Είναι δω κι ο Χρήστος, ο ξενοδοχοϋπάλληλος. Η Ρούλα κι η Μαρία, έξι μήνες αγώνα στη "ΣΕΞ ΦΟΡΜ", οι εργάτριες δεν το κουνάνε ρούπι. Ο Γιώργος απ' τις τράπεζες, ο Κώστας ο οικοδόμος. Είναι χιλιάδες όσοι δεν ξέρω, είναι δεκάδες τα συνδικάτα που κάνουν απεργία ή στάση. Η ντουντούκα δε σταματά να λέει για ψηφίσματα συμπαράστασης. "Απεργία αλληλεγγύης, δηλαδή ταξικής συστράτευσης. Αυτή είναι η βαθύτερη αξία και το νόημα της εργατικής αλληλεγγύης...", άκουσα δυο μεταλλεργάτες να συζητούν στη διπλανή δέστρα. "Και, βέβαια, είμαι εδώ. Είμαστε σύντροφοι, κι εμείς", μου 'λεγε λίγο μετά ο Αλομγκίρ απ' το Μπαγκλαντές. Πάσχιζε με τα σπαστά του ελληνικά να δείξει το αυτονόητο του γεγονότος, να 'ναι κι αυτός έξω απ' την μπουκαπόρτα. Η Αγγελική, μια ψηλή κοπέλα, φοιτήτρια, όλο περηφάνια, μιλούσε για ό,τι άκουσε στο βαγόνι του ηλεκτρικού: "Πρέπει να ήταν Αλβανός... Μιλούσε στο κινητό: ...Πού είσαι; Ναι, πάμε στο λιμάνι... Εχουμε απεργία σήμερα, δεν πάει κανείς για δουλιά... Ναι, να ψάξεις για το πανό του ΠΑΜΕ, κατεβαίνω κι εγώ...".

Τι με κοιτάς έτσι τώρα;.. Μη ρωτάς, ούτε να βιαστείς να γελάσεις... Πρώτη φορά ήμουν σε κάτι τέτοιο. Προχτές, έκατσα στην περιφρούρηση για 30 ώρες συνεχόμενα. Δεν μπορούσα να φύγω... Οχι ρε, δεν το έκανα από συγκίνηση. Το συμφέρον μου ήταν εκεί. Να στο πω πιο σωστά, ήταν το δίκιο μου. Τις προάλλες, το λέγαμε και με τους άλλους απ' το καράβι που 'ναι στο ΚΚΕ, το βλέπω κι εγώ από μόνος μου. Αυτό που καταστρέφει εμένα, τον εφοπλιστή τον σώζει. Και τ' ανάποδο.

Και να σου πω και κάτι; Τόσες μέρες "φαγώθηκαν" ότι "το ΚΚΕ καπελώνει την απεργία", φοβούνται να πουν την αλήθεια. Ε, ναι, οι κομμουνιστές δεν έλειψαν λεπτό απ' την απεργία. Κι είναι μπροστάρηδες, πάντα. Και στην πορεία, και στη συνέλευση, στη μάχη τη μικρή και τη μεγάλη. Δηλαδή τι, θ' απολογηθούν επειδή είναι στην πρώτη γραμμή;