Βγαίνουνε κάτι πολύ σεβαστά πρόσωπα και με υποκριτική ευαισθησία, αφ' ενός μεν δηλώνουν κατανόηση και συμπάθεια στις απεργιακές κινητοποιήσεις των εργαζομένων κι ότι αυτό είναι ιερόν και συνταγματικό τους δικαίωμα και καθήκον και καλώς το εξασκούν, αφ' ετέρου όμως - βρε παιδιά μου - κάντε και λιγάκι κράτει - δε νομίζετε ότι το παρατραβάτε; Οτι πρέπει να σκεφτείτε και λίγο το κοινωνικόν σύνολον..; Και σου πετάνε τη σπόντα. Οψιμοι υπερασπιστές της νομιμότητας, της γαλήνης, της ηρεμίας, αλληλέγγυοι του κοινωνικού συνόλου. Υποκρισία και παραπλάνηση. Τον κίνδυνο να ριζοσπαστικοποιηθούν όλο και μεγαλύτερα κομμάτια εργαζομένων σαν αρρώστια κολλητική, φοβούνται.

Τάχα μου, εκείνο που τους ενδιαφέρει είναι το κοινωνικόν σύνολον. Καλή είναι η απεργία... Αλλά προς Θεού, μην ενοχληθεί κανείς, κανείς μη χάσει τη βολήν του. Μην κλείσουνε οι δρόμοι, μη σταματήσουνε οι συγκοινωνίες. Μην κουνηθεί φύλλο. Μακαριότητα και ευδαιμονία. Ενωμένοι κι αγαπημένοι... προπαντός.

Κι όμως εγώ που σας γράφω είμαι κοινωνικόν σύνολον, κι εσύ που με διαβάζεις και ο γείτονας της διπλανής πόρτας και ο απέναντι κι ο περαστικός, είμαστε όλοι κοινωνικόν σύνολον..! Κι όλοι ταυτόχρονα είμαστε και απεργοί, γιατί όλοι θιγόμαστε από τον Ασφαλιστικό Νόμο κι όλοι έχουμε άπειρα άλυτα προβλήματα.

Ετσι από μεριά μου δε με ενοχλεί, που έξω από την πόρτα μου ο κάδος πλημμύρισε σκουπίδια μπροστά στην ανάγκη να αντιπαλαίψω την πολιτική ενάντια στους εργαζόμενους που τα μαζεύουν. Καθόλου δε μ' ενόχλησε που μια και δυο ώρες ήμουν χωρίς ρεύμα, γιατί καταδικάζω την πολιτική που το κάνει εμπόρευμα. Να γιομίσει το ποτήρι πίκρα, να στάξει οργή και φαρμάκι. Απεργία είναι. Αγώνας είναι. Και ο αγώνας χρειάζεται θυσία, χρειάζεται αντοχή, προσφορά, κατανόηση, γερά νεύρα... να ενοχλήσεις τον άλλον, να τον ταρακουνήσεις. Να βροντοφωνάξεις πως όλοι αυτοί που απεργούν και που είναι το πιο υπαρκτό και μεγαλύτερο κομμάτι του κοινωνικού συνόλου, είναι εδώ και αγωνίζεται για τα δικαιώματά του, για τα παιδιά του, για το μέλλον τους, για τα δικά του γηρατειά, για μιαν αξιοπρεπή και καλύτερη ζωή.

Βαριά θηλιά, μας βάζουνε στο λαιμό. Να βγαίνουνε οι κομπογιαννίτες που μιλάνε για κοινωνικό σύνολον, που μιλάνε για εμάς χωρίς εμάς, λες κι είμαστε απέναντι και δεν υποφέρουμε και δεν αγανακτούμε. Ναι και βέβαια υποφέρουμε κι αγανακτούμε κι η αιτία είστε εσείς, με τους νόμους σας, τον τρόπο σας, τις απειλές και τις συμπεριφορές σας. Υποφέρουμε από την αδικία και την εκμετάλλευση. Καπηλεύεστε τον πλούτο που παράγουμε και από πάνω βγαίνετε και μας περιπαίζετε, μας ειρωνεύεστε μιλώντας προκλητικά για το κοινωνικόν σύνολον... Αλλά ποιος είναι το κοινωνικόν σύνολον; Εμείς είμαστε, η πλειοψηφία των εργαζομένων. Το αλάτι και το νερό, ο ιδρός και το αίμα της Γης...!!