Σήμερα οι φοιτητές βγαίνουν στους δρόμους, καταγγέλλοντας ότι η Ανώτατη Εκπαίδευση, όπως την έχουν φτιάξει οι «κρατούντες», δεν ανταποκρίνεται στα όνειρά τους για ουσιαστική μόρφωση, στις προσδοκίες τους για καλύτερη ζωή. Αγωνίζονται κατά της εμπορευματοποίησης και ιδιωτικοποίησης της Παιδείας, απαιτούν δωρεάν σπουδές, πτυχία με αξία, σταθερή δουλιά με δικαιώματα. Την ίδια ώρα χιλιάδες μαθητές της Γ΄ Λυκείου, «βασανίζονται», μέρα - νύχτα, πάνω από το βιβλίο, για μια θέση σ' αυτή την Ανώτατη Εκπαίδευση. Με την αγωνία στο κατακόρυφο, να παραλύει τις ανθρώπινες αντοχές τους και το άγχος στα ύψη, να κατατρώει τις τρυφερές καρδιές τους. Κι αναρωτιέται κανείς: Αξίζει τόσος κόπος και τόσες θυσίες για μια θέση σ' ένα πανεπιστήμιο, που προδίνει τα οράματα και σβήνει τις ελπίδες των νέων ανθρώπων;

Αξίζει. Και περισσότερο για τα παιδιά της φτωχολογιάς, που καλούνται να διεκδικήσουν το δικαίωμά τους στη μόρφωση, ξεπερνώντας τους ταξικούς φραγμούς στην εκπαίδευση. Τους γιους και τις κόρες της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, που προορίζονται να γίνουν οι επαναστάτες του αύριο, για ν' αλλάξουν την Παιδεία, αλλάζοντας την κοινωνία. Η μόρφωση γι' αυτούς δεν είναι απλώς «προσωπικό προτέρημα», είναι και «συλλογικό όπλο» στον ταξικό αγώνα. «Η γνώση δεν έχει όρια», έλεγε ο Τσε Γκεβάρα - το υπενθύμισε η κόρη του, Αλέιδα, μιλώντας στην εκδήλωση αλληλεγγύης στην Κούβα, που πραγματοποιήθηκε στη Λάρισα - και συμβούλευε τους νέους να μαθαίνουν συνεχώς για να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι και πιο τολμηροί επαναστάτες.

Το «όπλο» της γνώσης, που μπορούν να χρησιμοποιήσουν οι νέοι στην ταξική πάλη για την ανατροπή της εκμεταλλευτικής εξουσίας, φοβάται πολύ η αστική τάξη και γι' αυτό οι πολιτικοί εκπρόσωποί της κάνουν ό,τι μπορούν για ν' αποκλείσουν τα παιδιά της φτωχής εργατιάς από το δικαίωμα στη μόρφωση. Γι' αυτό και θέλουν να μετατρέψουν την εκπαίδευση σε «βιομηχανία» παραγωγής «αμόρφωτων μαθητών» και «ημιμαθών επιστημόνων», που θα χρησιμοποιηθούν ως «υπάκουο εργατικό προσωπικό» στη λειτουργία του αστικού κράτους και στην υπηρεσία των συμφερόντων της πλουτοκρατίας. Γι' αυτό και βάζουν τα δυνατά τους να «περάσουν» στα σχολεία και στα πανεπιστήμια, την ιδεολογία της ταξικής εκμετάλλευσης, της κοινωνικής μοιρολατρίας και της ατομικής υποταγής.

Αξίζει, λοιπόν, η κοπιώδης προσπάθεια των νέων της φτωχολογιάς να σπάσουν τον «ιστό της αράχνης» που έχουν «υφάνει» στην Παιδεία οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Η επιτυχία τους δε θα είναι απλώς μια προσωπική καταξίωση, αλλά και μια ταξική νίκη. Οσο περισσότερους μορφωμένους παράγει η εργατική τάξη, τόσο περισσότερους επαναστάτες θά 'χει να αντιμετωπίσει η αστική εξουσία. Ας δουν κι απ' αυτή την πλευρά τη μάχη των εισαγωγικών εξετάσεων, που δίνουν, αυτό το διάστημα, οι μαθητές της Γ΄ Λυκείου, «λιώνοντας» μπροστά σε «αχώνευτα» βιβλία κι αποθηκεύοντας, στο κουρασμένο μυαλό τους, «σκόρπιες γνώσεις», πολλές από τις οποίες τούς φαίνονται άχρηστες. Κι ας συνειδητοποιήσουν πως δεν υπάρχει αποτυχία για όποιον ξέρει τι θέλει και παλεύει για να το αποκτήσει...