Από τότε, πέρασαν τέσσερις δεκαετίες και ο «πανδαμάτωρ» χρόνος έσκαψε με ρυτίδες το πρόσωπό του και του γκριζάρισε τα μαλλιά. Δεν είναι, όμως, η ανάμνηση της χαμένης νιότης, που τον μελαγχολεί, τώρα που ξεφυλλίζει το εκλογικό του βιβλιάριο. Ούτε η σκέψη πως σ' αυτά τα σαράντα χρόνια, που «κύλησαν σαν νερό», η ζωή του ήταν δύσκολη και μουντή. Αλλο τον πικραίνει, άλλο του βαραίνει την ψυχή: Η θλιβερή διαπίστωση πως από τότε μέχρι σήμερα άπειρες φορές στήθηκαν οι κάλπες, μα ο λαός δεν μπόρεσε ποτέ να εκφράσει τη θέλησή του, δεν μπόρεσε ποτέ να ζωντανέψει τα οράματά του. Οι εξουσιαστές του, υπό τις ευλογίες και την καθοδήγηση των ξένων πατρώνων του, έβρισκαν πάντα τρόπους να του κλέβουν την ψήφο και τα όνειρά του. Βία, νοθεία, απατηλές υποσχέσεις, ψευτοδιλήμματα, όλα τα ανήθικα μέσα χρησιμοποιήθηκαν κατά καιρούς από τους αδίστακτους εκπροσώπους της άρχουσας τάξης για να διατηρηθεί το καθεστώς τους. Να διατηρηθεί η εξουσία των ολίγων επί των πολλών και να διαιωνίζεται η εκμετάλλευση και η κοινωνική αδικία.

Ξεφυλλίζει το εκλογικό του βιβλιάριο ο μεσόκοπος και θυμάται τώρα τα σκοτεινά χρόνια της δικτατορίας, όπου δεν έλειψαν οι κάλπες. Τρεις φορές, το Απριλιανό καθεστώς οργάνωσε φαρσοκωμωδίες λαϊκής ετυμηγορίας. Με εκλογικά κέντρα χωρίς παραβάν και κατειλημμένα από ασφαλίτες και χαφιέδες. Και όταν άνοιγαν οι κάλπες, «καταγράφονταν» ποσοστά 95 και 98% υπέρ της χούντας. Κι έπειτα ήρθαν οι εκλογές της μεταπολίτευσης με τα εκβιαστικά διλήμματα του τύπου «Καραμανλής ή τανκς» και λίγο αργότερα με το μασκαρεμένο «σοσιαλισμό» του ΠΑΣΟΚ και την κούφια «Αλλαγή» που επαγγελλόταν. Το κατεστημένο είχε βρει τώρα άλλα μέσα για να εγκλωβίζει το λαό...