«

Σήμερα είναι Πέμπτη. Και το απόγευμα σκέφτομαι να κατέβω στο συλλαλητήριο. Λέω πως ντρέπομαι -ή και διστάζω- να βρεθώ μ' αυτούς, που τόσα χρόνια φωνάζουν για μένα χωρίς εμένα, αλλά, όπως και να έχει, θα πάω. Είναι που έσφιξαν τα πράγματα και στη δουλιά... Προχτές, ακούστηκε πως κάμποσοι περισσεύουν και πρέπει να τα μαζεύουν. Τόσα χρόνια "συνεταίρους" μας ανέβαζε, "συνεταίρους" μας κατέβαζε. Πώς έγινε και σε μια νύχτα γίναμε από συνέταιροι "πλεονάζον προσωπικό", δύσκολο να πεις. Αντε τώρα να πειστείς πως είχαν δίκιο εκείνοι του συνδικάτου, που λέγανε πως τα κέρδη του αφεντικού και τα συμφέροντα του εργάτη στο ίδιο κοφίνι δε χωράνε. Α ρε Τασούλη! "Συνέταιρος" ήσουν κι εσύ και έχεις δυο χρόνια να κάνεις μεροκάματο...

Είναι που δε φτάνουν και τα λεφτά. Μέχρι το Σεπτέμβρη που δούλευε κι η Μαρία, κάτι γινόταν. Τώρα, πού να κουνηθείς! Της λέει προχτές ο Βαγγέλης: "Τέσσερις ωρίτσες την ημέρα και τρακόσια ευρώ το μήνα, εδώ, στο σούπερ μάρκετ πιο κάτω. Θες;". Της έταξε, μάλιστα, να μεσολαβήσει, γιατί οι αιτήσεις ήταν δέκα φορές πάνω από τις θέσεις. Του 'πε "όχι", αλλά δεν ξέρω αν μέχρι αύριο δεν το ξανασκεφτεί. Ο Βαγγέλης λέει πως το μέλλον είναι η ημιαπασχόληση και να μην κάνει όνειρα. Τι μέλλον, ρε γαμώτο, με τέσσερις ώρες και τρακόσια ευρώ... Τι να πρωτοπληρώσεις; Το φροντιστήριο, το φαΐ, τα ρούχα, το ρεύμα ή το νοίκι; Παρακαλάμε μην αρρωστήσουμε και μας βγει κανένα "κοστούμι" παραπάνω.

Είπε πως θα έρθει και ο Μηνάς -να του τηλεφωνήσω να κατέβουμε μαζί. Τον αθεόφοβο! Βαμμένος "δεξιός" με γυναίκα "παπανδρεϊκιά", τον πεθάνανε στο δούλεμα από τότε που είπε πως θα κατέβει στη διαδήλωση, "αφεντικό" πράγμα σε ξυλουργείο. Εκείνος, όμως, λέει πως ξέρει. Και στα σίγουρα ξέρει η γυναίκα του, που, καθώς είπε, τον έπιασε μέχρι και να κλαίει από την απελπισία του. Τέσσερις εργάτες όλοι κι όλοι, δεν μπορεί ούτε αυτούς να πληρώσει, ούτε να φέρει στο σπίτι τα χρειαζούμενα. Κεσάτια, ο κόσμος δεν έχει λεφτά και από πάνω πληρώνει κι ένα σεντούκι φόρους. Και να το 'ξερε το Μάρτη που ψήφιζε... Αλλά τι να πεις... Μέχρι και τον πεθερό του έπεισε να το ρίξει στον Κωστάκη και τώρα δεν μπορεί να τον μαζέψει. Ενα ενενήντα τον πληρώθηκε τον καπνό πέρυσι, ένα ογδόντα φέτος. Του χρόνου, λέει, παρατάει το χωράφι και πάει οικοδόμος στα εξήντα του. Ακούς; Στα εξήντα του...

Από το κακό στο χειρότερο. Τ' ακούς το πρωί στη δουλιά, το μεσημέρι στο σπίτι, το βράδυ στο καφενείο. Και μια ζωή, το ίδιο παραμύθι: "Για σας η Ευρώπη, για σας οι επιδοτήσεις, για σας το φορολογικό, για σας το Ασφαλιστικό". Ολα, για μας. Ε, λοιπόν, φτάνει! Στο κάτω κάτω της γραφής, ας πούμε κι εμείς για μια φορά, τι μας ταιριάζει πραγματικά και τι όχι».