Η πληροφορία «σερνόταν» από καιρό. Αλλά μόνον, όταν, την ίδια μέρα, διασταυρώθηκε από χίλιες μεριές, τo 'μαθαν και οι εργάτριες. Ο διευθύνων σύμβουλος της «FΑΝCΟ» έρχεται στη Νάουσα και στα «Κλωστήρια Γ», να συζητήσει, τάχα, την ποιοτική αναβάθμιση της παραγωγής. Γυρνάει στον τόπο του εγκλήματος εκείνος που εισηγήθηκε το κλείσιμο της «Τρικολάν». Και μόνο σαν πρόκληση, δε θα μπορούσε να μείνει αναπάντητη από τις εργάτριες, που πριν από λίγες μόλις μέρες είχαν καταλάβει το εργοστάσιο, δίνοντας τον έσχατο αγώνα για να μη χάσουν τη δουλιά τους. Ηταν 7 Οκτώβρη του 2004.

Η οργή φούντωσε μονομιάς. Οσες βρίσκονταν στο εργοστάσιο, με κάθε μέσο ξεκίνησαν για τα κλωστήρια. Οσες αποκαμωμένες από τη βραδινή περιφρούρηση βρίσκονταν σπίτι, ειδοποιήθηκαν και έφτασαν πάνω στο τέταρτο. Μία διαδήλωση στήθηκε έξω από τα κλωστήρια, με μπροστάρη το Εργατικό Κέντρο Νάουσας. Ο διευθύνων σύμβουλος και η κουστωδία τους, ταμπουρωμένοι από μέσα. Η πύλη δεν άνοιξε, αλλά η μάντρα του εργοστασίου αποδείχτηκε κοντή για να συγκρατήσει τις εργάτριες. Ετσι, έφτασαν στην πόρτα, πίσω απ' την οποία συσκέπτονταν οι εκπρόσωποι της εργοδοσίας. Κάνουν να μπουν και βρίσκουν μπροστά τους τον πρόεδρο του εργοστασιακού σωματείου στα «Κλωστήρια Γ» να συστήνει «ψυχραιμία» και να φράζει το δρόμο, σα να φοβόταν μήπως οι εργάτριες μαγαρίσουν το μαγαζί του αφεντικού του. Μάταια. Οι εργάτριες τον πήραν αμπάριζα και έστησαν κυριολεκτικά στον τοίχο τον διευθύνοντα σύμβουλο και τη συνοδεία του, ενώ στο «έβγα» δεν παρέλειψαν να στολίσουν και το τζιπάκι του με μια ντουζίνα φρέσκα αυγά.

Εγραψε τότε ο «Ρ» ότι «μοναδική παραφωνία» στο αγωνιστικό ξέσπασμα των εργατριών και των συναδέλφων τους στα κλωστήρια ήταν ο πρόεδρος του σωματείου. Κι εκείνος γύριζε για καιρό, κλαψουρίζοντας τάχα ότι το δημοσίευμα τον έθιγε αδίκως. Εφτασε, μάλιστα, στο σημείο να ανακαλύψει ...δάχτυλο του Λαναρά στο «Ρ» (!) με στόχο να διαιρεθούν οι εργάτες. Πολλοί τον άκουσαν και λίγοι του 'δωσαν σημασία. Κανείς δεν τον πίστεψε. Ηταν μόνιμο και γνωστό το σαράκι του για το ΠΑΜΕ, που δύσκολα έπειθε για την «έγνοια» του να προστατέψει τον ενωτικό αγώνα των εργαζομένων.

Κοντή γιορτή και ο πρόεδρος του εργοστασιακού σωματείου ξαναχτύπησε πριν από λίγες μέρες χύνοντας χολή για το ΠΑΜΕ, δείχνοντας ποιον θεωρεί πραγματικό του αντίπαλο. Δεν έχει σημασία το όνομά του. Μπορεί να τον έλεγαν Πολυζωγόπουλο ή Καλίδη. Ακόμα και Φράγκου, αν δούλευε στη «ΣΙΣΣΕΡ» όταν η πολυεθνική έβαζε λουκέτο. Και είναι δύσκολο να πεις «άξιος ο μισθός του», γιατί αποδεικνύεται καθημερινά ότι και αυτός ο μισθός δεν πιάνει τόπο. Οι εργάτες της Νάουσας έχουν μάθει πια καλά ποιος είναι με το μέρος τους και ποιος παλεύει για τα πραγματικά τους συμφέροντα. Και ποιος από την άλλη στέκεται στην πόρτα, προσπαθώντας με κάθε τρόπο να κόψει τη φόρα σε ένα κίνημα, που, μέσα από την πείρα του στο δρόμο του αγώνα, έχει αρχίσει να βγάζει τα συμπεράσματά του.