Τι Μπιν Λάντεν και τι Τζορτζ Μπους, τι «17Ν» και τι «ΕΛΑ»; Ο χειρότερος τρομοκράτης του λαού είναι η ακρίβεια. Κρύος ιδρώτας «λούζει» τον καθένα που πλησιάζει ένα πρατήριο βενζίνης για να γεμίσει το «απύθμενο» κι «αχόρταγο» ρεζερβουάρ του αυτοκινήτου. Τρέμει το φυλλοκάρδι της νοικοκυράς κοιτώντας το ταμπελάκι της τιμής των προϊόντων στον πάγκο της «λαϊκής» και στο ράφι του σούπερ μάρκετ. Φόβος και τρόμος μάς πιάνει σαν ανοίγουμε το λογαριασμό της ΔΕΗ, του ΟΤΕ - αν έχεις και «κουνητό», τότε «την έβαψες» -, του νερού. Ενας σκληρός κόμπος σού σφίγγει το στομάχι όταν έρχεται η ώρα να πληρώσεις τα δίδακτρα για τα φροντιστήρια των παιδιών. Η απελπισία εμφανίζεται στο πρόσωπο του γέροντα τη στιγμή που ο φαρμακοποιός τού ανακοινώνει πόσα πρέπει να βάλει από την τσέπη του για τη «συμμετοχή» στα φάρμακα. Κι αν θελήσεις να πιεις έναν καφέ στην πλατεία, «φίδι που σ' έφαγε», σπάταλε...

Ομως, δεν τρομοκρατούνται όλοι από την ακρίβεια. Αυτού του είδους η τρομοκρατία έχει ταξικό περιεχόμενο και «χτυπάει» επιλεκτικά. Ετσι, άλλοι - οι φτωχοί - τη φοβούνται κι άλλοι - οι πλούσιοι - αδιαφορούν γι' αυτή, ή και την επιζητούν. Ο μεροκαματιάρης κι ο μισθωτός δυσκολεύονται να πληρώσουν την αύξηση στο νοίκι, ο μεγαλοβιομήχανος έχει δική του βίλα. Ο μικρομεσαίος αγρότης βάζει «βερεσέ» το πετρέλαιο στο τρακτέρ, ο μεγαλοεισοδηματίας δε νοιάζεται πώς θα γεμίσει το ρεζερβουάρ του «τζετ», ή του κότερου, με τα οποία μετακινείται. Ο άνεργος αγωνιά μην αυξηθεί η τιμή του ψωμιού και του γαύρου, ο μεγαλέμπορος το σολομό και τον αστακό τον τρώει και «σκέτο», χωρίς ψωμί...

Ο Βαρδινογιάννης κι ο Λάτσης, που διαχειρίζονται μεγάλο ποσοστό των καυσίμων, χαίρονται που καλπάζει η τιμή της βενζίνης. Ο Κόκκαλης ευχαριστιέται για τις ανατιμήσεις στις επιχειρήσεις Κοινής Ωφέλειας, γιατί είναι ο προμηθευτής τους. Ο Βασιλόπουλος και ο Βερόπουλος πανηγυρίζουν για τις αυξήσεις στα τρόφιμα και στ' άλλα είδη λαϊκής κατανάλωσης, καθώς σ' αυτούς ανήκουν αλυσίδες σούπερ μάρκετ. Ο Γιαννακόπουλος, ως φαρμακοβιομήχανος, ο Κοντομηνάς, ως μεγαλοασφαλιστής, ο Αποστολόπουλος του Ιατρικού Κέντρου, «τρίβουν τα χέρια τους» για τις αυξήσεις στα φάρμακα, στις ασφάλειες, στα ιατρικά έξοδα, αφού αυξάνουν τα κέρδη τους.

Για την ακρίβεια δε φαίνεται να στενοχωριέται ούτε η κυβέρνηση της ΝΔ, η οποία ήρθε στην εξουσία καταγγέλλοντας τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ για την πολιτική αφαίμαξης του λαϊκού εισοδήματος που εφάρμοζαν οι τελευταίες, δείχνοντας υπερβάλλοντα ζήλο και εξαιρετική συνέπεια. Ο κόσμος υποφέρει, βαρυγκομά κι αρχίζει να διαμαρτύρεται, αλλά η νέα κυβέρνηση κάνει πως δεν ακούει - λες ο πρωθυπουργός και τα στελέχη της έχουν την ίδια βαρηκοΐα με τον Σουφλιά -, αδιαφορεί και «περί άλλα τυρβάζει». Νομίζουν ίσως οι νέοι «μουστερήδες» της εξουσίας πως, επειδή έρχονται μετά την «καταιγίδα του ΠΑΣΟΚ», ό,τι κι αν κάνουν ως κυβέρνηση, ο λαός θα εξακολουθεί να τους «κάνει τη χάρη» και να τους δίνει «προθεσμία», χωρίς να καταλογίζει τις δικές τους ευθύνες για τη συνέχιση της πολιτικής λιτότητας και ακρίβειας σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων κι αύξησης των κερδών για το μεγάλο κεφάλαιο. Αλλά, «μ' αυτό το πλευρό να κοιμούνται»...