Τ η μέρα της Εθνικής Γιορτής, τηλεοπτική ρεπόρτερ έλαβε, αρμοδίως, την εντολή να προχωρήσει σε «γκάλοπ», ρωτώντας «διασημότητες» της λεγόμενης «σόου μπιζ», τι γνωρίζουν για την επανάσταση του 1821. (Για τους αδαείς, ο χώρος της «σόου μπιζ» περιλαμβάνει κάποια «νούμερα» που «καλλιτεχνίζουν» και αυτοπροβάλλουν τα «κάλλη» τους στα ΜΜΕ). Πήρε, λοιπόν, στο τηλέφωνο μια «γνωστή κυρία» και της έθεσε, «στον αέρα», το ερώτημα «από πού ξεκίνησε η επανάσταση του 1821». Μάλλον ήθελε να την εκθέσει, καθότι υποπτευόταν ότι η εν λόγω, όχι μόνο δε γνώριζε την απάντηση, αλλά δεν ήξερε καν «κατά πού πέφτει» η.. Πελοπόννησος. Πλην όμως, η ερωτώμενη δεν «τσίμπησε». Μπορεί, πράγματι, να μην είχε ιδέα τι έγινε στις 25 Μαρτίου του 1821 - κάτι της θύμιζε, αλλά «δεν της ερχόταν» εκείνη τη στιγμή - αλλά δε θα το έδειχνε κιόλας. «Είμαι στο κομμωτήριο, τώρα, δεν μπορώ να σου απαντήσω», της είπε. Οχι, που θα άφηνε την «τηλεορατζού» να την εκθέσει, δημοσίως!

Αλλά, σιγά την αποκάλυψη ότι υπάρχουν παντελώς ανιστόρητοι στο χώρο της «σόου μπιζ», όπου, ως γνωστόν, ευδοκιμούν πλείστα «φυτά» και είναι «στολισμένος» με πάμπολλες «γλάστρες». Το πρόβλημα είναι ότι στη χώρα μας υπάρχουν κι άλλοι πολλοί, πέρα από τους χώρους της «άνοης διασημότητας» και της «τηλεοπτικής χαζομάρας», που αγνοούν την Ιστορία του τόπου μας. Κι αυτό δεν είναι κάτι που μπορεί κανείς να το πάρει... στα ελαφρά. Διότι, ο λαός που αγνοεί την Ιστορία του, ξεκόπτεται από το παρελθόν, αιωρείται στο παρόν και αυτοϋπονομεύει το μέλλον του.

Δ εν είναι καθόλου τυχαία αυτή η άγνοια της Ιστορίας. Είναι σχεδιασμένη και προωθείται, εν γνώσει και τη θελήσει της Πολιτείας - δηλαδή των κυβερνήσεων της αστικής τάξης - μέσα από την εκπαίδευση, την εκκλησία, τα ΜΜΕ και τους άλλους «θεσμούς» του αστικού κράτους. Κι αυτό συντελείται με παραλείψεις, αποκρύψεις, αλλά και παραχαράξεις και διαστρεβλώσεις ιστορικών γεγονότων - βλέπε, π.χ., το βιβλίο της ΣΤ΄ Δημοτικού - σε μια συντονισμένη προσπάθεια να χρησιμοποιηθεί και η Ιστορία ως «μέσο» προώθησης της κυρίαρχης ιδεολογίας και εξυπηρέτησης των σχεδίων και των συμφερόντων της αστικής εξουσίας.

Η Ιστορία, βεβαίως, δεν είναι «ουδέτερη» και δε διαμορφώνεται έξω από τις ταξικές συγκρούσεις. Κι αν ισχύει ότι «την Ιστορία τη γράφουν οι νικητές», δε σημαίνει ότι «τη γράφουν σωστά», ούτε ότι το δικό τους «γράψιμο» θα είναι και η «τελευταία λέξη». Αλλωστε, δε χρειάστηκαν παρά λίγα χρόνια για ν' αποδειχτεί μεγίστη ιστορική απάτη, η προφητεία των αστών για «Το τέλος της Ιστορίας», μετά την ανατροπή των σοσιαλιστικών καθεστώτων. Η επικράτηση του καπιταλισμού είναι προσωρινή και δε θα καθορίσει, διά παντός, την ιστορική εξέλιξη. Αυτή θα καθοριστεί από τη συνέχιση και την ένταση των ταξικών συγκρούσεων, της πάλης των λαών, που θα οδηγήσουν στην ανατροπή της εξουσίας της αστικής τάξης και στην επικράτηση του σοσιαλισμού. Και τότε θα έχει γραφτεί η πραγματική Ιστορία...