Ο Γιώργος εργάζεται στην αλυσίδα καταστημάτων ρούχων του Φωκά εδώ και τρεις μήνες με σύμβαση αορίστου χρόνου. Αμείβεται με 530 ευρώ το μήνα, συμπεριλαμβανόμενων και των υπερωριών. Κάθε Δευτέρα και Τετάρτη δουλεύει από τις 9 το πρωί έως τις 6 το απόγευμα και τις υπόλοιπες μέρες από τις 9 το πρωί έως τις 5 το απόγευμα. Αλλάζει βάρδια κάθε δεύτερη βδομάδα, δουλεύοντας από τη 1 το μεσημέρι έως τις 9 το βράδυ. Οπως λέει, η αλλαγή στις βάρδιες, πέρα από κουραστική, είναι και ενοχλητική, αφού δεν μπορεί να προγραμματίσει τις δουλιές του. «Εκτός από τη δουλιά, έχουμε κι άλλες υποχρεώσεις, που πρέπει να προλάβουμε, αλλά χρειάζεται και να ξεκουραζόμαστε...». Ο Γιώργος διαπιστώνει ότι η κίνηση στην αγορά είναι «πεσμένη». Και το εξηγεί, λέγοντας ότι αυτό οφείλεται στην ακρίβεια και την οικονομική δυσπραγία του καταναλωτών, που είναι και αυτοί εργαζόμενοι, χαμηλά αμειβόμενοι οι περισσότεροι.

Οι εργαζόμενοι στο πολυκατάστημα κουράζονται από την πολύωρη ορθοστασία. Ιδίως τους καλοκαιρινούς μήνες και σε κάποιους ορόφους που δεν έχει κλιματισμό η κατάσταση γίνεται ακόμα πιο ανυπόφορη. «Δεν τους ενδιαφέρει αν υπάρχει κλιματισμός, αρκεί να φοράμε το πουκάμισο της εταιρίας όλες τις ώρες που θα είμαστε εδώ», λέει. Ο Γιώργος έχει σπουδάσει γραφίστας. Κι όμως, δεν εργάζεται στο επιστημονικό του αντικείμενο. Επειδή υπάρχουν τρεις μεγαλο-εργοδότες που παίρνουν πολύ συγκεκριμένο αριθμό ατόμων της αρεσκείας τους. Ξέρει όμως πως, με πτυχία ή χωρίς, ο μισθός είναι εξίσου χαμηλός.

Η Μαρία εργάζεται στο νοσοκομείο Αγία Ολγα με τα προγράμματα stage, δηλαδή με οχτάμηνη σύμβαση. Παίρνει 400 ευρώ το μήνα χωρίς ασφάλιση. Για το νοσηλευτικό προσωπικό που εργάζεται ως stage, το ημερομίσθιο είναι 23 ευρώ για απόφοιτους της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και 27 ευρώ για απόφοιτους τεχνολογικής εκπαίδευσης, με 22 μέρες εργάσιμες το μήνα και 5 τη βδομάδα.

Οι δυο νέοι μπορεί να μη γνωρίζονται μεταξύ τους, έχουν, όμως, πάμπολλα κοινά στοιχεία. Την εκμετάλλευση που υφίστανται, από την εργοδοσία, που δρα ασύδοτα, ενθαρρημένη από την πολιτική των κυβερνήσεων, των προηγούμενων και των τωρινών. Τη φθηνή και ανασφάλιστη εργασία, που προσφέρουν για το μεροκάματο της επιβίωσης. Αλλά και τα όνειρα για μια ζωή, όπου δε θα χρειάζεται να τρέχεις από το πρωί μέχρι το βράδυ για να βγάλεις δυο δεκάρες που δε φτάνουν κι αυτές για να ζήσεις. Οπως και για χιλιάδες άλλους συναδέλφους τους, στο γραφείο, στο εργοστάσιο, στις δημόσιες υπηρεσίες, στην οικοδομή ή το κατάστημα, ο αγώνας είναι μονόδρομος. Με τις σημαίες του ΠΑΜΕ, για να μη μείνουν οι προσδοκίες και η ικανοποίηση των πραγματικών τους αναγκών ένα ακόμα όνειρο...