Φυσικό είναι να «φύγει», πλήρης ημερών ήταν. Γιατί να θλίβομαι τόσο πολύ; Αλλωστε, από τη στιγμή που αντιλαμβανόμαστε τη ζωή για ένα μονάχα είμαστε σίγουροι, για το θάνατο. Και όμως, να που κάθε φορά που έρχομαι αντιμέτωπη με την απώλεια αγαπητού προσώπου, συντρίβομαι. Προχθές, όταν έμαθα για την αναπόφευκτη φυγή στο άγνωστο του Θανάση Ζαφειρόπουλου ένιωσα τη ρωγμή, που έχουν ανοίξει στην ψυχή μου οι άλλες απώλειες, να μεγαλώνει. Εφερνα και ξανάφερνα στα μάτια μου το συμπαθητικό πρόσωπό του που δε θα ξαναδώ. Σαν γλάρωσα, επιτέλους, βροχή, στην αρχή, καταιγίδα εξελίχθηκε, τα πρόσωπα όλων εκείνων που έφυγαν από κοντά μας πλημμύρισαν το οπτικό μου πεδίο.

Ο Χρήστος Μπόμπος, ο Θανάσης Παπαρήγας, ο Μάκης Λυμπεράτος, ο Τάκης Αδάμος, ο Τάκης Μαμάτσης, ο Θεμιστοκλής Υψηλάντης, ο Νίκος Ηλιάδης και τόσοι άλλοι άξιοι και ευγενικοί άνθρωποι που σφράγισαν την καρδιά όλων μας μέσα στην έντονη, σκληρή ενίοτε, ζωή της εφημερίδας. Είναι φανερό πως εγώ τους κάλεσα να έρθουν κοντά μου και εκείνοι ευγενικοί, όπως πάντα, ανταποκρίθηκαν στην πρόσκλησή μου. Πιάσαμε την κουβέντα. Θυμηθήκαμε τα χτεσινά, και αναλύσαμε τα τωρινά, προβλέψαμε τα αυριανά μέχρι τα χαράματα που με έπιασαν τα κλάματα. Με το πρώτο φως πήραν να ξεθωριάζουν. Να απομακρύνονται, να σβήνουν. Η νοσταλγία, τι μεγάλη παγίδα είναι! Η ρωγμή μέσα στο στήθος μου πονάει. Δεν είναι ο νοτιάς που φέρνει τον πόνο, ο θάνατος είναι.

Μα πάλι σκέπτομαι ότι τέτοιοι άνθρωποι δεν πεθαίνουν ποτέ. Διότι σε όλη τη διάρκεια της πορείας τους πρόσφεραν πολλά σε εμάς που μένουμε προσωρινά: Καλοσύνη, αλληλεγγύη, ένα ζεστό χαμόγελο, κουράγιο, δημιουργικότητα, αγωνιστικότητα. Κομμουνιστικό ήθος και λόγιο ύφος. Πόσο ζει ένας πεθαμένος; Οσο τον θυμούνται οι δικοί του, λένε. Και ένα είναι σίγουρο πως, τουλάχιστον, εμείς που μοιραστήκαμε τόσες ώρες, μέρες, χρόνια μαζί τους ποτέ δε θα τους λησμονήσουμε, άρα αθάνατοι θα μείνουν.