Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, η μήτρα του καπιταλισμού, όπως τη ζούνε σήμερα οι λαοί, ισχυροποιήθηκαν απ' τους οικονομικούς μετανάστες. Η καπιταλιστική συσσώρευση, η επίδραση που «τροποποίησε» αλαζονικά την Αμερική, ήταν η ισχυρή οικονομική θέση της, στον παγκόσμιο καταμερισμό της παραγωγής πλούτου. Το ισχυρό κύμα των οικονομικών μεταναστών, διάβηκε τον Ατλαντικό Ωκεανό, σ' έναν αιώνα - τον 17ο και τα πρώτα χρόνια του δεκάτου ογδόου. Υπήρξε, όπως καταγράφεται στην ιστοριογραφία της παγκόσμιας μετανάστευσης, μία από τις μεγαλύτερες ανθρώπινες περιπέτειες.

Οι εξαθλιωμένοι μετανάστες «ταξίδευαν» μέσα σε μικρά απελπιστικά υπερφορτωμένα πλοιάρια (όπως ακριβώς βλέπουμε και σήμερα). Οι περισσότεροι δίχως ταυτότητα καταγραφής! Ενα εφιαλτικό ταξίδι. Κράταγε 15 βδομάδες κάτω από άθλιες συνθήκες. Αρκετά πλοιάρια εξαφανίστηκαν από τις τρικυμίες και οι άτυχοι εξαθλιωμένοι επιβαίνοντες θάφτηκαν στον παγωμένο βυθό του αφιλόξενου Ωκεανού. Οσοι έφταναν στη στεριά πέθαιναν από τις αρρώστιες. Στην πρώτη αποικία των μεταναστών του Ράλεϊ, στο νησί των «φτωχοδιάβολων» του Νέου Κόσμου, πέθαιναν κατά εκατοντάδες καθημερινά απ' την πείνα, την έλλειψη υποδομών. Τους άλλους τους περίμεναν οι τραπεζικοί «καρχαρίες», για να τους έχουν ως σκλάβους. Το νεκροταφείο των μεταναστών καταγράφει την κατάσταση. Αφήνοντας πίσω του, το μοναδικό φοβερό εκμεταλλευτικό σημάδι, τη μεταναστευτική λέξη «ROATAN» («η κραυγή» του πεθαμένου). Σκαλισμένη στον κορμό ενός δέντρου - μαζί με τους πένθιμους θρύλους, για να θυμίζει την τραγωδία του μετανάστη...

Για τους άλλους «συνοδευόμενους» μετανάστες τα έξοδα «πληρώνονταν» από διάφορες καπιταλιστικές εταιρείες, τράπεζες. Η εταιρεία της Βιρτζίνια και η εταιρεία του Κόλπου της Μασσαχουσσέτης οργάνωναν την «υποδοχή» τους. Εργάζονταν για ένα κομμάτι ψωμί μέχρι θανάτου στα σκλαβοπάζαρα της δουλείας για λογαριασμό των εταιρειών. Η «δουλεία» κεφάλαιο για τους μεγαλοτραπεζίτες ήταν πρώτιστη μορφή εκμετάλλευσης. Το αποτέλεσμα ήταν να σχηματιστεί μια «βιομηχανία μεταναστών», αργότερα ακόμη πιο σκληρή. Τους μετέφεραν, τους αγόραζαν με τον τόνο, απ' τη Σιέρα Λεόνε της Αφρικής...

Για την πικρή γεύση της «ελευθερίας» το «μαύρο αίμα» του «Μπάρμπα - Θωμά», που ζητούσε ανθρωπισμό στις «πόρτες των φεουδαρχών», ο Αφρικανός ποιητής Νταβίντ Ντιόπ έγραψε για την αποικιοκρατική παρουσία των πολυεθνικών: «Δύστυχε φτωχέ Νέγρε / σαν τη δυστυχία /. Δόξα στον πόνο των δακρύων που κατάφαγαν τη σάρκα σου, οι εκμεταλλευτές». Είναι ίδια η ανισότητα για τους ανθρώπους: «Πού να πάω, πού να ξαποστάσω; Τα βήματά μου ηχούν / τείνουν να ενωθούν με τη φρίκη του «πολιτισμού» / που συνωμότησε με τον Αδη». (Γιώργος Χ. Κουλούρης). Η εκμεταλλευτική δράση του κεφαλαίου, με όλες τις μορφές του, διαρκεί. Πλήττει όλο και περισσότερο κόσμο.