«
Οσοι υποστηρίζουν ότι γίνονται ακόμη βασανιστήρια με ιδεολογικά κίνητρα στην Τουρκία είναι άνθρωποι που συνδέονται με τρομοκρατικές οργανώσεις». Η δήλωση του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στο Στρασβούργο, στην κοινοβουλευτική συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης, την ημέρα που η Κομισιόν άναβε το «πράσινο», ή «πορτοκαλί» -- εξαρτάται ποιον ρωτάει κανείς -- για να δοθεί προσεχώς ημερομηνία έναρξης ενταξιακών διαπραγματεύσεων Βρυξελλών - Αγκυρας, μπόρεσε να περάσει αναντίρρητη, χωρίς σχεδόν καμία αντίδραση από επίσημα χείλη. Στο τρέχον σύστημα σκέψης που οργανώνεται με βάση πολιτικές σκοπιμότητες, οικονομικά συμφέροντα, γεωπολιτικούς σχεδιασμούς, υφέρπουσες ή ανοιχτές αντιθέσεις, ακραία χρησιμοθηρία, προσπάθειες ενσωμάτωσης και εκμετάλλευσης, σχέσεις ελέγχου και κυριαρχίας, είναι αναμενόμενη η απανθρωποποίηση.
Οι 692 βασανισθέντες και βασανισθείσες μόνο φέτος, οι 10.000 πολιτικοί κρατούμενοι, τα 4 εκατομμύρια των Κούρδων εκτοπισμένων, τα λευκά κελιά, οι 118 νεκροί της κινητοποίησης εναντίον τους, ο σταθερός παροξυστικός χαφιεδισμός, η συνέχιση της απαγόρευσης και της καταδίωξης εναντίον όποιου και όποιας αντιστέκεται, η καταπίεση, η ακραία εκμετάλλευση και φτώχεια: Αυτές οι πραγματικότητες μπορούν να ξεπεραστούν με μιαν αναφορά σε «προβλήματα θεσμικής προσαρμογής», που «αντιμετωπίζονται».
Ο αγώνας για την ανθρωπιά και την ελευθερία μπορεί, έτσι, να συντρίβεται και να κατακρεουργείται στο όνομα του εκδημοκρατισμού. Οι ευρωπαϊκές δυνάμεις βαφτίζουν, για άλλη μια φορά, εκπολιτιστική αποστολή την επιχείρηση καθυπόταξης. Αν κάτι απασχολεί, αυτό είναι τα διλήμματα των τουρκικών elites, η απασάλευτη συμμόρφωσή τους, η δουλική συνεργασία τους. Οσοι διαφωνούν βαφτίζονται, με φρικτά οικείο τρόπο, απολίτιστοι άγριοι, εθνικιστές, φανατικοί του Ισλάμ (ποιου Ισλάμ, γιατί, πώς; Τέτοια ερωτήματα επαφίενται στους ειδικούς του οριενταλιστικού πεδίου να τα δημιουργήσουν και να τα απαντήσουν), εθνικιστές, «ακραίοι» αριστεροί, τρομοκράτες.
Τρομοκράτες: Οι άνθρωποι που διώκονται, συλλαμβάνονται, βασανίζονται, εξαπανθρωπίζονται και δολοφονούνται για τις απόψεις τους, τους πολιτικούς αγώνες τους, το επικίνδυνο παράδειγμα που θέτουν. Οι ευρωπαϊκές χώρες συμπαραστέκονται και συμπράττουν σ' αυτόν τον «αντιτρομοκρατικό αγώνα», πλην των περιπτώσεων που οι ίδιες διατηρούν επιφυλάξεις και μόνον όσο αυτές υπαγορεύονται από κυνικές σκοπιμότητες. Η παροχή ή μη πολιτικού ασύλου, ομοίως. Και η «ανεξάρτητη Δικαιοσύνη» επικυρώνει, παρέχοντας μια ερμητική, μόνο για ειδικούς, επιχειρηματολογία, με την αναγκαία δόση επιστημοσύνης. Ασφυξία.
Τι να νιώσεις, τι να σκεφτείς έχοντας υπόψη σου όλ' αυτά, όταν περιμένεις να μάθεις την τύχη του φίλου σου, που όσο οι ισχυροί του κόσμου αποκαλούν «τρομοκράτη», τόσο περισσότερο σου λείπει; Ψάχνω λόγια, αλλά δε βρίσκω. Θα δανειστώ τις λέξεις του Ουγκώ, που παρότι για άλλο λόγο γράφτηκαν, μου φαίνεται ότι ταιριάζουν. «Ο άνθρωπος που βρίσκει γλυκιά την πατρίδα του είναι ακόμα στο πρώτο βήμα· εκείνος για τον οποίον κάθε γη είναι σαν αυτή που τον γέννησε είναι ήδη ισχυρός· αλλά τέλειος είναι εκείνος για τον οποίον ολόκληρος ο κόσμος είναι σαν μια ξένη γη». Καλή τύχη, φίλε.
Μπάμπης ΓΕΩΡΓΙΚΟΣ
Feeds
