«

Καλώς την και την άνοιξη με τα πολλά λελούδια...». Μπήκε ο Απρίλης, ο μήνας που ανοίγουν τα λουλούδια, τα δέντρα, ο καιρός, η διάθεσή μας, οι πόρτες των σπιτιών μας. Ανοίγουν οι πόρτες της άνοιξης που μας κερνά χαρά και αισιοδοξία. Τη σιγανή βροχούλα του Απρίλη περιμένει και ο γεωργός για τα σπαρτά του: «Αν κάνει ο Απρίλης δυο νερά κι ο Μάης άλλο ένα, χαρά στον γεωργό που 'χει πολλά σπαρμένα. Αν κάνει ο Μάρτης τρία νερά κι ο Απρίλης άλλα δύο, να δεις του Μάρτη τα κουκιά, τ' Απρίλη τα σιταράκια, να δεις το γερο-κρίθαρο πώς στρίφτει τη μουστάκα».

Μα τι γράφω; Εδώ τα ζώα γέννησαν πρόωρα. Τα λουλούδια άνθισαν προ πολλού. Τα σπαρτά κινδυνεύουν να καταστραφούν από τη λειψυδρία. Ο αγρότης όλος απελπισία βλέπει στο χωράφι του η ξέρα να σχίζει τη γη όπως στην έρημο. Δεν μπορεί να σπείρει ρεβίθια, φασόλια, κεχρί, καλαμπόκι, τεύτλα, πατάτες, βαμβάκι, να φυτέψει καπνά. Και να τα καταφέρει να φυτέψει, θα είναι με τη συνεχή αγωνία αν θα έχει νερό όλο το καλοκαίρι να τα ποτίσει. Κανείς δε νοιάστηκε να φτιάξει ένα έργο που θα του εξασφαλίζει λίγο νερό στις δύσκολες περιόδους. Από την άλλη, μέχρι «και τ' Απριλιού στις δεκαοχτώ» ελλοχεύει ο κίνδυνος της παγωνιάς. Μα και το χαλάζι, ο φόβος και ο τρόμος του καλλιεργητή δέντρων που ελπίζει στην «εύνοια» τ' Απρίλη για να έχει παραγωγή. Εχει απέναντί του την πολιτική που απαξιώνει την παραγωγή του, έχει και τη φύση που λες και τρελάθηκε. «Θεοί και δαίμονες τον κυνηγούν».

Αναρωτιέμαι και εγώ μαζί του, αν η φύση τρελάθηκε ή κάτι άλλο συμβαίνει. Ακούω και τους επιστήμονες στις «τηλεοράσεις» να λένε ότι η λειψυδρία είναι αποτέλεσμα των γενικότερων περιβαλλοντικών αλλαγών που συντελούνται στον πλανήτη. Αναρωτιέμαι ποιος φταίει γι' αυτές. Αν συνδέονται με τη μολυσμένη ατμόσφαιρα, τα φουγάρα των βιομηχανιών, τα καμένα δάση, τις ιδιωτικές παραλίες, τη βρώμικη θάλασσα, τα μεταλλαγμένα και ακατάλληλα τρόφιμα... Και όλα αυτά γιατί;

Τι! εγώ φταίω, που αφήνω ανοιχτό το φως το βράδυ; Δε νομίζω. Κάτι άλλο λέει ο ποιητής στο «Λόγο σε συνέδριο για τη μόλυνση του περιβάλλοντος» (Νικ. Βρεττάκος): Πριν μολυνθεί η ατμόσφαιρα, κύριοι, θα πρέπει να είχε κάτι άλλο μολυνθεί. Πώς κι από ποια σαπρόφυτα ή μικρόζωα να ξεκίνησε η σήψη της γης, κανείς δεν μπορεί ίσως να το ειπεί με ακρίβεια. Είναι πολύ δύσκολο πράγμα η ιστορία. Να άρχισε τον καιρό που πολεμούσαν οι Ευρωπαίοι στην Κίνα υπέρ του οπίου και του Χριστού; `Η τον καιρό που αμπάριαζαν τους Μαύρους σαν τα ξερά δαμάσκηνα, τους ξεμπαρκάραν στις παραλίες σωρούς και τους πουλούσαν προς δέκα σέντζια τον καθένα; Πριν; Επειτα; Χτες, όταν εκείνος ο φριχτός επιχειρηματίας του Αδη, με τα υψικάμινα κρεματόρια, ισχυριζόταν ότι τον έπλασε ο Θεός κι ότι αυτός προγραμμάτισε το πεπρωμένο του στη Γη, ενώ είναι αναμφισβήτητο πως ο Θεός δεν έπιασε ποτέ σκατά στα χέρια του;

Τι υπόσχεση να δώσουμε τώρα, κύριοι, στα ψάρια; Θα το μπορούσαμε ασφαλώς σήμερα, αν εγκαίρως απομονώνονταν οι μολυσμένοι οργανισμοί, αν κόβονταν τ' ακάθαρτα χέρια, αν αδειαζόταν το Αγαλμα της Ελευθερίας εγκαίρως απ' τα σάπια αίματα που έχει μέσα του. Δύσκολο τώρα να προβλεφτεί το τι θα γίνει. Πάντως κι επειδή δεν πρέπει να μην έχουμε ελπίδες, κάτι πρέπει να κάνουμε. Κάπου να καταφύγουμε. Να ενεργούμε πάντως. Πάμε στους Δελφούς!