Ας υποθέσουμε ότι και η Δικαιοσύνη αυτοκαθάρεται. Με την αποπομπή των επίορκων δικαστών, τη δυσμενή μετάθεση όσων υπέπεσαν σε πλημμελήματα, τη δημόσια διαπόμπευση όσων πέρασαν ξώφαλτσα από το βούρκο χωρίς να πέσουν μέσα. Με τη διαγραφή από τις λίστες των δικηγόρων εκείνων που συνέδραμαν τους επίορκους δικαστές στις καλοπληρωμένες αθωώσεις ή καταδίκες.

Ας υποθέσουμε επίσης ότι και η δημοσιογραφία κάνει την κάθαρσή της. Με την ανακοίνωση όλων των διπλοτριπλόμισθων μεγαλοδημοσιογράφων που διαμορφώνουν «αντικειμενικά» την κοινή γνώμη από την εφημερίδα ή το ηλεκτρονικό μέσο που δουλεύουν, στη βάση του υπουργικού δελτίου Τύπου, που συνέταξαν οι ίδιοι το πρωί στην κύρια απασχόλησή τους...

Αποφασίζει η Σύνοδος, ότι για να χαρείς τη σύνταξή σου θα πρέπει να είσαι υπεραιωνόβιος. Οτι για να ζήσεις θα πρέπει δοθείς ψυχή τε και σώματι στον εργοδότη σου, που αποκτά πλέον δικαίωμα να καθορίζει κατά βούληση πότε, πόσο και με πόσα θα δουλεύεις. Οτι το ζωνάρι πρέπει να σφίξει κι άλλο στο όνομα της δημοσιονομικής εξυγίανσης. Οτι τα λίγα εναπομείναντα δημόσια αγαθά θα πρέπει να αποκτήσουν τιμή και μάλιστα τσουχτερή. Οτι ο άνεργος θα πρέπει να δωρίσει το επίδομά του στο βιομήχανο, για να το πάρει πίσω ο πρώτος κουτσουρεμένο, με τη μορφή του μισθού...