Βάλαμε κεχαγιά στο κεφάλι μας, κι όλα αυτά στο βωμό της ανταγωνιστικότητας και της ενίσχυσης του κεφαλαίου. Και, μάλιστα, με τη σύμφωνη γνώμη των εγχώριων κυβερνώντων, προηγούμενων και νυν. Αυτό επιτάσσουν τα συμφέροντα των ντόπιων «εχόντων και κατεχόντων», στους σύγχρονους καιρούς της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης.

Οι Συνθήκες του Μάαστριχτ και του Αμστερνταμ, η στρατηγική της Λισαβόνας, η Λευκή Βίβλος και η ΟΝΕ με το ευρώ της είναι ορισμένες μόνον αποδείξεις του αντιδραστικού της χαρακτήρα, για να μην προχωρήσουμε στη διάλυση και τη σφαγή της πρώην Ομόσπονδης Γιουγκοσλαβίας.

Κι όσο περνάει ο καιρός, καθώς η ευρωένωση των πολυεθνικών γίνεται ισχυρότερη με την προσθήκη νέων προς εκμετάλλευση κρατών (λαών), τα προβλήματα θα γίνονται ακόμη περισσότερα, ακόμη μεγαλύτερα. Ολο και λιγότερο θα αμείβεται ο κόπος κι ο ιδρώτας της μικρομεσαίας αγροτιάς. Η ΚΑΠ και οι ποσοστώσεις, μαζί με τους μεγαλέμπορους και τους βιομηχάνους, έχουν τους δικούς τους λογαριασμούς, σχέδια και επιδιώξεις. Θα πληθαίνουν οι προωθούμενες αντιδραστικές καπιταλιστικές μεταρρυθμίσεις. Θα γίνονται εντονότερες οι αντεργατικές απαιτήσεις της επιχειρηματικής ανταγωνιστικότητας. Κι από κοντά, θα αυξάνονται και θα πληθύνονται οι κάθε λογής κατασταλτικές υπηρεσίες και μηχανισμοί, οι παρακολουθήσεις και τα φακελώματα. Πάντα, βέβαια, στο όνομα της τρομοκρατίας και με τη χρήση των πλέον σύγχρονων μέσων και μεθόδων. Ετσι, για να μην ξεχνάμε, ότι ζούμε στην «εποχή της γνώσης»...