Ενας μακρινός συγγενής της μαμάς μου, ο Γιάννης Φερέτος, φιλόλογος - δεν ζει πια - μου είχε στείλει από την εξορία ένα ταχυδρομικό δελτάριο, δηλαδή όχι σε φάκελο, και μου σύστηνε να διαβάσω το ποίημα του Καβάφη «Κεριά». Ημουν ακόμα μαθήτρια και ίσως να μην κατάλαβα ακριβώς το νόημα. Εξάλλου, οι δικές μου οι περασμένες μέρες δεν ήταν ούτε πολλές ούτε κουβαλούσαν βαριές εμπειρίες. Μάλλον θα ήθελε να προσέξω το στίχο: Εμπρός κυτάζω τ' αναμμένα μου κεριά. Τότε.

Από εκείνον το συγγενή, που έχω καθαρή την εικόνα του στο μυαλό μου, έμαθα πολλά και κάτι που φαίνεται απλό, όμως μπορεί να μην είναι. Να ανατρέχω σε κάποιο βιβλίο και να διαβάζω, σαν ποίημα, ένα απόσπασμα εξαιτίας ή προς χάρη κάποιας συγκυρίας. Τώρα, με αυτό τον έξαλλο αντικομμουνισμό, που συμβαίνει μεν, αλλά προβάλλεται μανιακά, άνοιξα μερικά βιβλία και διάβασα σελίδες από την εποχή του Ψυχρού Πολέμου, που δεν έπαψε ποτέ να υπάρχει με διάφορα βαρομετρικά, που σχετίζονται με τον Μακαρθισμό, που δεν πέθανε μαζί με τον ΜακΚάρθι πενήντα χρόνια πριν, το 1957. Αιτία του θανάτου του ήταν το συκώτι του, που είχε καταστραφεί σταδιακά και δεν μπορούσε να λειτουργήσει. Τελικά μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο με οξεία ηπατίτιδα.

Η δημόσια κηδεία του έγινε στην ίδια αίθουσα όπου, τρία χρόνια πριν, εξήντα επτά γερουσιαστές είχαν ψηφίσει την καταδίκη του για αντι-γερουσιαστική συμπεριφορά. Ηταν μια πολιτική ειρωνεία. Ο Τζο ΜακΚάρθι, παρά τις φιλοδοξίες του, δεν θα έμενε στην ιστορία των σκοτεινών χρόνων της Αμερικής, αν δεν είχε κινητοποιήσει κράτος και παρακράτος και δεν είχε δημιουργήσει μια παραδικαιοσύνη ενάντια σε όσους άλλοι κατηγορούσαν ως κομμουνιστές μέσα στις τάξεις του στρατού, στις κυβερνητικές υπηρεσίες, στον Τύπο, στα Γράμματα και τις Τέχνες.

Από εκείνες τις δίκες έχει μείνει ιστορική η επαναλαμβανόμενη ερώτηση της Επιτροπής Αντιαμερικανικής Δράσης, που απευθυνόταν σε οποιονδήποτε κατηγορούμενο: Είσαστε τώρα ή υπήρξατε ποτέ μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος.Με την ισχύουσα «Πατριωτική Πράξη» της σημερινής κυβέρνησης στην Ουάσιγκτον, οι δημόσιες βιβλιοθήκες είναι υποχρεωμένες να αναφέρουν τα ονόματα εκείνων που δανείζονται βιβλία με ύποπτους τίτλους και περιεχόμενο. Αυτό δεν είναι παλιό. Από το 1953 είχαν κωδικοποιηθεί διάφορα παρόμοια άρθρα:

Ο Μακαρθισμός μπορεί να άφησε πίσω του ή να διατηρεί μια αντι-κομμουνιστική κληρονομιά, αλλά ταυτόχρονα, φωτισμένοι συγγραφείς έχουν ερευνήσει και καταγράψει εκείνη την εποχή σε δεκάδες τόμους. Ο ΜακΚάρθι που ήθελε να εξυγιάνει την Αμερική από τον κομμουνισμό, αρχίζοντας από το βιβλίο, ήταν ένας μέθυσος και πέθανε από αυτό το πάθος. Ο Ρόι Κον, δικηγόρος, και άμεσος συνεργάτης στις δίκες που διεξήγαγε η Επιτροπή Αντιαμερικανικής Δράσης, υπήρξε ένα από τα πρώτα θύματα της ασθένειας του ΕΪΤΖ.