το αγωνιώδες ερώτημα, βέβαια, είναι, πότε η αθόρυβη πλειοψηφία θα φουσκώσει επιτέλους τα πλεμόνια της και θα εκφυσήσει εκείνο τον σαρωτικό και λυτρωτικό άνεμο, που θα καθάρει τα πιο μικρά αλλά και τα πιο μεγάλα της ζωής. Ασφαλώς και το ερώτημα αυτό δεν μπορεί ν' απαντηθεί τώρα.

• Μήπως επιτέλους ήρθε η ώρα, ένα, μικρό έστω, πρωτοποριακό κομμάτι αυτής της πλειοψηφίας, να ρίξει ένα τόσο δα μικρό βηματάκι στις 7 του Μάρτη; Αν μη τι άλλο, ως επιστέγασμα των αγώνων, στους οποίους τις περισσότερες φορές συμμετείχε ενεργά.
• Μήπως ήρθε η ώρα να γίνει έστω και «ες αυτό το μικρό γενναίο»; Να ζωγραφίσει δηλαδή την ψήφο του με χρώμα κόκκινο, αφού στο βάθος αναγνωρίζει ότι μια τέτοια ψήφος είναι ψήφος απεγκλωβισμού απ' αυτό το θίασο, στον οποίο μετέχει «εκών-άκων».
• Αφού στο βάθος αναγνωρίζει ότι είναι η μόνη ψήφος που μπορεί να σιγήσει την αρένα, με τις βαρβαρικές ιαχές και τα «Χαίρε Καίσαρ», μιας πληρωμένης και με διάφορους τρόπους, κλάκας, μαθημένης να χτυπάει το ταμπούρλο πάντα στους ίδιους τους ρυθμούς, στους τάχα εντυπωσιακούς ρυθμούς μιας επερχόμενης δήθεν άνοιξης, μιας δήθεν νέας εποχής, μιας νέας δήθεν αλλαγής, ενός νέου δήθεν ξεκινήματος, μιας δήθεν επί το δικαιότερον κατανομής της αδικίας.
• Αφού στο βάθος αρνείται να δεχτεί το παμπάλαιο παραμύθι που φέρεται τάχα ως έξυπνο, κι όπου σ' αυτό, οι αριθμοί, τα κουκιά, δεν προσμετρώνται πλέον ως ποσότητα, αλλά κι ως ποιότητα. Για να δικαιολογήσουν φυσικά στην αθόρυβη πλειοψηφία, που θα πορεύεται απ' τις 8 του Μάρτη, ξανά στις στενωπούς της ανάγκης, πως ό,τι έγινε ...για το καλό της έγινε. Πως ό,τι πρόκειται να γίνει, με την ψήφο της θα γίνει ...και συμμετοχικά.
• Αφού στο βάθος αναγνωρίζει ότι η ψήφος με χρώμα κόκκινο είναι το άρωμα που θα σκεπάσει ολότελα αυτή την αποφορά.
• Αφού, τέλος, αισθάνεται ότι αυτή η ψήφος, είναι ψήφος ανάτασης, τροχιοδεικτικό προς την ελπίδα, κάρτα εισόδου «στη γιορτή που δεν ξανάδε στη ζωή του τη σκυφτή».

Τόση τόλμη απαιτείται για ν' αρχίσει η διαδικασία της επίσπευσής της διά μέσου και της ψήφου;

Γιατί να βαλτώνει κανείς ξανά και ξανά στο τέλμα των διλημμάτων, και να μένει το βήμα του μετέωρο, σαν του πελαργού;

Πώς μπορεί ν' αντέχει ακόμη αυτό που ευθαρσώς χαρακτηρίζει σάπιο;