Τι είναι και σε τι στοχεύει η δημοσιονομική πολιτική;

ΣΕ ΚΑΘΕ ΒΑΘΜΙΔΑ ανάπτυξης των παραγωγικών σχέσεων που κυριαρχούν πάνω στους κοινωνικούς σχηματισμούς η άρχουσα τάξη χρησιμοποιεί ορισμένα «εργαλεία». Στόχος είναι ο προσδιορισμός της κοινωνικής, οικονομικής και γενικότερης πολιτικής στο πλαίσιο εξυπηρέτησης της τακτικής και των στρατηγικών επιλογών της άρχουσας τάξης. Στη σημερινή βαθμίδα ανάπτυξης οι καπιταλιστές και το ταξικό κράτος τους αναπτύσσουν νέες μεθόδους, τρόπους και κάθε είδους ρυθμίσεις που αφορούν στη λειτουργία της οικονομίας και του κρατικού μηχανισμού, στη δυναμική που επιθυμούν να δώσουν ανάλογα και με τις γενικότερες κοινωνικές - οικονομικές συνθήκες που επικρατούν κάθε φορά, και πάντα με στόχο την ενίσχυση της πλουτοκρατίας. Η ασκούμενη «δημοσιονομική πολιτική» είναι αποτέλεσμα και έρχεται να ενδυναμώσει τις συμφύσεις ανάμεσα στο αστικό κράτος και τα μονοπώλια.

ΕΝΑ ΤΕΤΟΙΟ βασικό εργαλείο «δημοσιονομικής πολιτικής» είναι ο κρατικός προϋπολογισμός. Ερχεται να δώσει το βασικό στίγμα της εφαρμοζόμενης οικονομικής πολιτικής: Από πού θα μαζευτούν τα έσοδα του κράτους, δηλαδή οι φόροι, πόσο θα αυξηθούν -ή ενδεχομένως και θα μειωθούν- ποιοι τομείς της οικονομίας θα ενισχυθούν και ποιοι άλλοι θα αποδυναμωθούν κλπ. Αλλωστε ο προϋπολογισμός είναι εργαλείο αναδιανομής του παραγόμενου από τα λαϊκά στρώματα πλούτου σε όφελος του κεφαλαίου.

Η ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΗ πολιτική μπορεί να είναι ή να εμφανίζεται «ήπια», «σκληρή», «χαλαρή», «σφικτή» ή οτιδήποτε άλλο. Σε κάθε περίπτωση είναι πλέγμα σειράς μέτρων, νόμων και ειδικών κρατικομονοπωλιακών ρυθμίσεων που αποσκοπούν στο πέρασμα της στρατηγικής που αναπτύσσει η κυρίαρχη τάξη μέσω της διανομής και της αναδιανομής του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου. Για παράδειγμα, η δημοσιονομική πολιτική είναι αυτή που «αποφασίζει» το ύψος των ελλειμμάτων του προϋπολογισμού, για τα οποία τα τελευταίο διάστημα γίνεται πολύς λόγος και ακόμη για τον τρόπο κάλυψης αυτών των ελλειμμάτων. Η κλασική αστική θεωρία δε θεωρεί κατ' ανάγκη «κακό πράγμα» τα ελλείμματα. Αντίθετα σε μια ορισμένη φάση του οικονομικού κύκλου η δημιουργία τους είναι επιθυμητή και αναγκαία για την αύξηση της πίτας του ΑΕΠ μέσω της δημιουργίας νέων επενδύσεων για τους κλάδους και τομείς που η κυρίαρχη τάξη επιλέγει. Συχνά -πυκνά ορισμένες μερίδες της αστικής τάξης και πολιτικοί σχηματισμοί κατηγορούν τις κυβερνήσεις για «δημοσιονομικές αστοχίες». Σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις οι «κατηγόριες» αυτής της μορφής υποκρύπτουν -απλά και μόνο- διαφορετική προσέγγιση και τακτική. Στην πραγματικότητα στοχεύουν στην καλύτερη δυνατή και ομαλή επίτευξη των στρατηγικών στόχων της αστικής τάξης κάθε χώρας στο πλαίσιο του διεθνούς καταμερισμού και των δεσμεύσεων που έχει αναλάβει σε διάφορους διεθνείς οργανισμούς. Σήμερα για παράδειγμα ο δικομματικός σκυλοκαβγάς ΝΔ και ΠΑΣΟΚ γύρω από τα δημοσιονομικά μεγέθη αφήνει στο απυρόβλητο τη στρατηγική στο πλαίσιο της ΟΝΕ και εστιάζεται σε «λογιστικά» ζητήματα της δημοσιονομικής διαχείρισης. Οι Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ στο 17ο Συνέδριο επισημαίνουν: «Τα αποτελέσματα της δημοσιονομικής διαχείρισης επιδεινώθηκαν, τάση που εμφανίζεται ακόμη και στις μεγαλύτερες και ισχυρότερες οικονομίες της ΕΕ». Στο συγκεκριμένο θα επανέλθουμε.