Μιλήσαμε για τα παιδιά μας. Για κείνα που μας λένε. Ξέρεις τι μου είπε ο γιος μου; Το ζήτημα, πατέρα, δεν είναι να δίνεις εξηγήσεις για το κάθε τι. Το ζήτημα είναι ν' αλλάξει ο κόσμος. Εσύ τι κάνεις; Με κάρφωσε με το ερώτημά του. Κατάλαβες πατέρα; Ε, από τότε προσπαθώ να καταλάβω και θαρρώ πως άρχισα να καταλαβαίνω.

Α, ξέρω, διέκοψε ο ομοτράπεζός μου. Ενας «Μαξ», πώς ακριβώς τον λέει η κόρη μου, «Καρλ Μαξ», φτου μου, το μπερδεύω. Γερμανός είναι, μου είπε. Αυτός λέει, το ζήτημα είναι ν' αλλάξουμε τον κόσμο. Δε θέλω ν' ακούσω για Γερμανούς, την έκοψα. Ακόμα αχνίζουν τα καμένα χωριά μας. Α, μου λέει, δεν είναι από κείνους. Είναι Επαναστάτης. Ακου κόρη μου. Επαναστάσεις δε γίνονται. Και γιατί; με ρώτησε. Τι γιατί; Δε γίνονται. Γίνονται, γίνονται, μου απαντά χαμογελώντας κι άρχισε να μιλάει. Να την άκουγες, θα τη φιλούσες.

Τις προάλλες, που ήταν εδώ η κόρη μου, μίλησε ένας άλλος, ακούω να λέει στη μάνα της. Μια ζωή βασανισμένη. Γιατί; Την κοιτάζει η μάνα της. Θα σπούδαζες, αν δε βασανιζόμουν; Ελα, έλα, μάνα. Δεν είμαι αχάριστη. Αλλά να. Γιατί να βασανίζονται τα γονικά για τα παιδιά τους; Πάντα έτσι γινόταν και θα γίνεται, απάντησε χολιασμένη η μάνα της. Κι αν σου πω ότι δεν πρέπει έτσι να γίνεται; Τι; Να πετάξω τα παιδιά μου; Σκύλα είμαι; Πω, πω να 'σουν να την έβλεπες. Πού όμως η κόρη μου να βάλει κάτω το κεφάλι. Την άρχισε απ' εδώ. Την πήγε εκεί. Και στρώσανε μια κουβέντα, μα τι κουβέντα.

Μάνα, της λέει. Ο άνθρωπος δεν είναι ζώο. Δεν τρώει για να ζήσει. Μήτε γεννάει για να μεγαλώσει τα κουτάβια του και μετά να τα ξαμολήσει κι ό,τι γίνει. Ο άνθρωπος είναι δημιουργός. Ακόμα και την τροφή του ο ίδιος τη φτιάχνει. Ενώ το ζώο τη βρίσκει. Καταλαβαίνεις τη διαφορά; Γιατί, αφού ζει σε μια κοινωνία, να ξοδεύεται και να στερείται για τα παιδιά του; Δεν είναι αυτά το μέλλον της κοινωνίας; Δεν πρέπει αυτή να τα φροντίζει; Την έκοψε. Αυτά δε γίνονται. Ο καθένας στο σκαλί που γεννήθηκε. Η μοίρα του δεν αλλάζει. Αλλάζει, μάνα. Αλλάζει. Να στο πω απλά. Δε δουλεύεις; Δουλεύεις. Δεν παράγεις; Παράγεις. Γιατί αγκομαχάμε; Μας κλέβουν μάνα, μας κλέβουν.

Κι εμένα ο γιος μου για Επανάσταση μιλάει, μπήκε στην κουβέντα κι ο ασπρογένης. Και είναι στο λύκειο. Πρόεδρος. Αυτή, λέει, γεννάει το νέο. Αυτήν χρεωνόμαστε. Αντε μπρε, χαζομάρες δε θέλω ν' ακούω, τον έκοψα. Δεν τον έκοψα. Αρχισε να μου μιλάει για επαναστάσεις που έγιναν, θαρρείς πως στέρφα είναι η εποχή μας; Τι ερώτημα κι αυτό. Μπα, στέρφα δε γίνεται να 'ναι.

Σιωπήσαμε. Παιδιακίστικα πράγματα είπαμε, χωρίς να το πιστεύουμε. Είναι πολύ σοβαρά παιδιά, όταν μιλάνε. Κι εμείς, το λέμε, αγρικούμε και δεν αγρικούμε. Λίγα τα γράμματά μας και χρόνο δεν έχουμε να σκεφτούμε. Είμαστε και μπερδεμένοι. Γι' αυτό μωρέ, είπε ο δίπλα μου, που 'χει γιο στη Νομική, σπουδάζουμε τα παιδιά μας. Κερατάδες, λέω. Σας εκδικούμαι. Ο γιος μου σπουδάζει και με μορφώνει. Θα σας νικήσω, άθλιοι, που με δυναστεύετε. Σας είπα, τέτοια λέμε και άλλα πολλά. Ας είναι καλά τα παιδιά μας.