Εξήντα χρόνια απ' τον ιστορικό Δεκέμβρη του 1944. Σ' αυτούς τους στίχους των συλλογικών αγωνιστών «Λαέ σκλαβωμένε»: «Χτυπάτε τους φασίστες ξένους και ντόπιους κατακτητές/... και τότε πια ευτυχισμένοι ξεσκλαβωμένοι απ' το φασισμό./ Στα σπίτια μας θα πάμε μαζί όλοι μαζί,/ αφού δε θα 'χουμε πλέον/ κατακτητή», αντικατοπτρίζεται, το μεγαλειώδες λαϊκό κίνημα, που βρήκε την ιστορική έκφραση μέσα απ' τις γραμμές του ΕΑΜ, χωρίς αφεντικά ντόπια ή ξένα. Μια θέση που βρήκε αντίθετους, τους Αγγλους ιμπεριαλιστές, την ντόπια αντίδραση. Οι διαταγές της αγγλικής αποικιοκρατίας, του φεουδάρχη Τσόρτσιλ, παραμονή της ημέρας του ειρηνικού συλλαλητηρίου, προς τον στρατηγό Αλεξάντερ: «Πρώτος σκοπός μας με προτεραιότητα υπέρτατης τάξεως είναι η νίκη μας στην Αθήνα. Να καταπνιγεί η ανταρσία»!! Στον στρατηγό του αιματοκυλίσματος Σκόμπι έγραφε: «Μπορείτε να εφαρμόσετε ό,τι μέτρα θέλετε... Μη διστάζετε να ενεργείτε σαν να βρίσκεστε σε κατεχόμενη πόλη όπου είχε ξεσπάσει τοπική εξέγερση. Πρέπει να εξουδετερωθούν/ συντριφτούν οι ομάδες του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ. Πρέπει να κρατήσουμε, κυριαρχήσουμε στην Ελλάδα».

Το πρωινό της 3ης Δεκεμβρίου, η μεγάλη πλατεία Συντάγματος είχε γεμίσει. Από τον αδούλωτο λαό της Αθήνας. Είχε δώσει τα πάντα για τη λευτεριά του. Διαδήλωνε την επιθυμία του να τιμωρηθούν οι προδότες: «Επιτράπηκε σε χιλιάδες προδότες/ κουίσλιγκς, να τριγυρίζουν ελεύθερα στην Ελλάδα. Κανένας συνεργάτης των Γερμανών δεν πέρασε από δίκη. Ούτε τιμωρήθηκε από την κυβέρνηση. Βασιλικές οργανώσεις εξοπλίζονταν κρυφά. Μέλη οργανωμένων από τους ναζί Ταγμάτων Ασφαλείας απελευθερώθηκαν από τη φυλακή, εξοπλίστηκαν. Αγριες ιστορίες τρομοκρατίας κατά κομμουνιστών. Ανώτεροι αξιωματούχοι κρατήθηκαν σε υπουργεία, ενώ είχαν υπηρετήσει πιστά την κυβέρνηση των ναζί» (ανταποκριτής του «Nation» στην Αθήνα). Εκεί, στους εξώστες τα παράθυρα των ξενοδοχείων της «Μεγάλης Βρετανίας», του «Κινγκ Τζωρτζ», πλήθος Αμερικανών, Αγγλων ανταποκριτών «παρακολουθούσαν» τους διαδηλωτές, βγάζοντας «φωτογραφίες»... Ωσπου ακούστηκαν οι πυροβολισμοί, στη λεωφόρο Βασιλίσσης Σοφίας. Χωρίς προειδοποίηση, η αστυνομία άνοιξε δολοφονικό πυρ, ενάντια στους διαδηλωτές. Με πολυβόλα, πυροβόλα, ολμοβόλα, ελαφρά όπλα αντιτάνκ. Βρετανικά τεθωρακισμένα αυτοκίνητα είχαν ετοιμάσει την κτηνώδη επέμβαση - τη σφαγή. Οταν το άγριο κτηνώδες πυροβολικό σταμάτησε, 26 νεκροί κείτονταν στους δρόμους. Πάνω από 150 ήταν οι τραυματίες. Τα περισσότερα θύματα ήταν νέοι.

Την επομένη 4 Δεκεμβρίου έγινε γενική απεργία. Με μαύρες σημαίες και πένθιμα τραγούδια διαδήλωναν απλοί άνθρωποι κατά της αγγλικής βαρβαρότητας. Επεφταν οι πρώτοι νεκροί του Εμφυλίου, που τον άρχιζαν οι Εγγλέζοι μπροστά στο ξενοδοχείο «Μητρόπολις» απ' τα πολυβόλα τους. Στήθηκαν στρατοδικεία, ερείπια, τάφοι... Συγκρούσεις ελευθέρων ανθρώπων με τα σιδερικά. Για να επαληθευτεί ο μεγάλος δάσκαλος του λαού, Δ. Γληνός: «Περισσότερο απ' όλα φοβούνται τον ίδιο το λαό, το ξύπνημά του. Φοβούνται μήπως σαν θα πάρει ο λαός στα χέρια του τις ελευθερίες του, δε θα είναι εκείνοι που θα τον οδηγήσουν στην παραπέρα πολιτική ζωή... τους τρομάζει κάθε λαϊκό κίνημα/ κάθε αληθινό ξύπνημα του λαού, κάθε μαζική πάλη» («Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ»).