Ο Χ. Πίντερ τόλμησε. Ο Χ. Πίντερ στάθηκε μπροστά και μας έδειξε διάπλατα το δρόμο με το παράδειγμά του, βάζοντας στην... κωλότσεπη το νόμπελ. Ανοιξε το στόμα του, άνοιξε την ψυχή του, απλώσε την καρδιά του σε ποτάμια και χειμάρρους οργής για τη μοίρα και τύχη του κόσμου. Σπίθες έκρηξης μας φλόγισαν τα μάτια, δίνοντάς μας τη σκυτάλη να συνεχίσουμε. Καθηλωμένος στην καρέκλα του πόνου, πέταξε φωτιές και είπε αλήθειες. Απευθυνόμενος προς όλους, αλλά, πρώτα και κύρια, στους όχι λίγους διανοούμενους και πνευματικούς ανθρώπους, που κοιμούνται τον ύπνο της μακαριότητας, συσκοτισμένοι και συνυπεύθυνοι. Σε όλους όσοι συμμετέχουν ή ανέχονται, με τον έναν ή άλλον τρόπο, την αποχαύνωση και τη νάρκωση. Σε όλους όσοι έχουν μετατραπεί σε ζύμη, άμεσα εκμεταλλεύσιμη από τις κυρίαρχες δυνάμεις και την αντίδραση.

Υποστηρίξατε και θρέψατε δεκάδες δικτατορίες σ' ολόκληρο τον κόσμο. Τα εγκλήματά σας υπήρξαν συστηματικά, διαρκή, διεφθαρμένα, ανήθικα και αμείλικτα...».

Ο Χάρολντ Πίντερ δικαίωσε το ρόλο του ως πνευματικός άνθρωπος. Ως άνθρωπος με αξίες, με ήθος και συνέπεια. Εστειλε με το προσωπικό του παράδειγμα ένα βροντερό μήνυμα προς κάθε κατεύθυνση. Προς εχθρούς και φίλους της κοινωνικής προόδου. Οπως και σε όσους... κάθονται στ' αβγά τους, παριστάνοντας τους «ουδέτερους». Ετσι μέσα στο ημίφως, αγέρωχος και βλοσυρός, στητός και ακίνητος απέναντι στο θάνατο που φθάνει αργά και βασανιστικά, σήκωσε πανύψηλα το ανάστημά του και είπε τα πράγματα με τ' όνομά τους.