«

Καθαρίζω τρία χρόνια το σχολείο. Και τώρα μας διώχνουν. Εχω δυο παιδιά. Ενα στο δημοτικό, ένα στο γυμνάσιο. Φροντιστήρια, έξοδα. Αντε βγάλτα πέρα...». Την άκουγα και δεν πίστευα στα αυτιά μου. Δεν ήθελα να την πιστέψω. Ομως το πρόσωπό της. Τα μάτια της. Μα, πιο πολύ οι κινήσεις των χεριών της δε μου άφησαν κανένα περιθώριο. Αυτά τα χέρια. Κάθε μέρα, καθαρίζουν εννιά ολόκληρες αίθουσες του δημοτικού σχολείου. Και δεν είναι μόνον οι αίθουσες, θα μας εξηγήσει... «Είναι οι σκάλες, οι διάδρομοι, όλοι οι κοινόχρηστοι χώροι... Ομως, αυτά δεν τα υπολογίζουν. Ούτε τους ενδιαφέρει, πόσος χρόνος χρειάζεται για να καθαριστεί το σχολείο. Πόσος κόπος, για να μπούνε την άλλη μέρα τα μαθητούδια σε καθαρές αίθουσες. Εχουν βάλει ταρίφα. Διακόσια ευρώ το μήνα». Αυτός είναι ο μισθός της συγκεκριμένης καθαρίστριας. Δέκα μόλις ευρώ την ημέρα. Και ας λιώνουν τα χέρια της, πέντε ώρες την ημέρα μέσα στις χλωρίνες και στα απορρυπαντικά. Ας «μαγκώνει» η μέση από το πέρα - δώθε της σφουγγαρίστρας. Ας πονάνε τα πόδια από το ανεβοκατέβασμα στις σκάλες. Κι όμως και αυτή ακόμα τη δουλιά, κινδυνεύει να τη χάσει η καθαρίστρια από την Καρδίτσα.

Πρωί στην πλατεία Κοραή. Και οι γυναίκες όλο και έρχονται. Φυσάει. Αναμαλλιασμένες πιάνουν τον τοίχο που χτυπάει ο ήλιος για να ζεσταθούν. Ξαγρυπνημένες. Πολλές έχουν ξεκινήσει από τα χαράματα για να φτάσουν στη διαδήλωση. Από τη Λάρισα, την Καλαμάτα, την Καρδίτσα, τη Θεσσαλονίκη, την Αργολίδα. Σφίγγονται μέσα στα μαύρα παλτό τους και στα σκούρα φτηνά τους μπουφάν. Γέμισε η πλατεία από τα μαύρα. Τις κοιτάς. Κάποιες ανάβουν τσιγάρο. Στα χέρια το πλαστικό ποτήρι με τον καφέ. Πικρός, όπως και ο κόμπος μέσα στην καρδιά τους. Ταξίδεψαν χιλιόμετρα, γιατί; Για να συνεχίσουν να καθαρίζουν τα σχολεία των παιδιών μας. Να συνεχίζουν να ανεβοκατεβαίνουν σκάλες. Να πλένουν και να σφουγγαρίζουν με χλωρίνες και χημικά.

Αυτό είναι το ενδιαφέρον της κυβέρνησης για την καθαριότητα και την υγιεινή των σχολείων. Σ' αυτή τη μοίρα έχει καταδικάσει οκτώ χιλιάδες καθαρίστριες. Μέχρι και «εργολάβους» τις έχουν βαφτίσει για να τις κρατούν μέσα σε αυτό τον εξευτελισμό. Χειρότερα και από δούλες. Η συγκέντρωση τελειώνει. Οι γυναίκες με τα μαύρα κατεβαίνουν στο δρόμο. Παίρνουν τη Σταδίου για να πορευτούν στο υπουργείο Παιδείας. Να δουν την υπουργό, που τόσο ενδιαφέρεται να αναβαθμίσει τη δημόσια Παιδεία, όπως λέει. Ομως, θα ακούσουν και πάλι τις ίδιες υποσχέσεις. Θα υψώσουν μπροστά από το υπουργείο τις σφουγγαρίστρες τους. Με αυτές τις σφουγγαρίστρες θα ξαναγυρίσουν αύριο στα σχολεία τους για να καθαρίσουν. Μέχρι πότε, άραγε; Μέχρι τότε, που θα αποφασίσουν να «καθαρίσουν» με τη σκούπα τους την πολιτική που τις καταδυναστεύει.