Τελευταία, από το πρωί μέχρι το βράδυ, σε όλα τα τηλεοπτικά κανάλια, μας μιλάνε οι διάφοροι γνωστοί από τις πολλές εμφανίσεις, για κάποια πολιτική ευθύνη. Καθώς την τεντώνουν, της προσθέτουν ή της αφαιρούν διάφορα στοιχεία, επαναλαμβάνοντας τα εκατομμύρια ή τα δισ., εξαιτίας των πολλών μηδενικών κοντεύει να γίνει μια αφηρημένη έννοια. Οι πολίτες δεν έχουν όλοι σπουδάσει οικονομικές επιστήμες, δε γνωρίζουν τα χρηματιστηριακά παιχνίδια, τους όρους των επενδύσεων κεφαλαίων από οργανισμούς που τα χρήματα που διαχειρίζονται δεν είναι δικά τους, δεν ξέρουν συγκριτικά ή ασφαλιστικά μαθηματικά. Ξέρουν όμως, εμπειρικά, την αξία του χρήματος, που εισπράττουν από τη δουλιά τους και καταβάλλουν για να ζήσουν.

Πάνω σε αυτή την τελευταία γνώση στηρίζονται και από αυτή τη βάση που στέκονται παρατηρούν το πέρασμα πολιτικών και άλλων από τα κανάλια, και προσπαθούν να βγάλουν τα συμπεράσματά τους για τη μεταβίβαση ευθυνών. Κατά κάποιον τρόπο, όλοι ξέρουμε ότι η δημοκρατία μας λειτουργεί με τρεις κύριους άξονες: τον νομοθετικό, τον κοινοβουλευτικό και τον εκτελεστικό. Αν αυτοί οι άξονες λειτουργούν, έστω και τέλεια, σημαίνει ότι οι ευθύνες επιμερίζονται και στους πολίτες.

Με την απογραφή του 2001 ο ελληνικός λαός μετρήθηκε σε περίπου έντεκα εκατομμύρια. Από αυτά τα εκατομμύρια ανθρώπων κάποιο μεγάλο ποσοστό ανήκει στους ψηφοφόρους, και σε αυτούς ανήκουμε όσοι ψηφίζουμε, άσχετα με την προσωπική μας προτίμηση, και επομένως κατά προσέγγιση μας ανήκει και κάποιο εκατομμυριοστό ευθύνης. Εχω το δικό μου ποσοστό ευθύνης. Μπορεί και αδιαφορίας. Πότε ζήτησα, σαν πολίτης, απολογισμό για το ποιοι και πώς διαχειρίζονται τους άμεσους και έμμεσους φόρους μου, τις παρακρατήσεις από το μισθό μου ή τη σύνταξή μου; Πόση ευθύνη απέδωσα στον εαυτό μου για αυτούς που με την ψήφο μου, ένα χαρτάκι με σταυρούς κάθε κάποια χρόνια, επέλεξα και παραχώρησα την εξουσία να αποφασίζουν και να ενεργούν, και όπως πολλές φορές αποδεικνύεται, ακόμα και ανεξέλεγκτα; Πώς μπορώ να διασφαλίσω το εκατομμυριοστό της ευθύνης μου, ή να ζητήσω να μου επιστραφεί;

Απορώ, όταν επαναλαμβάνεται από όσους εμφανίζονται στην τηλεόραση η αναζήτηση πολιτικής ευθύνης στη διαχείριση των ταμείων, που όλοι ακούμε. Μέσα σε κάθε ιδεολογία δεν υπάρχει και η ευθύνη της πρακτικής της; Αν η κάθε κυβέρνηση είναι η επικρατούσα άσκηση εξουσίας, που ταυτίζεται με μια πολιτική παράταξη μιας συγκεκριμένης ιδεολογίας, δεν υπάρχει, εξ αρχής, η πολιτική ευθύνη; Είναι δυνατόν να εφαρμόσει κάποια άλλη εκτός από τη δική της; Σε κάθε συζήτηση που προλαβαίνω να παρακολουθήσω, μερικές φορές τα ίδια πρόσωπα εμφανίζονται σε δυο ή περισσότερα κανάλια, περιμένω κάποιος να κοιτάξει κατάματα, μέσα από το φακό, αυτούς που τους κοιτάζουν και με προτεταμένο το δείχτη του χεριού του, σαν τον Μπάρμπα Σαμ με το ψηλό καπέλο και την κορδέλα που αναπαριστάνει την αμερικανική σημαία, να με δείξει και να με ρωτήσει, τι κάνεις για το εκατομμυριοστό της πολιτικής ευθύνης σου; Διαμαρτύρομαι στα πεζοδρόμια. Φτάνει;