Τ' αντέχω αυτά, γιατί τα κατανοώ ως συμπτώματα της αγιάτρευτης ασθένειας της κοινωνίας μας. Του πολιτικού συστήματος, δηλαδή. Η ιστορία επιβεβαιώνει το λόγο μου. Αλλο είναι που με παιδεύει. Να, άκουσα και διάβασα το λόγο του πρωθυπουργού. Διαβεβαίωσε ότι λέει την αλήθεια και θα συνεχίσει να τη λέει. Είπε ότι κατανοεί την άσχημη κατάσταση των απλών ανθρώπων, που τυχαίνει να είναι οι πολλοί. Διαβεβαίωσε ότι η οικονομία δεν αντέχει κι ότι έχει προβλήματα. Υποσχέθηκε ότι θα εργαστεί, έτσι ώστε ήπια να εφαρμοστεί η θεραπευτική πολιτική του και τέλος διαβεβαίωσε ότι έρχονται καλύτερες μέρες.

To είπα κι εγώ στον εαυτό μου. Εχει προβλήματα η οικονομία. Το είπα κι ανακουφίστηκα. Ανωτέρα βία, που λένε. Αντε να χαρώ την άνοιξη. Αμ πώς, που θα χαρείς την άνοιξη. Σκέψου, πρώτα, είπα.

Αλήθεια, εσύ σκέφτηκες τι είναι η οικονομία; Ποια μπορεί να είναι τα προβλήματά της; Πώς γίνεται να επιφέρει κέρδη ασύλληπτα από το νου του ανθρώπου του μεροκάματου; Και πώς εξηγείται η φτώχεια, η ανεργία να συνυπάρχουν με τον πλούτο; Λες η κερδοφορία να θρέφεται απ' αυτές;

Θα συμφωνήσεις κι εσύ ότι ο πλούτος παράγεται. Ακουσα κάποιον να λέει τούτο: Βάλε όσα χρήματα θέλεις κάτω απ' το μαξιλάρι σου. Δε θ' αυξηθούν, όσα χρόνια κι αν περάσουν. Δεν πειραματίστηκα, γιατί δε μου περισσεύουν. Εχει όμως λογική. Πρόκειται για νεκρό χρήμα. Πώς, τότε, προκύπτει το κέρδος;

Ο πρωθυπουργός δεν εξήγησε πώς δικαιολογείται η φτώχεια και η ανεργία, αν και παράγεται όλο και περισσότερος πλούτος. Λες το πρόβλημα να 'χει να κάνει με τον τρόπο παραγωγής και διανομής των αγαθών;

Ναι μωρέ, το θυμήθηκα. Το είπε ένας σοφός, που τώρα ξεχνάω τ' όνομά του. Σημασία έχει που δε λησμόνησα το λόγο του. Το ζήτημα δεν είναι, είπε, να εξηγήσουμε τον κόσμο, αλλά να τον αλλάξουμε. Ο πρωθυπουργός δε θέλει ν' αλλάξει τον κόσμο.