Αφού κάποιοι ακαδημαϊκοί κύκλοι μιλούσαν ότι η παγκοσμιοποίηση είναι «ευλογία Θεού», μετά άρχισαν να μιλούν για τη «μεγάλη Χίμαιρα» και την παγκοσμιοποίηση δίχως ευημερία. Οι σύγχρονες αλυσίδες, το εξωτερικό χρέος, τα δάνεια, η τοκογλυφία, η πολιτική ισχύος που ασκεί το ΔΝΤ ή η Διεθνής Τράπεζα, εναντίον του Τρίτου Κόσμου, μοιάζει με την παλαιά σκληρή αποικιοκρατία. Μετά τις εκδηλώσεις στο Νταβός, αρκετοί μίλησαν για τη «Φιλανθρωπία» και την ιμπεριαλιστική «Οικονομική Τάξη», της παγκοσμιοποίησης ή της «κατακερματισμένης παγκοσμιοποίησης» («Le Monde Diplomatique»). Επίσης η «Γκάρντιαν» αναφέρει: «Αν η επίγνωση του δράματος του Τρίτου Κόσμου μπορεί να συγκινήσει τις καρδιές χιλιάδων ανθρώπων, η συνειδητοποίηση των δυνάμεων που χωρίζουν τις χώρες σε νταήδες και θύματα και των αναπόφευκτων συνεπειών σ' έναν κόσμο εξαντλούμενων πόρων, μπορεί να ωθήσει τα βιομηχανικά κράτη προς μια ριζοσπαστική πολιτική. Η "διαγραφή" των χρεών που φέρνει βραχυπρόθεσμα οφέλη σε μερικούς και μακροπρόθεσμη δυστυχία σ' άλλους, θα πρέπει να είναι ο πρώτος λίθος στο οικοδόμημα μιας τέτοιας πολιτικής».

Ο ουσιαστικός αποκλεισμός του λεγόμενου Τρίτου Κόσμου είναι γεγονός. Η διαδικασία της παγκοσμιοποίησης του ιμπεριαλισμού με βάση την αγορά και τα υπερκέρδη τους διαχωρίζει πλέον τις χώρες σε «χώρες νταήδες» και σε «χώρες θύματα». Οι ιμπεριαλιστικές χώρες στη μία πλευρά και οι φτωχές απέναντι.

Η παγκοσμιοποίηση είναι στο εδώλιο για τους λαούς του Τρίτου Κόσμου. Η μονοπωλιακή δύναμη των μεγάλων πολυεθνικών εταιρειών και η ηγεμονική πρόσβαση στις διεθνείς αγορές (όπου εξυπηρετούνται) μαζί με τον αποκλεισμό του Τρίτου Κόσμου, η μεγιστοποίηση της ανισότητας είναι η μορφή του παροξυσμού και της βαρβαρότητας.