Νάτοι, λοιπόν! Ολοι, πλην ελαχίστων, τιμητικών, εξαιρέσεων. Οι πρυτάνεις των πανεπιστημίων, αχθοφόροι σκυφτοί, στη «δούλεψη» του «κουβέρνου» και του συστήματος. Η «αφρόκρεμα» των Γραμμάτων, συνάδει με την κυρα-Μαριέττα. Οι «εργάτες» της μόρφωσης, μεταπράτες των εμπόρων της αμορφωσιάς, θλιβεροί «ναιναίκοι», παρακεντέδες της εξουσίας. Οι προοριζόμενοι να «κρατήσουν Θερμοπύλας», ξεδιάντροποι και περιχαρείς «Εφιάλτες». Οι ταγμένοι να υπερασπιστούν την «Πόλη», πρόθυμοι ν' ανοίξουν, διάπλατα, την «κερκόπορτα». Υπαλληλίσκοι που «διδάσκουν» υποταγή. Και νοιάζονται μόνο να 'χουν γεμάτο τον ντορβά. Του κράτους μπιστικοί, της νεολαίας νταντάδες. Ιδεολογία τους, «να 'χουμε πολλά, να τρώμε περισσότερα».

Οχι, δεν είναι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι αυτοί οι πρυτάνεις και οι άλλοι καθηγητάδες, που βοηθούν, με θέρμη, την κυβέρνηση να περάσει, «διά πυρός και σιδήρου», τις αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις στην Ανώτατη Εκπαίδευση, για να παραδώσει, ολοκληρωτικά, την Παιδεία, βορά στα αρπακτικά νύχια των κερδοσκόπων επιχειρηματιών. Η λέξη δάσκαλος είναι ιερή και δεν τους αρμόζει. «Τσιράκια» του δικομματισμού και «γιουσουφάκια» του πολιτικοοικονομικού συστήματος είναι. Μια παρέα «νεοφιλελεύθερων», «σοσιαλδημοκρατών» και «αριστερούτσικων» πολιτικάντηδων, που ανέλαβαν το ρόλο των προθύμων στο κυβερνητικό έργο, που παίζεται άθλια κι ανίερα στον ιερό χώρο της Παιδείας.

Πολλοί από δαύτους διαχειρίζονται κονδύλια από διάφορα προγράμματα. Κι άλλοι μετατρέπονται σε υπαλλήλους των μονοπωλίων και των πολυεθνικών που «παράγουν» για λογαριασμό των αφεντικών και για πάρτη τους, θέτοντας την επιστήμη και την έρευνα στην υπηρεσία του καπιταλιστικού κέρδους και της «μπίζνας». Και ζητούν μεγαλύτερη ελευθερία και ασυδοσία στη διαχείριση των κονδυλίων. Αυτό το νόημα έχει και το αίτημά τους για «μεγαλύτερη αυτοδιοίκηση και αυτοτέλεια των πανεπιστημίων». Κυνηγώντας, διαρκώς, το χρήμα, απομακρύνονται, συνεχώς, από το διδακτικό έργο και τον παιδαγωγικό ρόλο τους. «Αδειοι» από δημοκρατικές ευαισθησίες, δε διστάζουν να μετατραπούν σε κατήγορους των φοιτητών που αγωνίζονται και διεκδικούν.

Μ' αυτούς τους «εμπόρους της γνώσης», που πατούν στα χρυσοποίκιλτα χαλιά της πολιτικοοικονομικής εξουσίας, δεν αξίζει να συζητάει κανείς για την Παιδεία. Η νεολαία, οι φοιτητές, τούς πήραν χαμπάρι και θα δουν κι οι ίδιοι το κατάντημά τους, αν τολμήσουν να μπουν στα αμφιθέατρα, όπου θα νιώσουν την καταφρόνηση των φοιτητών. Κι ας αφήσουν κατά μέρος τις εκκλήσεις και τις παραινέσεις για «διάλογο». Ο ουσιαστικός διάλογος για την Εκπαίδευση γίνεται, ήδη, και θα συνεχιστεί στις καταλήψεις των πανεπιστημίων και στους δρόμους των διαδηλώσεων, όπου συνευρίσκονται, αγωνιστικά, η σπουδάζουσα νεολαία, οι πραγματικοί και αξιοπρεπείς πανεπιστημιακοί δάσκαλοι, οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα, που κάνουν παλλαϊκή υπόθεση τον αγώνα για τη Λαϊκή Παιδεία...