Τον τελευταίο καιρό στις κυβερνητικές αναγγελίες, σε ύφος υποσχέσεων, ακούγεται όλο και πιο συχνά η λέξη μεταρρύθμιση. Αθελά μου κάνω ειρωνικούς μορφασμούς. Λέγεται ότι οι άνθρωποι που ζουν μόνοι, δεν πειράζει αν μιλάνε χωρίς να υπάρχει ακροατής. Αρκεί να το ξέρουν. Σε αυτή την περίπτωση, φοβάμαι ακόμα να πω και βαθιά μέσα μου, ότι είμαι αντίθετη στις μερικές μεταρρυθμίσεις. Τι είμαι; Συντηρητική, άνθρωπος της μη μετεξέλιξης, των καινοτομιών και άλλων; Ετσι έμαθα την έννοια της λέξης ταμπού. Κάτι που η θρησκεία ή το έθιμο θεωρεί απαγορευμένο, ανέγγιχτο ή ακατανόμαστο. Ολα αυτά μακριά από μένα.

Στις εξαγγελλόμενες πολιτικές μεταρρυθμίσεις κρατάω, όχι μόνο επιφυλάξεις, αλλά μεγάλες αποστάσεις. Μοιάζουν με ανακατατάξεις μετακινούμενων θεατρικών σκηνικών και οικιακών επίπλων, που διατηρούν τη βασική τους ύλη: ξύλο, γυαλί, μέταλλο, που με διάφορες κινήσεις, αλλάζουν θέση. Ερχονται οι αδελφές μου. «Το διαμέρισμά σου χρειάζεται μεταρρυθμίσεις», λένε. «Τι εννοείτε;». Οταν φεύγουν αρχίζω και κάνω βόλτες από τον ένα χώρο στον άλλο. Κάνω διάφορες δοκιμές. Αλλάζω θέσεις: την κουνιστή καρέκλα εκεί, τη βιβλιοθήκη αλλού, το βάζο στο τραπεζάκι, την τηλεόραση στην αποθήκη, τα παλτά στην άλλη ντουλάπα. Μια προσωρινή λύση που θα ξεγελούσε εμένα και τις αδελφές μου για κάμποσο καιρό. Ουσιαστικά, όμως; Κανονικά θα έπρεπε, αν πραγματικά σκόπευα σε μια μεταρρύθμιση, να τα μαζέψω και να τα πετάξω όλα στα σκουπίδια. Να ξεκινούσα από την αρχή.

Το διαμέρισμά μου είναι η επικράτειά μου. Οπως ζω μέσα στο διαμέρισμα, ζω και μέσα στην πόλη, στην Αττική ή οποιονδήποτε άλλο νομό εντός της ελληνικής επικράτειας. Η χώρα είναι σαν ένα διαμέρισμα. Πιάνω μολύβι και χαρτί. Σχηματίζω την Ελλάδα, όχι γεωγραφικά, πολιτικά. Μια πυραμίδα. Ενα ισοσκελές τρίγωνο. Βάζω ένα Α στην κορυφή, Β στη δεξιά γωνία, Γ στην αριστερή. Τραβάω οριζόντιες γραμμές. Και κάθετες. Σχηματίζονται άνισα επίπεδα και ασύμμετρα κουτάκια. Επανδρώνω την πυραμίδα. Στο Α η φιγούρα του Προέδρου. Από κάτω ο πρωθυπουργός. Το Κοινοβούλιο. Οι Αρχές. Ο μεγάλος χώρος καλύπτεται από το κεφάλαιο. Διστάζω. Να βάλω πάνω από τις πολιτικές εξουσίες το κεφάλαιο; Συνεχίζω να γεμίζω τα κουτάκια: ΜΜΕ, έμποροι, επαγγελματίες, μεσάζοντες... Τους αλλάζω θέσεις όπως στα έπιπλα. Δε σημαίνει τίποτε. Τα συστατικά είναι τα ίδια. Μου μένει η βάση από το Β μέχρι το Γ. Εχει, αν και συμπιεσμένη και συμπυκνωμένη, το μεγαλύτερο μήκος, ύψος και όγκο. Σηκώνει στις πλάτες της όλο το τρίγωνο που την καταπιέζει.

Κάνω μεταρρυθμίσεις. Αποδεικνύονται ανούσιες. Πηγαινοέρχομαι κοιτάζοντας το τρίγωνο. Τελικά βρίσκω τη λύση. Πιάνω το Β και το σηκώνω μέχρι το Α. Αναποδογυρίζουν όλα. Ηταν τόσο απλό.