«Πράσινοι» και «γαλάζιοι», νικητές και χαμένοι αντίστοιχα, αλλά αμφότεροι συνδαιτυμόνες στο τραπέζι της πόλωσης και της πολιτικής αποχαύνωσης, αποκήρυξαν άρον άρον τις όποιες προεκλογικές φωτοβολίδες έριξαν στη φτωχολογιά, αυτοανακηρυσσόμενοι, ενίοτε, σε τοπικούς ...Ρομπέν των ταπεινών και καταφρονεμένων.

Μαζί τους εργάτες, εργάτριες, αγρότες, ένα χέρι μια γροθιά. Η φωνή τους διαπερνά τα όρη και τα ποτάμια, τους λόφους και τις ρεματιές. Δεν μπορεί να την κατευνάσει καμιά «άνωθεν» προερχόμενη καθησυχαστική και παραπλανητική συγχρόνως ερμηνεία, δεν μπορεί να τη σταματήσει κανένας θεός, από αυτούς που η ανθρώπινη εφευρετικότητα των ισχυρών ανακάλυψε για να αποκοιμίζει τις μάζες των ανίσχυρων. Μια φωνή που δεν μπορούν να σταματήσουν οι πέτρινοι όγκοι που σαν φυσικοί Εκατόγχειρες περιβάλλουν την ιστορική - από το αίμα των αδικοχαμένων εργατών και αγωνιστών - πόλη του Λαυρίου.

Ο Βασίλης, ο Νεκτάριος, ο Δημήτρης και τ' άλλα τα παιδιά μπαίνουν στα στενά, τραβώντας για τις συνοικίες του Κυπριανού, της Νεάπολης, της Αγίας Παρασκευής. «Αυτοί είναι αγωνιστές...», ψιθυρίζει με νόημα ένας καταστηματάρχης που ρίχνει πότε μια ματιά στην ανακοίνωση με τις Θέσεις του Κόμματος για την Παιδεία, και πότε στις «κόκκινες» ανθρώπινες φιγούρες που χάνονται στα μισοσκότεινα στενά. Χαμηλό το φως στις φτωχογειτονιές, στην πλέμπα, προβολείς στην πλατεία για τον ανδριάντα της ντροπής του Ι. Β. Serpieri, που δείχνει να απορεί μέσ' απ' το μαρμαρένιο βλέμμα του, πώς γίνεται και, 140 χρόνια μετά, δε λείπουν οι άνθρωποι που εξακολουθούν να αντιπαλεύουν σ' αυτόν τον πολύπαθο τόπο το πλιάτσικο κάθε μορφής, από τους εκάστοτε βαστάζους της εξουσίας.