Είναι δύσκολο να καταλάβουν οι «στεριανοί» τι σημαίνει να είσαι καρφωμένος σ' έναν τόπο χωρίς τις στοιχειώδεις δυνατότητες σύνδεσης με την υπόλοιπη χώρα. Εκείνοι μπορούν τακτικότατα να πάρουν το λεωφορείο, το τρένο ή ακόμα και το ΙΧ τους και να μεταβούν από τη μια πόλη στην άλλη με σχετικά μικρό κόστος. Τα νησιά του Αιγαίου τα γνωρίζουν μόνο από τις καλοκαιρινές τους διακοπές και μακαρίζουν εμάς τους «τυχερούς» που ζούμε σ' αυτά 12 μήνες το χρόνο. Αγνοούν ότι αυτό που βλέπουν το καλοκαίρι είναι μια φτιασιδωμένη βιτρίνα, η οποία ελάχιστη σχέση έχει με τη ζωή στα νησιά τους υπόλοιπους 10 μήνες. Αγνοούν την ομηρία του νησιώτη στους «νταβατζήδες» θαλάσσιους μεταφορείς.

Ελάχιστοι «στεριανοί» θα μπορούσαν να μας καταλάβουν. Ισως μόνο εκείνοι που δεν μπορούν να κινήσουν τα κάτω άκρα τους και δεν έχουν την πολυτέλεια να διαθέτουν ένα αναπηρικό καρότσι ούτε καν πατερίτσες. Πώς να καταλάβουν ότι για να πάει κάποιος από τη Σύρο στην πρωτεύουσα θα πρέπει να καταβάλει το λιγότερο 66 ευρώ; Κι αυτά σ' ένα νησί «προνομιούχο» συγκοινωνιακά σε σχέση με τα άλλα κυκλαδονήσια και τα περισσότερα νησιά του ανατολικού Αιγαίου, των οποίων οι κάτοικοι κρούουν τις καμπάνες όποτε δουν πλοίο.

Για να γίνει, δεν αρκούν οι πιέσεις στο ΥΕΝ το οποίο με τη σειρά του καλείται να ασκήσει πιέσεις στους εφοπλιστές για να βάλουν τα πλωτά τους ρετάλια σε μια άγονη γραμμή ή να βάλουν ένα επιπλέον δρομολόγιο σε κάποια γραμμή «φιλέτο». ΄Η να επιδοτούνται οι μαστροποί των νησιών με ποσά που γεμίζουν μεν τις καταθέσεις τους, αλλά δε βελτιώνουν το συγκοινωνιακό χάλι των νησιών.

Η εκχώρηση στρατηγικών τομέων (όπως είναι οι συγκοινωνίες, οι επικοινωνίες, η Υγεία, η Παιδεία και η Αμυνα) στην ιδιωτική πρωτοβουλία είναι εθνική μειοδοσία. Μόνη λύση για την ανακούφιση του νησιωτικού προβλήματος είναι η δημιουργία ενός ενιαίου κρατικού φορέα ναυτικών συγκοινωνιών, ο οποίος θα αποκαταστήσει την επαφή των νησιών μεταξύ τους και με τη «στεριανή» Ελλάδα. Τα υπόλοιπα είναι «ασπιρίνες», οι οποίες θεραπεύουν τον πονοκέφαλο, αλλά όχι και το έμφραγμα.

Για μας είναι αγώνας ζωής. Σε τελική ανάλυση, βαρεθήκαμε να επιλέγουμε ανάμεσα στο αναπηρικό καρότσι ή την πατερίτσα όταν έχουμε τη δυνατότητα να σταθούμε μόνοι στα πόδια μας.