Ανάμεσα στους χαριεντισμούς, «σφήνα» η εικόνα του πεζοναύτη που εκτελεί εν ψυχρώ τραυματισμένο και άοπλο Ιρακινό σε τέμενος της Φαλούτζα. «Φρίκη» αναφώνησαν οι απανταχού ανθρωπιστές. «Να διεξαχθούν έρευνες» απαίτησαν οι σοβαρές ανθρωπιστικές οργανώσεις. «Γίνεται έρευνα και ο συγκεκριμένος πεζοναύτης έχει τεθεί σε διαθεσιμότητα» απάντησαν λακωνικά οι ιθύνοντες των κατοχικών δυνάμεων.

Το θέμα πέρασε από την πρώτη στη δεύτερη γραμμή της επικαιρότητας, πίσω από τις χαμογελαστές δηλώσεις των κραταιών του κόσμου για «την αποφασιστικότητά τους να βοηθήσουν στην ανοικοδόμηση» του Ιράκ. Την οθόνη μας κατέλαβαν και πάλι οι γαλοπούλες, οι ομπρέλες και τα τηλεπαιχνίδια. Μετά από αυτό το μικρό διάλειμμα, μπορούμε να κλείσουμε την τηλεόραση με τη συνείδηση ήσυχη ότι ο εν λόγω πεζοναύτης «θα τιμωρηθεί». Αυτό άλλωστε δε γίνεται και με τους βασανιστές στις φυλακές Αμπού Γράιμπ;

Γεγονότα αδιανόητης απανθρωπιάς κυλούν μέσα στον τηλεοπτικό ή στον ειδησεογραφικό χρόνο, ως μια στιγμή που αρκεί να αλλάξεις κανάλι για να «μην βαραίνει η ψυχή σου. Τι να γίνει αυτά συμβαίνουν στους πολέμους». Αυτά, όντως, συμβαίνουν στους πολέμους. Γιατί, όμως, συμβαίνουν αυτοί οι πόλεμοι; Γιατί να πρέπει να αποδεχόμαστε ως κυνική πραγματικότητα, τα συμφέροντα εκείνων που δε διστάζουν να βυθίσουν σε λουτρό αίματος λαούς ολόκληρους; Σήμερα είναι το Ιράκ ή η Παλαιστίνη, αύριο θα ακολουθήσει κάποιος άλλος λαός που έχει την ατυχία να βρίσκεται στην περιοχή που περνούν ενεργειακοί δρόμοι, που βρίσκονται ενεργειακές πηγές, που πρέπει να γίνει αναδιάταξη συνόρων, που είναι ανάγκη να ανοίξει μια άλλη αγορά.