Ας τελειώνουμε με τις... «εκπλήξεις»
Δε βλέπω μπροστά μου από τη βροχή. Το κακό είναι ότι δε βλέπω ούτε τις λακκούβες που χάσκουν στο δρόμο. Λόγω έλλειψης φωτός, αόρατα είναι και τα πεζοδρόμια. Δε βρίσκομαι σε κάποιο ακριτικό χωριό. Βρίσκομαι σε έναν από τους κεντρικότερους δρόμους συνοικίας της πρωτεύουσας, που αν μη τι άλλο θεωρείται από τις πλέον προνομιούχες. Ασε που βρίσκεται πολύ κοντά στο Ολυμπιακό χωριό. «Φαίνεται δεν είχαν προγραμματιστεί δρομολόγια της Ολυμπιακής οικογένειας από εδώ» αναλογίζομαι, προσπαθώντας να κάνω... ράφτινγκ στο οδόστρωμα.
Στο ραδιόφωνο, οι ειδήσεις προβλέπουν σταδιακή ύφεση «των καιρικών φαινομένων» και οι οργισμένες φωνές ακροατών καταγγέλλουν ρέματα, πλημμυρισμένα υπόγεια, καταστήματα, αδιάβατους δρόμους, διακοπές ηλεκτροδότησης κλπ. Μόλις πριν από λίγες ώρες, ως επιβάτης ενός ταξί, άκουγα τον οδηγό να «προβλέπει» τι πρόκειται να μας συμβεί τώρα που «και ο καιρός θα πάψει να μας κάνει τα χατίρια». Φρεάτια βουλωμένα, κατεστραμμένοι δρόμοι, υπόγειες διαβάσεις που γεμίζουν νερό.
Μερικά εικοσιτετράωρα αργότερα, βράδυ, ο δρόμος με φέρνει και πάλι στο κέντρο της Αθήνας, στην πλατεία Ομονοίας. Οι γνωστοί παλιοί θαμώνες έχουν ξαναπάρει τη θέση τους στην Πλατεία ανάμεσα στα αναιμικά, πλέον, επιφανειακά φυτά και δέντρα, δημιουργώντας ένα μάλλον σουρεαλιστικό σκηνικό σε συνδυασμό με τη σκουπιδιάρα του δήμου. Στην Κάνιγγος, δίπλα στους σεκιουριτάδες του νέου υπερπολυτελούς ιδιωτικού χώρου στάθμευσης, ένας νεαρός κείτεται λιπόθυμος.
Στις εκπομπές των ΜΜΕ, οι καταγγελίες και οι «αποκαλύψεις» διαδέχονται η μία την άλλη. Τεράστια ποσά που «χάθηκαν» στην πορεία της διαδρομής του «Αθήνα 2004», παράνομες μετεγγραφές στα πανεπιστήμια, «ανοχύρωτη» η Ελλάδα απέναντι στο χειμώνα που έρχεται, μίζες στα εξοπλιστικά προγράμματα, εκπαιδευτικά πειράματα στο σχολικό πρόγραμμα και πάνω στις πλάτες των μαθητών, νοσοκομεία και τριτοβάθμια εκπαιδευτικά ιδρύματα στα όρια της χρεοκοπίας, «σφιχτή» οικονομική πολιτική, συσκέψεις επί συσκέψεων για τη «συγκράτηση των τιμών»... Νταβατζιλίκι γενικώς.
Νταβατζιλίκι στην επιμονή μας να κάνουμε ότι αγνοούμε ποιος και τι φταίει για το ρέμα που μας παρέσυρε και μας πλημμύρισε, για τις τσέπες μας που αδειάζουν, για τα σκάνδαλα που μας «εκπλήσσουν» ενώ όλοι τα συζητούμε και όλοι τα γνωρίζουμε και, γιατί όχι, ορισμένοι προσπαθούμε να αναζητήσουμε ρωγμές σε αυτόν τον μηχανισμό για να «τρυπώσουμε», ανάλογα φυσικά με τις... δυνατότητες του καθενός. Ολα αυτά είναι η καθημερινότητα και η ζωή μας, θρυμματισμένη στα χιλιάδες της πρόσωπα, σαν λερναία ύδρα. Και εμείς να καμωνόμαστε άγνοια, τόσο για τη δυνατότητα της αλλαγής της, όσο και κυρίως για το μικρό λιθαράκι, που μας αναλογεί καθημερινά, αντί να σηκώνουμε τα χέρια ψηλά απέναντι στον δήθεν «αμετάβλητο μονόδρομο» της μιζέριας μας.
ΥΓ: Παρεμπιπτόντως, κατεβαίνοντας την Κηφισίας με καταρρακτώδη βροχή, δεν κατάφερα ούτε καν να διακρίνω τη λάμψη εκείνη από το «κόσμημα» του Ολυμπιακού Σταδίου, που, πιθανώς, να με βοηθούσε να αποφύγω τις λούμπες, αν δεν είχε καταφέρει, ήδη, να τις εξαφανίσει κιόλας...
Ελένη ΜΑΥΡΟΥΛΗ