Ζούμε σε μια εποχή αντιστροφής των εννοιών κι αναστροφής της πραγματικότητας. Οι ομιλούντες άλλα λένε κι άλλα εννοούν. Οι δράστες άλλα κάνουν κι άλλα εμφανίζουν. Ενα απέραντο τοπίο ψευτιάς, η δημόσια ζωή. Ενα απύθμενο δοχείο υποκρισίας, η κοινωνία. Η αλήθεια, είδος εν ανεπαρκεία, το ψεύδος, καθημερινή πρακτική. Η «μπέσα» χάθηκε στο μακρινό χτες, οι «δήθεν» κατακλύζουν το σήμερα. Ετσι ήταν πάντα; Μπορεί. Αλλά ως πότε; Κάποτε πρέπει να εκπαιδευτούν τ' αυτιά για να ξεχωρίζουν το ψεύτικο από το αληθινό, ν' ανοίξουν τα μάτια για να διακρίνουν το «Είναι» από το «Φαίνεσθαι». Οι λέξεις χρειάζεται να πάρουν το πραγματικό τους νόημα, οι πράξεις να 'χουν το ουσιαστικό τους αντίκρισμα. Ως πότε, εν ονόματι των αξιών και των ιδανικών, θα διαπράττονται εγκλήματα, που θα μένουν ατιμώρητα; Και ιδού πώς:

Εν ονόματι της ελευθερίας ο ιμπεριαλισμός της «νέας τάξης» καθυποτάσσει, «διά πυρός και σιδήρου», τους λαούς και πισωγυρίζει την ανθρωπότητα στο παρελθόν της μεσαιωνικής σκλαβιάς. Εν ονόματι της δημοκρατίας, οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις καταπατούν, προκλητικά και ξεδιάντροπα, τα δημοκρατικά δικαιώματα των πολιτών κι επιβάλλουν τη δικτατορία του κεφαλαίου. Εν ονόματι της δικαιοσύνης, οι διαχειριστές του νόμου καταλύουν κάθε έννοια δικαίου, αθωώνοντας τους ένοχους της «αριστοκρατίας» κι ενοχοποιώντας τους αθώους της «πλέμπας». Εν ονόματι της προόδου, οι «μεταλλαγμένοι» συντηρητικοί επανέρχονται με άλλο προσωπείο, καθυστερώντας την πορεία προς το μέλλον. Εν ονόματι του πολιτισμού, οι «σπόνσορες» αλλοτριώνουν τις συνειδήσεις, «ζουγκλοποιούν» την κοινωνία.

Το «εν ονόματι» δεν το χρησιμοποιούν μόνο οι «μεγάλοι αφέντες», αλλά αποτελεί το «σήμα κατατεθέν» κάθε «ηγετίσκου», κάθε «μπιστικού» της πολυποίκιλης εξουσίας. Εν ονόματι του νόμου ο πολιτικός παρανομεί, ο αστυνομικός αυθαιρετεί, ο δικαστής αδικεί. Εν ονόματι του «επιχειρείν» ο βιομήχανος απολύει όποιον γουστάρει, ο εφοπλιστής «πνίγει» όποιον λάχει, ο έμπορος κλέβει όποιον βρει. Εν ονόματι της φιλανθρωπίας, οι κυρίες του πλούτου πουλούν, με το αζημίωτο, «συμπόνια» κι «αγάπη» στους φτωχούς. Εν ονόματι της δεοντολογίας, δημοσιογράφοι αποπροσανατολίζουν και παραπλανούν την «κοινή γνώμη», ο Πρετεντέρης «καθαγιάζει» το αντικομμουνιστικό μνημόνιο του Συμβουλίου της Ευρώπης και καθυβρίζει τους Ελληνες κομμουνιστές, από τις στήλες μιας εφημερίδας μεγάλης κυκλοφορίας.

Αυτή η «μολυντική» υποκρισία δεν αντιμετωπίζεται με την καχυποψία για τους πάντες και τα πάντα. Δε φτάνει κάποιος να κρατάει αποστάσεις από τους «εν ονόματι» και ν' αμφισβητεί τους «δήθεν». Χρειάζεται να γνωρίζει την Αλήθεια για να μπορεί, ανά πάσα στιγμή και σε κάθε περίπτωση, να την αντιπαραβάλλει στο Ψέμα. Κι αυτό δεν είναι εύκολο σήμερα, που ο απλός άνθρωπος δέχεται απανωτές και σφοδρές ιδεολογικές, πολιτικές και οικονομικές επιθέσεις, με στόχο την «ύπνωση» του νου και την «αναισθητοποίηση» των αισθήσεων. Η λύση βρίσκεται στην ατομική αφύπνιση και στη συλλογική ευαισθητοποίηση και δράση. Κι αν το σκοτάδι είναι βαθύ, αν ψάξει κανείς θα δει «φώτα αναλαμπής» στις μικρές εστίες της Αντίστασης, που υπάρχουν παντού κι ας μη φαίνονται πουθενά...