Αν δεν ερχόταν και ο έκτος της παρέας, το παιχνίδι δεν άρχιζε ποτέ. Τι κι αν για την «ξερή» χρειάζονταν τέσσερις. Ο νόμος έλεγε πως έξω από το καρέ, έπρεπε να πάρουν τις θέσεις τους και οι «κομισάριοι», κάτι σαν τους διαιτητές του ποδοσφαίρου, που είχαν τα μάτια τους ανοιχτά, έτοιμοι να αποδώσουν το δίκιο αν κάποιος παράβαινε τους νόμους του παιγνίου και τα αίματα άναβαν. Στην πραγματικότητα, κανείς από τους δυο τους δε χρειάστηκε ποτέ να πει κουβέντα. Η απλότητα της «ξερή»ς είναι τέτοια, που σπάνια μπορεί κανείς να κλέψει, χωρίς να τον πάρουν χαμπάρι. Ετσι, οι κομισάριοι, δεν ήταν παρά η παρέα δίπλα στους παίχτες, λάτρεις του τσίπουρου και της κουβέντας από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο της εξάδας.

«

Πέθανε ο πάπας», λέει ο ένας, χτυπώντας αλύπητα τα τραπουλόχαρτα από χέρι σε χέρι, όταν με το καλό οι αφίξεις ολοκληρώθηκαν και το παιχνίδι μπήκε στο δρόμο του. «Ο πάπα - Γιώργης;», κάνει όλο αγωνία ο διπλανός του, που είχε και περήφανα τα αυτιά και δεν καλάκουγε τους τόνους. Ξάδελφός του ο παπάς του χωριού, κάνει να βάλει το χέρι στην τσέπη του παλτού να βρει τα χάπια της πίεσης, μην του 'ρθει νταμπλάς από το αναπάντεχο νέο. «Ο πάπας, όχι ο παπάς» επαναλαμβάνει ο πρώτος, αυτή τη φορά μεγαλόφωνα, για να προλάβει τον κόλπο του βαρήκοου. «Είπαν πως "κοιμήθηκε". Αφού πρώτα έριξε την Ιστορία σε λήθαργο...», τους πρόλαβε ο κομισάριος, που είχε κάνει δάσκαλος και τώρα ήταν στη σύνταξη. Το καταλάβανε, δεν το καταλάβανε, ο λόγος του δάσκαλου είχε αξία και συνέχεια στο θέμα δε δόθηκε...

Η μοιρασιά πέρασε στον επόμενο. «Και δε μου λες δάσκαλε, τώρα που φτιάχνουν στην Ευρώπη καινούριο σύνταγμα, θα 'χουμε δυο ή το δικό μας πάει για τ' ανάθεμα;». Παίρνει βαθιά ανάσα ο δάσκαλος, έτοιμος ν' αγορεύσει, μέχρι που του κόβει τη φόρα ο έτερος κομισάριος. «Εγνοιες που 'χει ο άνθρωπος! Εδώ μας βάζουν αυξήσεις, να πληρώνουμε τα κερατιάτικά μας και συ μου λες για σύνταγμα. Ξέρεις πόσο πήγε το τσιγάρο που καπνίζεις;». Ακούει ο βαρήκοος αυξήσεις, κάτι θυμάται από τη σύνταξη των διακοσίων ευρώ και το έμβασμα στην τράπεζα που μένει απλήρωτο -χρέος από το παλιό τρακτέρ - και ξαναψάχνει το χάπι. Αυτή τη φορά, το καταπίνει με δυο γουλιές νερό, σίγουρος πως με πάνω από 22 τη μεγάλη δεν πρόκειται να τη βγάλει καθαρή.

Ελα όμως που του 'μεινε η απορία! «Δάσκαλε, όταν μας πιάσανε για το μπλόκο στην Εθνική μάς δίκασαν με νόμο ελληνικό. Τώρα που 'φτιαξαν κι άλλο σύνταγμα, με τι νόμους θα μας δικάζουν;». «Μη στενοχωριέσαι», του λέει ο δάσκαλος. «Οταν σε ξαναπιάσουν, θα τα βρουν αυτοί από μόνοι τους!». Δύσκολο να το καταλάβεις, αλλά αφού το 'πε ο δάσκαλος... Ρίχνει το δέκα καρό πάνω στην κούπα και βγάζει την «ξερή» στο πλάι.