Δύο άσχετα γεγονότα, λίγες μέρες πριν: Μία κοπέλα 14 ετών άφησε την τελευταία της πνοή από χρήση κοκαΐνης. Ενας νεαρός 15 ετών βρίσκεται στην εντατική, επιχειρώντας να μιμηθεί το «παιχνίδι του πνιγμού», που έμαθε στο διαδίκτυο.

Ξυπνούν ορισμένοι απ' το λήθαργό τους και αναρωτιούνται μεγαλοφώνως: «Μα, τι έπαθαν τα σημερινά παιδιά;». Μια ειρωνική φωνή απαντά: «Γιατί, εσείς είστε άμοιροι ευθυνών; Σε σας, τους γονείς, μιλώ, που πιότερο κοιτάζετε την τηλεόραση, παρά τα παιδιά σας. Είστε άμοιροι εσείς, καθηγητές και δάσκαλοι, που "κόβετε στα μέτρα σας τους μαθητάδες"; Είστε άμοιροι εσείς όλοι, όταν το μόνο που σας νοιάζει είναι να γίνεστε όλο και πιο πλούσιοι, όλο και πιο χοντροί (ή μάλλον χοντρόπετσοι); Δε σας είναι φανερό ότι πια το μόνο που σας νοιάζει είναι να "γεμίζετε το ντορβά" και να "συνηθίζετε στην κάθε βρωμιά"; Δεν καταλαβαίνετε ότι καλλιεργείτε πρότυπα; Πρότυπα που οι νέοι θα ακολουθήσουν - όπως εσείς ακολουθήσατε των προηγούμενων γενιών - με σχεδόν μαθηματική ακρίβεια;».

«

Ω!», πετάγεται μια άλλη φωνή, απαντώντας στον είρωνα που μόλις μίλησε. Είναι ένας καθηγητής, με γυαλάκια και γενάκι μυτερό. «Πόσο εύκολα φαντάζουν όλα αυτά! Ρίχνεις ανάθεμα, σαν κριτής αφ' υψηλού - τίποτα άλλο δε σε νοιάζει, παρά να ρίξεις στεντόρεια τη φωνή σου, σα θεός ανάμεσα στους ανθρώπους. Ολα όσα λες, ανθρώπινα είναι και καθόλου εντύπωση δε μου προκαλούν. Κατηγορείς, γονείς, δασκάλους, την κοινωνία ολόκληρη, μα τον εαυτό σου, έχεις στην απ' έξω. Ωραίος κριτής! Αν θες, εγώ θα σου πω, την ταπεινότατη άποψή μου. Οσο η κοινωνία αναπτύσσεται, οι κίνδυνοι μεγαλώνουν. Η φύση του ανθρώπου είναι τέτοια. Θέλει να τα βάλει όλα σε μια τάξη - μα σ' αυτή την κοινωνία, που το χάος και η αταξία κυριαρχεί, λύση δεν μπορεί να βρει. Και έτσι, αναζητεί λύσεις και διεξόδους, που μας φαίνονται παράλογες - μα μέσα στον παραλογισμό τους, είναι λογικές. Οι νέοι ζουν αυτόν τον παραλογισμό! Ζουν αυτή την κατάσταση και ψάχνουν διεξόδους. Πειραματίζονται. Και πειραματίζονται, πάνω σε αυτά που η κοινωνία τους προσφέρει. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Και συ, είρωνα, έτσι δεν έκανες νέος;». Ισιωσε τα γυαλιά του, χτένισε με το χέρι το γενάκι του.

Τη συζήτηση, άκουγε κι ένας τρίτος, ένας φωνακλάς, ψηλός - θα 'ταν δύο μέτρα. Αυτοί που ξύπνησαν απ' το λήθαργο, δεν ήθελαν ν' ακούσουν την άποψή του, μα τούτος την είπε, έτσι κι αλλιώς, χωρίς να πολυνοιάζεται: «"Καθηγητή, βγάλε τα γυαλιά - ποδηλατάκι σου"», ξεκίνησε. «Είρωνα, κάτσε στην καρέκλα σου. "Μονάχος μου θα πω για την εποχή μου". Εσείς κλωθογυρίζετε, χωρίς να λέτε τίποτα. Μα και γω, τίποτα δε θα πω. Τίποτα που να μην έχετε ξανακούσει. Την αρρώστια τούτη, ξέρετε όλοι σας ποιος τη γέννησε - αιτίες, άλλες, μην ψάχνετε. Μιλήσατε και οι δυο σοφά, μα τίποτα σοφό δεν είπατε. Αναμασήσατε τις μπούρδες, που λένε όσοι σαπίζουν μαζί με το σάπιο. Μία κουβέντα κύριοι: Αυτή η κοινωνία, που αναπαράγει τη σαπίλα της, παράγει και τη δύναμη που θα την αλλάξει - τούτη η αλήθεια υπάρχει γύρω μας. Εσείς μπορεί να μην τη βλέπετε και να ρίχνετε διάφορα αναθέματα είτε στην κοινωνία, είτε στους ανθρώπους της. Μα σεις, δεν πιστεύετε στον άνθρωπο. Πιστεύετε στο Θεό»...