Μήπως η εκτίμηση για «ενιαία στρατηγική του ιμπεριαλισμού» υποτιμά τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις;

Η ΕΝΙΑΙΑ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ του ιμπεριαλισμού συνυπάρχει με τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις σ' όλη την ιστορία του από τότε που ο καπιταλισμός πέρασε σ' αυτό το ανώτατο στάδιό του. Και εδώ χρειάζεται να ξαναθυμίσουμε ότι ιμπεριαλισμός σημαίνει καπιταλισμός, σημαίνει καπιταλιστική οικονομία, σημαίνει καπιταλιστικές παραγωγικές σχέσεις. Αν αφαιρεθούμε απ' αυτό, αν αντιμετωπίσουμε τον ιμπεριαλισμό μόνο ως έκφραση πολιτικής και μάλιστα στο διεθνές επίπεδο, στις διεθνείς σχέσεις στην εξωτερική πολιτική, τότε δεν έχουμε ολοκληρωμένη αντίληψη για τον καπιταλισμό στο συγκεκριμένο στάδιο, ούτε επίσης μπορούμε να ερμηνεύσουμε σωστά τις σχέσεις ανάμεσα στα κράτη, ανεξάρτητα από το επίπεδο ένταξής τους στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα. Είναι γεγονός ότι τα ισχυρά ιμπεριαλιστικά κράτη είναι άκρως επιθετικά, ηγούνται στους πολέμους. Το γεγονός ότι τα κράτη που βρίσκονται σε υποδεέστερη θέση στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα αφού το μέγεθος της οικονομίας τους είναι μικρότερο διατηρούν με τη θέλησή τους, τη θέληση των καπιταλιστών, σχέσεις εξάρτησης, καθόλου δε σημαίνει ότι δεν είναι επιθετικά ή ότι «αναγκάζονται» να συμμετέχουν σε πολέμους στο πλευρό των ισχυρών καπιταλιστικών κρατών ή μέσω καπιταλιστικών συνασπισμών. Για παράδειγμα το κεφάλαιο στην Ελλάδα είναι επιθετικό, συμμετέχει σε πολέμους συμμαχώντας με άλλα καπιταλιστικά κράτη και υπάρχουν εκτός από τα σύγχρονα παραδείγματα και παλιότερα, όπως η επέμβαση στη Σοβιετική Ρωσία, η Μικρασιατική εκστρατεία.

ΑΛΛΑ ΑΣ ΔΟΥΜΕ την ενιαία στρατηγική του ιμπεριαλισμού που σημαίνει ενιαία ως προς την επίθεση κατά των λαών. Αυτή εκφράζεται στο εσωτερικό κάθε κράτους με τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις. Οι οποίες ανεξάρτητα από τον τρόπο που εφαρμόζονται σε κάθε ξεχωριστό κράτος, και τη μορφή που παίρνουν, δηλαδή ανεξάρτητα από το αν εφαρμόζουν γενικευμένα τη μορφή της μερικής απασχόλησης στις εργασιακές σχέσεις ή άλλες μορφές διευθέτησης του εργάσιμου χρόνου, επιδιώκουν ένταση της εκμετάλλευσης μειώνοντας την τιμή της εργατικής δύναμης. Το ίδιο ισχύει και με τα συστήματα κοινωνικής ασφάλισης, ή τις μορφές εμπορευματοποίησης των τομέων υγείας, παιδείας κλπ., ή τις ιδιωτικοποιήσεις κρατικών επιχειρήσεων. Γενικά απαντούν στη δυσκολία αναπαραγωγής του κοινωνικού κεφαλαίου και επιδιώκουν να ανακόψουν την τάση πτώσης του μέσου ποσοστού κέρδους. Επιθετική πολιτική ενιαία λοιπόν. Το ίδιο ισχύει και για το χτύπημα των λαϊκών ελευθεριών, για την υποδούλωση λαών που αντιστέκονται στην ιμπεριαλιστική επιθετικότητα, ακόμη και με πολέμους. Δεν υπάρχει πιο τρανό παράδειγμα για τα παραπάνω από την ευθυγράμμιση των καπιταλιστικών κρατών στο θέμα της λεγόμενης τρομοκρατίας, στο ζήτημα του πολέμου κλπ.

ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ όμως με την ενιαία στρατηγική εκμετάλλευσης των λαών και την ενιαία στάση στον πόλεμο ή άλλων μορφών επεμβάσεις ως μέσα για την υποδούλωση λαών, υπάρχει και ο ανταγωνισμός ανάμεσα στα μονοπώλια, που εκφράζεται στο επίπεδο κρατών ή συνασπισμών κρατών με τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις. Γιατί τα κοινά συμφέροντα του κεφαλαίου γενικά συνυπάρχουν με τα ιδιαίτερα συμφέροντα του κεφαλαίου των διαφορετικών κρατών ή συνασπισμών κρατών. Ετσι π.χ. η ΕΕ άρχισε τις επεμβάσεις στα Βαλκάνια αρχές του 1990, λόγω των συμφερόντων των ισχυρών κρατών στην περιοχή, κυρίως της Γερμανίας, οι ΗΠΑ που δε θέλουν να αφήσουν άλλο κράτος να ενισχυθεί στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα επέμβηκαν και αυτές και στη συνέχεια από κοινού βομβάρδισαν τη Γιουγκοσλαβία. Ετσι έχουμε και έκφραση των ανταγωνισμών και κοινή στάση.