Απόσπασμα απ' το ποίημα με τίτλο «Αιώνας εμπορίου», γραμμένο απ' τον Τάσο Λειβαδίτη πριν από δεκαετίες. Αλλάξαμε αιώνα, μα το παζάρι συνεχίζεται. Τι κι αν «εκσυγχρονίζουν» τις λέξεις, «μεταρρυθμίζουν» το λόγο τους και φορούν διαφορετικά προσωπεία. Δε σταματούν λεπτό να εμπορεύονται με κάθε τρόπο, με κάθε μέσο. Λυσσάν για κέρδος και μεις είμαστε μερικά προϊόντα, ανάμεσα στα άλλα. Μια ματιά στους στίχους του Λειβαδίτη και βλέπεις το σήμερα, λίγες αλλαγές. Ο «ρήτορας» πιο μοντέρνος, δε θυμίζει λαχειοπώλη, μα πλασιέ καλοντυμένο και εκπαιδευμένο να σου προωθήσει νέα πραμάτεια. Καλά δασκαλεμένος, με τους απαραίτητους συμβουλάτορες, οι οποίοι διαθέτουν γνώσεις ψυχολογίας και μάρκετινγκ.

Το εμπόρευμα, όμως, δεν αλλάζει. Πωλούνται όνειρα πλαστικά, πασπαλισμένα με μπόλικη χρυσόσκονη. Μπράβο! Κέρδισες κι εσύ ένα! Πρόκειται για πιστωτική κάρτα που τα χωράει όλα. Χωράει τις προσδοκίες σου, τα συναισθήματα σου, τους πόθους σου. Ολα! Αυτό, τουλάχιστον, σου είπε ο διαφημιστής. Εχεις, λοιπόν, στα χέρια σου ένα κομμάτι πλαστικό, για όνειρα πλαστικά. Με αυτό, υποστηρίζουν, μπορείς να παίξεις σε όσα χρηματιστήρια επιθυμείς, σε αμέτρητα χρηματιστήρια «αξιών». Μπορείς να τα βρεις κάθε στιγμή. Εκεί που τρέχεις για την επόμενη «μεγάλη ευκαιρία», για την «καταξίωση» και την «επιτυχία» που σου έταξαν.

Τελικά, αντικρίζεις μια πόρτα με την εξής επιγραφή: «Ζητούνται υπάλληλοι για μερική απασχόληση. Αμοιβή ικανοποιητική». Στα ενδότερα αγοράζουν «νεκρές περηφάνιες» και... προσφέρουν σύμβαση εργασίας, για λίγους μήνες, με έναν «ανάπηρο μισθό», για μια ανάπηρη ζωή. Αναρωτιέσαι γιατί, όταν έβρεχε νομίσματα, εσύ δεν κατάφερες ν' αρπάξεις, τουλάχιστον, ένα. Δεν κουράζεις το μυαλό σου. Τη βρήκες, πάλι, την εύκολη απάντηση. Ιδού, λοιπόν, ο συλλογισμός που έπλασες για να παρηγοριέσαι: «Την τελευταία στιγμή με πρόλαβαν. Εάν εγώ, πρώτος, είχα βάλει τρικλοποδιά στο διπλανό μου, θα ήταν αλλιώς η κατάσταση». Με λίγα λόγια μια απλοποιημένη θεωρία του «ελεύθερου» ανταγωνισμού! Σου έκρυψαν, βέβαια, πως αυτός ο ανταγωνισμός δεν είναι στα μέτρα σου.

Τα χρόνια περνούν και συ ελπίζεις στην επόμενη φορά. Οι έμποροι έχουν αρχίσει, ήδη, να πουλούν - σε τιμή ευκαιρίας - τα πτώματα που αγόρασαν, όταν έβρεχε νομίσματα. Εργάτες που σακατεύτηκαν και δολοφονήθηκαν, ανθρώπινα κορμιά που κάηκαν ζωντανά ή θάφτηκαν κάτω απ' το τσιμέντο. Θύματα των αχόρταγων χορτάτων μεγαλοπραματευτάδων, θύματα αυτών που συνεχίζουν, ανενόχλητοι, να εισπράττουν. Μήπως είναι ώρα να κάνεις ένα πρώτο βήμα, πριν σε κατασπαράξουν με όσα ετοιμάζουν; Δε σε υποχρεώνει κανείς να γίνεις μια ανεξόφλητη απόδειξη της νέας «μεγάλης μας εποχής»...