Πριν από πολλά χρόνια, ο Φώντας Λάδης έγραψε ένα τραγούδι που πολλοί ίσως δε θυμούνται, ενώ οι νεότεροι ίσως δεν έχουν ακούσει τα λόγια του ούτε μία φορά. «Εστειλα στο Κόμμα / 10 μάρκα ακόμα / μη γράψουν το όνομά μου / μόνο τα αρχικά μου / όχι πως φοβάμαι / τι εργάτης θα 'μαι/ για τόσα όμως δεν κάνει / να χαλάν μελάνι».

Αυτά είχε γράψει τότε ο Φώντας Λάδης και έκανε τραγούδι ο Μίκης Θεοδωράκης. Θυμήθηκα το τραγούδι αυτό, διαβάζοντας τις αράδες στην πρώτη σελίδα του «Ριζοσπάστη»: «Οι εργαζόμενοι και το σωματείο της επιχείρησης ΚΑΖΗΣ που βρίσκονται εννέα μήνες σε επίσχεση εργασίας, διεκδικώντας δεδουλευμένα, μετά από Γενική Συνέλευση, αποφάσισαν να προσφέρουν 1.420 ευρώ στο ΚΚΕ μέσω της Κομματικής Οργάνωσης Αττικής, τιμώντας έτσι την 90χρονη Ιστορία του και τη συμβολή του στους αγώνες της εργατικής τάξης».

Χίλια Τετρακόσια Είκοσι. Πόσες ώρες δουλειάς; Πόσα κουτιά γάλα για τα παιδιά; Πόσα ευρώ τόκοι δανείων; Πόσες μέρες μέχρι να βγάλουμε το μήνα; Κανένας εργάτης δε σκέφτηκε. Εβαλε το χέρι στην τσέπη. Μέτρησε. Μέχρι πότε βγαίνω; Τι έχω να ψωνίσω; Σκέψεις που θα τσάκισαν το μυαλό. Μα, βρέθηκαν 2, 5, 10 ευρώ «για το Κόμμα». Τέτοια εμπιστοσύνη έχει η εργατιά στο Κόμμα της, γιατί κάθε εργάτης γνωρίζει το Κόμμα.

Γνωρίζει το Κόμμα στο πρόσωπο του κομμουνιστή συναδέλφου - που θα σταθεί πρώτος στην απεργιακή φρουρά. Γνωρίζει την κοπέλα που του χτυπά το κουδούνι την Κυριακή με τον «Ριζοσπάστη» και αφήνει με σιγουριά τα ρέστα «για το Κόμμα». Γνωρίζει τον βουλευτή, το στέλεχος του ΚΚΕ: ζουν στην ίδια γειτονιά, πίνουν καφέ στο ίδιο καφενείο - δεν του ήταν ποτέ «ξένοι». Γνωρίζει το φίλο, τον αδελφό, τον κουμπάρο, την ξαδέλφη - εκείνοι είναι για κείνον το «Κόμμα». Τους έχει δει, τους έχει ακούσει, έχει πορευτεί μαζί τους. Δε χαζεύει τη χρυσόσκονή τους στα κανάλια, μοιράζονται την ίδια σκόνη μέσα στο γιαπί, στο εργοστάσιο.

Οι εργάτες άφοβα «κόβουν» τα κουπόνια του ΚΚΕ. Ξέρουν καλά τι είναι, ξέρουν καλά πως μια Κνίτισσα, ένας ΚουΚουΕς θα του ζητήσουν να μετρήσει το υστέρημα και να δώσει ό,τι μπορεί «για το Κόμμα». 90 χρόνια τώρα το ΚΚΕ μετρά τα 1.420 των εργατών. Ουδέποτε ζήτησε απ' αλλού και ούτε πρόκειται να του δώσουν. Είτε 100 δραχμές, είτε 10 μάρκα, είτε 2, είτε 1.420 ευρώ, θα 'ναι το υστέρημα των εργατών που θα του δίνει τα απαραίτητα για να δρα, να οργανώνει την πάλη για μεροκάματο, μόρφωση, προκοπή, σοσιαλισμό.

Οι εργάτες ξέρουν καλά, το ΚΚΕ - το κόμμα Τους - δε θα το βάλει κανείς στο χέρι. Για το ΚΚΕ τα δύο ευρώ του εργάτη, κομμένα σε κουπόνι, που τα στερεί από την οικογένειά του, προκειμένου να ενισχύσει το Κόμμα, είναι η μεγαλύτερη πλερωμή, είναι άλλη μια επιβεβαίωση πως το Κόμμα είναι αίμα από το αίμα, σάρκα από τη σάρκα του λαού. Κρυστάλλινα, ξεκάθαρα.