Ας δούμε, λοιπόν, πού πάει, πολιτιστικά, η Ευρώπη. Σαν ανέραστη γεροντοκόρη, αποχαυνωμένη, παρακολουθεί το κούνημα των πισινών του καλλίπυγου Σάκη. Κι ύστερα, προσπαθώντας να νεανίσει, τραμπαλίζεται στους ρυθμούς της ...άγριας Ρουσλάνας. Η Ευρώπη της μουσικής αρμονίας του Μπετόβεν και του Ραχμάνινοφ, της ευαισθησίας των Μπιτλς και της επιστημοσύνης του Ξενάκη, του πολιτικού και κοινωνικού προβληματισμού του Μπέργκοβιτς και του Θεοδωράκη, μετατρέπεται σε μια τεράστια πίστα έξαλλων χοροπηδημάτων και βάρβαρων βρυχηθμών. Η Ευρώπη, των εθνικών μουσικών παραδόσεων και των τοπικών ιδιαιτεροτήτων, εξελίσσεται, γοργά και βίαια, σ' ένα αγγλόφωνο, ομοειδές και ομοιόμορφο, μόρφωμα, που δε δημιουργεί, αλλά αναπαράγει, που δεν πρωτοπορεί, αλλά μιμείται. Η Ευρώπη των πολιτιστικών κινημάτων μοιάζει μ' ένα απέραντο τσίρκο απολίτιστων κουνημάτων.

Μια ήπειρος, ένα χοροπηδάδικο. Λες και ξαναγυρνάμε στην εποχή των σπηλαίων. Λες και οι νότες μειώθηκαν και δεν υπάρχουν άλλες, παρά μονάχα αυτές που δίνουν το ρυθμό των κουνημάτων. Λες κι η μουσική έχασε τη συνάφειά της με το συναίσθημα και λειτουργεί απλώς και μόνο σαν ερέθισμα των μυών. Λες και οι άνθρωποι απώλεσαν την ακοή τους κι είναι αναγκασμένοι να συνομιλούν και να συνεννοούνται με κραυγές και με σινιάλα. Λες και άλλαξε ο ρόλος των αισθήσεων και για να έρθει κάποιος σ' επαφή με τη μουσική, δε χρησιμοποιεί το αυτί του, αλλά το μάτι και ενίοτε το χέρι του. Λες και δεν υπάρχουν Ευρωπαίοι, που θέλουν ν' ακούν και να νιώθουν, να προβληματίζονται και να συμμετέχουν, αλλά μόνο να παρακολουθούν και να κουνιούνται.

Αυτήν την Ενωμένη Ευρώπη θέλουμε; Αυτόν τον τόπο της κακογουστιάς και του ευτελισμού μάς καλούν ν' αποδεχτούμε ως νέα, κοινή πατρίδα; Το όραμα των Ευρωπαίων είναι να ζουν σε μια ήπειρο που κουνιέται και λυγιέται, κατά πώς βαρούν τα ντέφια οι πολυεθνικές; Γιατί, μη μου πει κανείς ότι όλο αυτό το «κιτς πράγμα», που ακούει στο όνομα «Γιουροβίζιον», δεν αποτελεί έμπνευση, οργάνωση και διαχείριση των πολυεθνικών εταιριών, που δραστηριοποιούνται στο χώρο της μουσικής, κερδοσκοπώντας ανελλιπώς και ασυστόλως. Για να πουλήσουν την άχρηστη πραμάτειά τους και, μάλιστα, ακριβά, οι έμποροι του τραγουδιού, χρειάζεται πρώτα ν' αδειάσουν από φαιά ουσία το κεφάλι των καταναλωτών, μετατρέποντάς τους σε «κουνημένους». Κι αυτό ακριβώς επιχειρούν με τη «Γιουροβίζιον».

Ναι, αυτήν την Ευρώπη της πολιτιστικής παρακμής, θέλουν να παρουσιάσουν ως «νέο πρότυπο» και «νέο όραμα», εκείνοι που προωθούν την ένωσή της, ως συνεταιρισμού του μεγάλου κεφαλαίου και οι κάθε λογής ευρωλιγούρηδες. Ομως, οι λαοί της τη θέλουν αλλιώς. Οραματίζονται μιαν άλλη Ενωμένη Ευρώπη, κοιτίδα και κιβωτό του ανθρώπινου πολιτισμού, στον οποίο και η ίδια συνεισέφερε με την Αναγέννηση και το Διαφωτισμό, μια Ενωμένη Ευρώπη του Σοσιαλισμού. Και μ' αυτό το όραμα στα μάτια και την ελπίδα στην καρδιά, θα πάνε πολλοί να ψηφίσουν στις ερχόμενες ευρωεκλογές. Δεν είναι τυχαίο που το «όραμα» της Ενωμένης Καπιταλιστικής Ευρώπης αδυνατίζει και υποχωρεί, τα τελευταία χρόνια, μέσα στους λαούς της Γηραιάς Ηπείρου...