Στις προεκλογικές συγκεντρώσεις μοιάζουν με κλόουν, που αυτογελοιοποιούνται για να διασκεδάζουν οι θεατές. Στις τηλεοπτικές μονομαχίες θυμίζουν κουτσομπόλες της γειτονιάς, που βγάζουν στη φόρα η μια τ' άπλυτα της άλλης. Αν δεν ήξερε κάποιος ποιοι είναι και ποια «δουλιά» προορίζονται να κάνουν ο Μπους και ο Κέρι, θα νόμιζε πως πρόκειται για δυο ανεγκέφαλα κι ασήμαντα ανθρωπάκια. Βεβαίως, δεν είναι χαζοί, όπως ισχυρίζονται μερικοί. Η κινηματογραφική εκδοχή για τον άμυαλο κι αφελή κηπουρό, που, λόγω συμπτώσεων και συγκυριών, έφτασε να γίνει Πρόεδρος των ΗΠΑ, μπορεί να φαίνεται διασκεδαστική, αλλά, στην πραγματικότητα, δεν αποτελεί παρά έναν ακόμα αμερικάνικο μύθο. Κι αν οι δυο υποψήφιοι «ξεκατινιάζονται» στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, το κάνουν επειδή ξέρουν πως «αυτό πουλάει» στην αμερικάνικη κοινωνία, έτσι όπως την κατάντησαν. Αλλωστε, η συμπεριφορά τους δεν είναι τόσο απόρροια του χαρακτήρα τους, όσο αποτέλεσμα των συμβουλών, που τους δίνουν οι «ίματζ μέικερ».

Αλλά το πρόβλημα δεν έγκειται στο «άι - κιου» των δυο υποψηφίων, καθώς οι πάντες γνωρίζουν ότι, στην ουσία, δεν κυβερνούν αυτοί και, εν πάση περιπτώσει, δεν αποφασίζουν μόνοι. Δίπλα τους υπάρχουν πολλά επιτελεία συμβουλατόρων να τους προσανατολίζουν και να τους καθοδηγούν. Πίσω τους βρίσκονται ισχυρά συμφέροντα, που τους προωθούν και τους στηρίζουν και τα οποία επιβάλλουν τους όρους και καθορίζουν τις αποφάσεις. Αλλωστε, για να φτάσει κάποιος στην Προεδρία των ΗΠΑ - και να βρεθεί έτσι, αυτομάτως, στην πρωτοκαθεδρία του «Παγκόσμιου Συμβουλίου των Ιμπεριαλιστών» - έχει περάσει από πολλές και σκληρές εξετάσεις, μια και, σ' αυτές τις περιπτώσεις, τίποτα δεν αφήνεται στην τύχη κι όλα προγραμματίζονται και ελέγχονται.

Πολιτικές διαφορές δεν υπάρχουν ανάμεσα στους δυο υποψηφίους. Τα ίδια καπιταλιστικά συμφέροντα υπηρετούν, τις ίδιες ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις προωθούν. Το ποιος, στη συγκεκριμένη φάση, θα φανεί «αποδοτικότερος» απασχολεί, μεν, τους «πάτρωνές» τους, αλλά ξέρουν πως δεν εξαρτάται τόσο από τις ικανότητες του καθενός, όσο από τις συνθήκες που θα διαμορφωθούν και τις δυσκολίες που θα παρουσιαστούν. Αλλωστε, τα «μεγάλα αφεντικά» μπορούν, αν χρειαστεί, να μεταμορφώσουν τον Μπους από «γεράκι», σε «περιστέρα», ή να μετατρέψουν τον Κέρι από «ειρηνόφιλο», όπως, όψιμα, εμφανίζεται, σε «πολεμοχαρή», που θα δώσει την εντολή για την έναρξη ενός νέου ιμπεριαλιστικού πολέμου κατά του Ιράν ή της Βόρειας Κορέας ή της Κούβας κλπ.

Είναι, επομένως, αφελείς, ή κινούνται εκ του πονηρού, όσοι - κυρίως εκτός των ΗΠΑ - εκδηλώνουν την προτίμησή τους προς κάποιον εκ των δύο υποψηφίων. Και μπορεί να δικαιολογείται η αγανάκτηση πολλών Αμερικανών καλλιτεχνών κι άλλων ανθρώπων των Γραμμάτων και της Επιστήμης κατά του Μπους και της «επικίνδυνης παρέας του», αλλά είναι αδικαιολόγητη η πρότασή τους προς τον αμερικάνικο λαό να ψηφίσει τον Κέρι, για να πέσει «από τη Σκύλλα στη Χάρυβδη». Οπως δε δικαιολογούνται κάποιοι εδώ στην Ελλάδα να έχουν αυταπάτες για το ρόλο των Αμερικανών Προέδρων και να ετοιμάζονται να φορέσουν «φουστανέλα» στον Κέρι, ξεχνώντας το «χουνέρι» που έπαθαν με τον «φουστανελά» Κάρτερ...