Σε κάθε χωριό αποτελούν «ειδική ομάδα» του πληθυσμού. Είναι τα «μπακούρια». Ανδρες που έχουν περάσει την ηλικία των τριάντα πέντε χρόνων κι ακόμα δεν έχουν παντρευτεί. Είναι πολλοί και συνεχώς αυγαταίνουν. Και να πεις ότι έχουν κάποιο «κουσούρι» που τους εμποδίζει να βρουν νύφη; Παλικάρια είναι, εργατικοί κι ικανοί «να πιάσουν την πέτρα και να τη στύψουν». Να πεις ότι είναι «κατά του γάμου»; Κάθε άλλο. Ψάχνουν για νύφη, αλλά δε βρίσκουν. Δεν έχουν ιδιαίτερες απαιτήσεις. Γυναίκα ικανή για οικογένεια να 'ναι κι αν δεν είναι πεντάμορφη, δεν έχει προίκα, λίγο ενδιαφέρει. Αρκεί να «τα βρουν» μεταξύ τους κι ανοίγοντας δικό τους σπιτικό, να πορευτούν μαζί στη ζωή. Τον μόνο όρο που βάζουν είναι «να μείνουμε στο χωριό». Αυτό είναι και το πρόβλημα. Δύσκολα θα βρουν κοπέλα που θα το δεχτεί. Αν κι αυτή έχει γεννηθεί στην ύπαιθρο, ακούει συνεχώς στ' αυτιά της την προτροπή του αγρότη πατέρα της: «Ευχή και κατάρα σου δίνω, φύγε από τη λάσπη». Αν ζει στην πόλη, ούτε που το διανοείται να ζήσει σε χωριό.

Εχουν το δίκιο τους. Τι να κάνει μια νέα γυναίκα στο χωριό; Να περάσει τη ζωή της στη φτώχεια και στην ταλαιπωρία, κινούμενη ανάμεσα σε σπίτι - χωράφι - στάβλο; Να μην μπορεί να διασκεδάσει, να πάει κινηματογράφο, θέατρο, συναυλία; Αν αρρωστήσει κινδυνεύει να πάει «σαν το σκυλί στ' αμπέλι», τα παιδιά της δε θα 'χουν τις ίδιες δυνατότητες μ' εκείνα της πόλης να σπουδάσουν. Και το άλλο, πού το πας; Μπορεί να ζήσει με την «γκρίνια» της πεθεράς, τον «έλεγχο» των συγγενών, την «παρατήρηση» των συγχωριανών; Μικρή η κοινωνία του χωριού και το «κουτσομπολιό», στην ημερήσια διάταξη. Τα στόματα του κόσμου δεν μπορεί να τα κλείσει κι αν της βγει το όνομα, άντε μετά ν' αποδείξει πως δεν είναι ελέφαντας ή, μάλλον, «σκυλίτσα που κουνάει την ουρά της».

Οι «μαγκούφηδες» των χωριών μπορεί να βολεύονται σεξουαλικά με κάποιες αλλοδαπές της «δουλιάς», αλλά στερούνται το δικαίωμα να δημιουργήσουν δική τους οικογένεια. Κάποιοι το παίρνουν απόφαση να υποταχθούν στη μοίρα. Αλλοι παίρνουν των ομματιών τους, φεύγουν και τριγυρνούν, σαν την άδικη κατάρα, στις πόλεις της ανεργίας και στην ξενιτιά. Εκεί θα βρουν νύφη, αλλά θα έχουν χάσει την ψυχή τους. Γιατί ήθελαν να μείνουν στη γη που γεννήθηκαν κι αγάπησαν, να δουν τα παιδιά τους να μεγαλώνουν σ' αυτή, να συμβάλουν στην αναζωογόνηση και στην πρόοδο της ιδιαίτερης πατρίδας τους. Αναγκάζονται, όμως, να φύγουν και δύσκολα θα ξαναγυρίζουν. Το πολύ να επιστρέψουν προς το τέλος, όπως οι ελέφαντες, για να ταφούν στον τόπο τους.

Τα χωριά αδειάζουν κι ερημώνουν. Το βλέπεις στα διπλομανταλωμένα σπίτια, στις χορταριασμένες αυλές των σχολείων, στις μαυροντυμένες εκκλησιές, στα άδεια καφενεία. Η ζωή στην ύπαιθρο διώχνει τους ανθρώπους της. Και την ευθύνη έχουν οι κυβερνώντες, που με την πολιτική τους φέρνουν τη φτώχεια και την εγκατάλειψη στα χωριά. Η κατάρα και το ανάθεμα δεν τους τρομάζει. Φοβούνται μόνο τον αγώνα. Ας τους φοβίσουμε...