Ανησυχούν. Μην η ορμή των «ατίθασων» ξεπεράσει τα όρια αντοχής του συστήματος. Μην οι «αλήτες», που βγήκαν από τα καταγώγια των γκέτο, αναρριχηθούν στους «Πύργους» κι απειλήσουν τις «Βαστίλλες». Μην η «νόσος των νεαρών»» της Γαλλίας εξελιχθεί σε «επιδημία» της Ευρώπης. Και τρομάξουν τα παιδιά στη θέα των «καλικάντζαρων». Και βαρυγκωμήσουν οι κυρίες απ' τη «βαριά οσμή» των «αποβλήτων». Και κινδυνεύσουν οι νοικοκυραίοι απ' την οργή των «πεινασμένων». Γι' αυτά ανησυχούν, μέχρι τώρα, η γαλλική μπουρζουαζία και η ευρωπαϊκή «Ιερά Συμμαχία», γνωρίζοντας ότι η εξουσία τους δεν κινδυνεύει από τους «άτακτους». Οσο δεν υπάρχει οργάνωση κι όλα αφήνονται στο αυθόρμητο, όσο δεν εμφανίζεται η πρωτοπορία, που θα καθοδηγήσει τον ξεσηκωμό, καθορίζοντας ουσιαστικό διεκδικητικό πλαίσιο και δίνοντας πολιτική προοπτική, θα ελέγχουν την κατάσταση και δε θα απειλούνται.

Παρ' όλα αυτά, δεν ησυχάζουν, καθώς στο πίσω μέρος του μυαλού τους στροβιλίζεται η σκέψη: Κι αν η κατάσταση γίνει ανεξέλεγκτη; Κι αν η «τυφλή βία» μετατραπεί σε οργανωμένη πάλη; Κι αν η «κοινωνική αναταραχή» εξελιχθεί σε κοινωνικο-πολιτική αντιπαράθεση; Γι' αυτό και εντείνουν τα μέτρα αστυνομικής καταστολής και στη μάχη κατά των «εξοργισμένων παιδιών» μπαίνουν όλοι οι μηχανισμοί της εξουσίας. Με την κρατική βία προσπαθούν να αντιμετωπίσουν το μίσος των απόκληρων για το σύστημα που τους καταδικάζει στην οικονομική ανέχεια και στον κοινωνικό αποκλεισμό. Ετσι, όμως, «ρίχνουν κι άλλο λάδι στη φωτιά» κι η «πυρκαγιά» θεριεύει κι απλώνεται. Οι αγριεμένοι κι απελπισμένοι νέοι που συγκρούονται με τα όργανα της τάξης, έχουν, ήδη, χάσει το δικαίωμα στο μέλλον και δεν έχουν να χάσουν παρά μόνο το άθλιο παρόν τους.

Οι «διάβολοι» με τα «τριμμένα μπουφάν», που καίνε ό,τι βρίσκουν μπροστά τους, δεν είναι εγκληματίες, «εκ γενετής και καθ' έξιν», όπως ισχυρίζεται ο άθλιος Σαρκοζί, ο οποίος επιχειρεί να χρησιμοποιήσει, ως άλλοθι, την «αναταραχή», για να περάσει πιο σκληρά μέτρα τρομοκράτησης και καταστολής σε βάρος όλων όσοι αντιμάχονται την «καθεστηκυία τάξη». Είναι εγγόνια και παιδιά μεταναστών, β` και γ` γενιάς, αλλά και αυτόχθονων εργατών, που «έλιωσαν» τα κορμιά τους στις φάμπρικες της εκμετάλλευσης και μετά πετάχτηκαν, σαν τα σκουπίδια, στη φτώχεια και στην περιφρόνηση. Είναι οι «διαφορετικοί» στην καταγωγή, στο χρώμα και στο θρήσκευμα, που δεν ενσωματώθηκαν στη «δυτική κοινωνία» και βιώνουν την ανεργία, την ανέχεια, τις πολύμορφες διακρίσεις, την απόρριψη.

Στη Γαλλία και τις άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, η εξουσία της πλουτοκρατίας ανησυχεί για την «έφοδο των αθλίων». Και στην Ελλάδα οι πολιτικοί εκπρόσωποι της άρχουσας τάξης ανησυχούν κι ας λένε το αντίθετο. Γιατί κι εδώ χτίζονται «τείχη» αποκλεισμού των φτωχών και υπάρχουν μετανάστες, που ζουν στο περιθώριο, συγκεντρώνοντας οργή και αγανάκτηση. Κι αν ακόμα δεν ανάβουν φωτιές στις φτωχοσυνοικίες της Αθήνας και των άλλων μεγαλουπόλεων κι αν ακόμα οι μετανάστες ελπίζουν να ενσωματωθούν στην ελληνική κοινωνία, τίποτα δεν αποκλείει το ξέσπασμα των απόκληρων και των καταφρονεμένων. Και στη χώρα μας υπάρχουν καλύτερες υποκειμενικές προϋποθέσεις μια «κοινωνική αναταραχή» να μετεξελιχτεί σε κοινωνικο-πολιτικό κίνημα, που θα απειλεί και την ίδια την καπιταλιστική εξουσία...