Πρωί Δευτέρας 28 Απρίλη ...Μπέιτ Χανούν, βόρεια Γάζα. Ο ήχος από τις ερπύστριες των ισραηλινών τανκς στους χωμάτινους δρόμους σε συνδυασμό με το βόμβο των ισραηλινών μαχητικών θρυμματίζει την ηρεμία του ξημερώματος. Ενας ήχος γνώριμος για τους κατοίκους. Τόσο γνώριμος που συνεχίζουν την καθημερινότητά τους. Η Μεγιάσαρ ετοιμάζει ένα φτωχό πρωινό για τα έξι παιδιά της. Οπως κάθε πρωί, έτσι και τώρα, τα πιτσιρίκια συνωστίζονται γύρω από ένα χαμηλό τραπέζι στην αυλή, αγουροξυπνημένα. Οι οβίδες και οι πύραυλοι δεν τα ταράζουν. Είναι ο ήχος που συνοδεύει κάθε τους ξύπνημα. Κάθε μέρα τους στο σχολείο, κάθε παιχνίδι τους στα λασποσόκακα. Γι' αυτό και δεν κουνήθηκαν όταν άκουσαν το στριγκό σφύριγμα ενός ακόμη πυραύλου ...που έσκασε στην πόρτα τους. Ο Μεσίντ, η Χάνα, ο Ρουντέινα, ο Σάλεχ σκοτώθηκαν πριν προλάβουν καν να συμπληρώσουν δέκα χρόνια ζωής. Η Μεγιάσαρ είδε τέσσερα από τα έξι αγγελούδια της να ξεψυχάνε πριν κλείσει τα μάτια, αφήνοντας πίσω της δύο ορφανά...

Νύχτα Δευτέρας 28 Απρίλη με ξημερώματα Τρίτης 29 Απρίλη ...Σαντρ Σίτι, Βαγδάτη. Η παραγκούπολη σείεται από το κροτάλισμα των πυρών και από τον κρότο των εκρήξεων των «πυραύλων ακριβείας» των αμερικανικών κατοχικών αεροσκαφών. Δεν είναι η πρώτη φορά και προφανώς δε θα είναι η τελευταία... Γι' αυτό και ο μικρός Ζαγιάντ πέφτει για ύπνο. Οπως κάνει τα τελευταία τρία χρόνια. Αλλωστε, δεν κοιμήθηκε ποτέ με ηρεμία. Είναι παιδί της κατοχής... Γεννήθηκε μέσα σε αυτήν. Και θα πεθάνει εξαιτίας της... Στα συντρίμμια της παράγκας των γονιών του. Το σκονισμένο κορμάκι του στα χέρια του αλλόφρονα μεγαλύτερου αδελφού του θα κάνει το γύρο του κόσμου μέσα από τις φωτογραφικές κάμερες... Οπως έκαναν το γύρο του κόσμου τα σαβανωμένα, κατά τη μουσουλμανική παράδοση, κορμάκια των τεσσάρων αδελφών στην Μπέιτ Χανούν...

Εικόνες συγκλονιστικές, που όμως έχουν γίνει γνώριμες, καθημερινές. Στη Γάζα, στη Δ. Οχθη, στη Βαγδάτη ή στη Βασόρα, στην Καμπούλ ή στον Μπιντ Τζμπάιλ του Λιβάνου. Οικογένειες ξεκληρίζονται, γενιές ολόκληρες αποδεκατίζονται, συνοικίες, πόλεις, χώρες ισοπεδώνονται. «Τα συντρίμμια, ο πόνος, ο φόβος, η καταστροφή, ο θρήνος. Ολα γίνονται συνήθεια. Αυτό που δεν μπόρεσα ποτέ ν' αντέξω είναι η μυρωδιά του αίματος και η εικόνα ενός σκοτωμένου παιδιού. Αυτά δεν τα συνηθίζεις ποτέ. Σε στοιχειώνουν κάθε φορά που κλείνεις τα μάτια». Αυτό μού έλεγε συχνά ένας αγαπημένος έμπειρος συνάδελφος που αφιέρωσε τη ζωή του στην καταγραφή εικόνων από τα μέρη εκείνα που, όπως έλεγε, «έχεις την αίσθηση ότι βρίσκεσαι στο τέλος της λογικής...»

Αυτό είναι το πραγματικό πρόσωπο του ιμπεριαλισμού. Στο βωμό στυγνών συμφερόντων που βαφτίζονται «ασφάλεια», «ειρηνευτική διαδικασία», «εκδημοκρατισμός», «ελευθερία», και πολλά άλλα «ευγενή - κατά τα άλλα - ιδανικά», ολόκληροι λαοί αιματοκυλίζονται. Δεν έχει σημασία αν ο βόμβος των μαχητικών δεν ταράζει το δικό μας ύπνο. Δε χρειάζεται να νιώσουμε εμείς την οσμή του αίματος... Η εικόνα από το σκονισμένο κορμάκι του Ζαγιάντ, από τα ωχρά προσωπάκια του Μεσίντ, της Χάνα, του Ρουντέινα, του Σάλεχ, η εικόνα του κάθε σαβανωμένου παιδιού δεν μπορεί και δεν πρέπει να εξαφανίζεται μ' ένα πάτημα στο τηλεκοντρόλ. Δεν μπορεί και δεν πρέπει παρά να μας στοιχειώνει, όλους, μέχρι να πάψει να υπάρχει.