Το επικίνδυνο σχέδιο της Ευρωπαϊκής Ενωσης ανακαλύπτει ως «νέα απειλή» το «βίαιο ριζοσπαστισμό». Ανακηρύσσει «υποδομές ζωτικής σημασίας» που χρήζουν «προστασίας». Νομιμοποιεί την επέμβαση δυνάμεων καταστολής ενός κράτους σε άλλο. Αλλά και σε μια χώρα της ΕΕ, αν κάποιος επιχειρηματίας κρίνει ότι δεν προστατεύονται εκεί επαρκώς οι πολυεθνικές εταιρίες του. Αποκαλύπτει στην εργατική τάξη ότι τα συμφέροντα των πολυεθνικών ευρίσκονται πάνω απ' τους «ψηφισμένους» απ' τους λαούς «αστικούς (άδικους) νόμους»... Βγαίνει στο φως το έκτρωμα του μονοπωλιακού καπιταλισμού. Των μηχανισμών που τον στηρίζουν. Ολα αυτά τα εμπεδώνουν οι εργαζόμενοι όλου του κόσμου με τις κραυγαλέες ανισότητες: 200 εκατ. άνεργοι, 2,9 δισ. άνθρωποι ζουν με λιγότερο από 1,85 δολάρια τη μέρα (στοιχεία της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας).

Το «σύνταγμα» των πολυεθνικών, ο παγκόσμιος καπιταλιστικός χάρτης που αντιστοιχεί στη νέα τεχνολογική εποχή - του ιμπεριαλισμού (βλ. απειλές σε Ιράν - Συρία, Κούβα, Βενεζουέλα κλπ.), είναι δομημένος στην παλαιότερη συμφωνία των πολυεθνικών κολοσσών ΑΜΙ («Διεθνής Συμφωνία Επενδύσεων»). Στοχεύει στη χειραγώγηση των λαών. Οι καπιταλιστικοί δήμιοι - εγκέφαλοι των μελών των ΟΟΣΑ, ΔΝΤ, Κομισιόν - ΕΕ προσδοκούν, προβλέπουν πρακτικά, τη θέσπιση των συμφερόντων των πολυεθνικών σ' ένα παγκόσμιο υπερεθνικό «σύνταγμα». Θα υπερβαίνουν κάθε ιδιομορφία - εθνική νομοθεσία κράτους. Ερχεται θύελλα αντεργατικού Μεσαίωνα: Θεσπίζεται αποζημίωση στην πολυεθνική, αν κάπου η εθνική νομοθεσία αποκλίνει - διαφοροποιείται απ' τους «νόμους» του Παγκόσμιου Καπιταλιστικού Συντάγματος. Τα «νέα αφεντικά» ορίζονται από τις πολυεθνικές.

Μ' αυτά τα καπιταλιστικά «παιχνίδια» του πολέμου, οι Αμερικάνοι θέλουν να καταργήσουν τις συμφωνίες εκχώρησης πετρελαιοπηγών στους Ευρωπαίους. Ο «πόλεμος» για τα νέα συμβόλαια πετρελαίου, και όχι μόνον, οξύνει τις καπιταλιστικές «αντιπαραθέσεις». Οι οικονομικές πολιτικές των ιμπεριαλιστικών κανιβάλων οξύνονται, όταν ρέει αίμα στο Ιράν, στο Αφγανιστάν. Τότε ρέει περισσότερο πετρέλαιο, κέρδη στις ΗΠΑ. Τα «συντάγματα», νόμοι των καπιταλιστικών κολοσσών, αντικαθίσταται, ενισχύονται από ανδρείκελα «σοσιαλδημοκρατικά» ή συντηρητικά, περισσότερο ή λιγότερο νεοφιλελεύθερα. Ο νέος γύρος του κεφαλαίου είναι ένας νέος γύρος κοινωνικού πολέμου κατά των εργατών. Η καραμέλα της «ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας» είναι η συμπύκνωση της οικονομικής ανισότητας του καπιταλισμού. Προετοιμάζονται για το κεφάλαιο, ως καύσιμη ύλη, οι κατακτήσεις της εργατικής τάξης. Στο όνομα της ανταγωνιστικότητας και της καπιταλιστικής ανάπτυξης, ισοπεδώνουν τον άνθρωπο. Οδεύομε σε μια κοινωνία βαρβαρότητας. Ετσι, όπως σχεδιάζονται οι καπιταλιστικοί μηχανισμοί στο «Νταβός», οι προθέσεις των καπιταλιστών όχι μόνον εμφανίζονται, αλλά εμπλουτίζονται από μηχανισμούς επιβολής κατά των λαών (στρατός, αστυνομία, παρακολούθηση, χαφιεδισμοί τεχνολογικά κλπ.). Σ' αυτές τις τελευταίες εξελίξεις που «συκοφαντούνται» οι κομμουνιστικές ιδέες, μου έρχονται οι τελευταίες λέξεις του «Μανιφέστου», πως οι «εργάτες έχουν να κερδίσουν έναν κόσμο ολόκληρο». Αποκτούν νέα αξία στην εποχή του σύγχρονου καπιταλισμού! «Κι αυτή η σύγχρονη εργατική τάξη θα γράψει νέα μανιφέστα που της αξίζουν» (Το Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος). Θα στείλουν στα σκουπίδια τους καπιταλιστικούς «νόμους, συντάγματα». Γιατί ο μόνος διαλεκτικός νόμος είναι το δίκαιο του εργάτη.