Ο δικός μας Νοέμβρης είναι κόκκινος σαν ένα ματοβαμμένο ηλιοβασίλεμα, σαν ένα λιβάδι κατάσπαρτο παπαρούνες, σαν ένα ανοιγμένο ώριμο ρόδι διεσπαρμένο στα πέρατα του κόσμου. Σαν ένας χρωστήρας που έριξε άπλετο φως στη σκοτεινιά του ζόφου. Ο δικός μας Νοέμβρης είναι το πρώτο μεγάλο μας βήμα... Τι να πρωτοθυμηθώ και τι να πρωτογράψω, θα κοκκίνιζε το χαρτί και θα ζωντάνευαν αγώνες. Θα ζωντάνευαν η επανάσταση, η συγκίνηση, ο ηρωισμός και η θυσία, η πίστη και τα ιδανικά, πασπαλισμένα με ποτάμια αίματος.

Ο δικός μας Νοέμβρης, συννεφιασμένος, βροχερός, ανατρεπτικός, χαδιάρης και γλυκός με τ' άρωμα του χρυσάνθεμου και της ντάλιας, με τις μυρωδιές και τη γεύση του κάστανου, του καρυδιού, του λωτού, του κυδωνιού. Στα χνάρια του πορευόμαστε ανασκαλεύοντας μνήμες!

Τα παιδιά που ήτανε αγέννητα τότε, οι τωρινοί μαθητές που κλειδαμπάρωσαν τα σχολειά τους ζητώντας μόρφωση και δωρεάν Παιδεία ανάλογα τις ανάγκες τους. Τα παιδιά που ύψωσαν την τιμημένη σημαία του Πολυτεχνείου κι άφησαν κληρονομιά αγώνων. Τα παιδιά που φώναζαν «Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία» έπεσαν στεφανωμένα με το κλαδί της ελιάς, φλεγόμενα κάτω από την Ελληνική Σημαία... Κάθε γενιά κουβαλά στους ώμους της το δικό της Πολυτεχνείο.

Από τα χειμερινά ανάκτορα κι από το Σμόλνι ήρθε το μεγάλο μήνυμα, μέσα από τον βορινό άνεμο του φθινοπώρου. Σύντροφε, να θυμάσαι πάντα το μεγάλο κίνητρο της προόδου και της προκοπής, της χειραφέτησης και του δίκιου, τη Μεγάλη Σοσιαλιστική Επανάσταση, με τα οράματα και τις ανατρεπτικές προσδοκίες της. Τους αγώνες και τις θυσίες των κολασμένων της Γης, την τεράστια χώρα των Σοβιέτ, τη χώρα του Λένιν και του Στάλιν.

Δικός μας ο Νοέμβρης του Γοργοπόταμου. Της μεγάλης εποποιίας της Εθνικής μας Αντίστασης. Τ' αχνάρια της δόξας δεν ποδοπατήθηκαν κι ούτε έσβησαν. Γίνανε ολόλαμπροι φάροι, να φωτίσουν τις καινούριες γενιές που καταφθάνουν! Εμείς, σύντροφοι, είμαστε περήφανοι για το δικό μας Νοέμβρη... Ο,τι και να σοφιστούν, ό,τι και να σκαρώσουν, ό,τι και να σχεδιάσουν, το Νοέμβρη δε θα τον αμαυρώσουνε ποτέ...