Μ ε αφορμή και την παρατεταμένη ανομβρία, το ζήτημα του περιβάλλοντος βρίσκεται, συνεχώς, στην επικαιρότητα. Στη συζήτηση που διεξάγεται, προηγούνται οι κινδυνολόγοι κι ακολουθούν οι μοιρολάτρες. Ευκαιρίας δοθείσης, παρεμβαίνουν διάφοροι «οικολόγοι» και «οικολογούντες», σε μια προσπάθεια να αποσυνδέσουν το πρόβλημα από τις κοινωνικοπολιτικές αιτίες του και να το μεταφέρουν στο επίπεδο της αταξικής προσέγγισης και της απολιτικής λογικής. Στον ίδιο «ντορό» κινείται η «παπαδίστικη» αντίληψη που επιχειρεί να εμφανίσει το πρόβλημα σαν αποτέλεσμα «οργής Θεού, για έργα ανθρώπων». Ακόμα και επιστημονικές αναφορές φαίνονται να αδιαφορούν για τα πραγματικά «γιατί» και τα αποδειγμένα «διότι» και αναλώνονται σε επιφανειακές εξηγήσεις και σε αυτονόητες συμβουλές. Το κυρίαρχο σύνθημα είναι: «Να προσέχουμε για να έχουμε».

Κ ατ' αρχάς να πούμε ότι, πράγματι, υπάρχει κίνδυνος για το περιβάλλον, άμεσος και πολύ σοβαρός. Ο πλανήτης μας, περιβαλλοντικά, αλλάζει προς το χειρότερο και ο άνθρωπος απειλείται. Το βλέπουμε δίπλα μας. Ακούμε ότι τα ίδια συμβαίνουν παντού. Το υπέδαφος, το έδαφος, η ατμόσφαιρα, ακόμα και η στρατόσφαιρα, μολύνονται. Η πανίδα και η χλωρίδα καταστρέφονται, ή τερατωδώς μεταλλάσσονται. Το νερό, στοιχείο απαραίτητο και αναγκαίο για την ανθρώπινη ύπαρξη, μετατρέπεται σε «αγαθό εν ανεπαρκεία». Τα τρόφιμα, δηλητήρια στο τραπέζι που σκοτώνουν. Οι αρρώστιες, παρά την αλματώδη πρόοδο της επιστήμης, θερίζουν, ιδιαίτερα στον απέραντο κόσμο των φτωχών. Αυτά, πλέον, είναι διαπιστώσεις γενικώς παραδεκτές και πανθομολογούμενες.

Ο μως, αυτές ο διαπιστώσεις, από μόνες τους, δε λένε τίποτα. Αν δε σκεφτούμε ποιοι φταίνε, δεν πρόκειται να βγάλουμε τα σωστά συμπεράσματα. Αν δε δούμε τα ταξικά συμφέροντα που διακυβεύονται και υπηρετούνται και τα γεωπολιτικά παιχνίδια που παίζονται γύρω από το ζήτημα του περιβάλλοντος, δε θα έχουμε ολοκληρωμένη εικόνα. Αν δεν αντιληφθούμε ότι το «εξολοθρευτικό σαφάρι» στη Φύση, είναι έργο των «άγριων κυνηγών» του καπιταλιστικού κέρδους και η γη έχει χωριστεί σε «λατιφούντια» των ιμπεριαλιστικών χωρών, που ανταγωνίζονται, με λύσσα, να έχουν μεγαλύτερο μερίδιο στη λεία, «θα βλέπουμε το δέντρο και θα χάνουμε το δάσος». Η συνειδητοποίηση ότι ο πλανήτης γίνεται αντικείμενο κερδοσκοπικής εκμετάλλευσης, είναι «ο μίτος της Αριάδνης» που μπορεί να μας βγάλει απ' το «λαβύρινθο» της παραπλανητικής προπαγάνδας.

Σ ήμερα, οι θύτες εμφανίζονται σαν θύματα. Και βλέπουμε τα «κροκοδείλια δάκρυα» των «κυνηγών» του καπιταλιστικού κέρδους, για το περιβάλλον. «Κλαίνε», γοερά, αυτοί που, για να γεμίσουν με παράδες τις τεράστιες τσέπες τους, μετατρέπουν τα φυσικά και δημόσια αγαθά σε ιδιωτικά και πανάκριβα εμπορεύματα. «Θρηνούν», απαρηγόρητα, αυτοί που, προκειμένου να αυγατίσουν τον «μπεζαχτά» τους, δε διστάζουν να σκορπούν δηλητήρια στον αέρα που αναπνέουμε, να καίνε τα δάση, να «ρουφούν» τα ποτάμια, να ρυπαίνουν τις θάλασσες. Οι ίδιοι εξαπολύουν πολέμους και βομβαρδίζουν με χημικά και πυρηνικά όπλα. Ο πλανήτης μας κινδυνεύει. Για να σωθεί είναι ανάγκη να απαλλαγεί η ανθρωπότητα από την εξουσία των εκμεταλλευτών. Κι αυτό θα γίνει. Οχι γιατί είναι «θέλημα Θεού», αλλά επειδή θα γίνει «απόφαση του εργαζόμενου ανθρώπου»...