Γιατί η ένταξη στην ΟΝΕ δυσκόλεψε τη δημοσιονομική διαχείριση;

ΗΔΗ ΑΠΟ ΤΟ 1915 ο Βλ. Ι. Λένιν, αποκαλύπτοντας την ουσία και την αντιδραστικότητα του συνθήματος «για τις Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης», έδειξε πως «από την άποψη των οικονομικών όρων του ιμπεριαλισμού, δηλαδή της εξαγωγής κεφαλαίων και του μοιράσματος του κόσμου από τις "προηγμένες" και "πολιτισμένες" αποικιακές δυνάμεις, οι Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα σε καπιταλιστικό καθεστώς είτε είναι απραγματοποίητες, είτε είναι αντιδραστικές».

Η ΔΙΑΒΟΗΤΗ συνθήκη του Μάαστριχτ προβλέπει ποσοτικούς στόχους σε ό,τι αφορά το ύψος των ελλειμμάτων του προϋπολογισμού, στο δημόσιο χρέος και το επιθυμητό επίπεδο του πληθωρισμού. Ταυτόχρονα η κατάργηση των εθνικών νομισμάτων ακύρωσε και τη δυνατότητα άσκησης νομισματικής πολιτικής από την πλευρά των εθνικών κυβερνήσεων.

Η ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ πως το λεγόμενο «Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης» έχει γίνει πλέον «στενός κορσές» στην άσκηση εθνικής δημοσιονομικής πολιτικής, γίνεται πλέον ακόμη και από αστούς οικονομολόγους και αναλυτές. Το γεγονός για παράδειγμα ότι το έλλειμμα του προϋπολογισμού δεν μπορεί να ξεπεράσει το 3% του ΑΕΠ της κάθε χώρας, σηματοδοτεί τα όρια άσκησης πολιτικής από τις εθνικές κυβερνήσεις. Το πλαφόν που μπαίνει -κοινό για όλα τα κράτη της ευρωζώνης ανεξάρτητα από το βαθμό ανάπτυξης και τις ειδικές «εθνικές» συνθήκες - εντείνει το βαθμό της ανισόμετρης ανάπτυξης ανάμεσα στα κράτη-μέλη, διαδικασία που αναγκαστικά και αναπότρεπτα επιταχύνεται ακόμη περισσότερο από τη διεύρυνση της ΕΕ. Αλλά το κυριότερο ως συνέπεια είναι η περικοπή των δημοσίων δαπανών, η οποία αποβαίνει σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων αφού περικόπτονται οι δαπάνες για κοινωνική πολιτική, υγεία, πρόνοια, εκπαίδευση κλπ., τομείς οι οποίοι ιδιωτικοποιούνται και εμπορευματοποιούνται και για τις οποίους τα λαϊκά στρώματα πληρώνουν αδρά.

ΣΤΙΣ ΘΕΣΕΙΣ της ΚΕ του ΚΚΕ στο 17ο Συνέδριο, επισημαίνεται πως «τα αποτελέσματα της δημοσιονομικής διαχείρισης επιδεινώθηκαν, τάση που εμφανίζεται ακόμη και στις μεγαλύτερες και ισχυρότερες οικονομίες της ΕΕ». Κάθε άλλο παρά τυχαίο είναι το γεγονός ότι τα δύο ισχυρότερα κράτη της ευρωζώνης (Γερμανία και Γαλλία) ενεργώντας για λογαριασμό των συμφερόντων της κεφαλαιοκρατίας των κρατών τους, δε δίστασαν να «παραβιάσουν» τους όρους του Συμφώνου Σταθερότητας, το οποίο οι ίδιοι είχαν επιβάλει. Αν δεν το έκαναν και έκαναν απότομα κοινωνικές περικοπές, θα όξυναν τις λαϊκές αντιδράσεις και δεν το ήθελαν. Στη συνέχεια (Νοέμβρης 2003) αξίωσαν από τους «εταίρους» τους και πέτυχαν την αναστολή του Συμφώνου αποκλειστικά και μόνο για λογαριασμό των κρατών τους. Οι ισχυροί της ευρωζώνης συνεχίζουν να απαιτούν τη συμμόρφωση των άλλων, μεταξύ αυτών και της Ελλάδας. Είναι φανερό πως η υφέρπουσα κρίση στη δημοσιονομική διαχείριση των κρατών της ΕΕ είναι ένα από τα πολλά συμπτώματα των εγγενών αντιφάσεών τους.

Η ΚΡΙΣΗ και τα αποτελέσματά της είναι γέννημα - θρέμμα του καπιταλισμού, της βασικής του αντίθεσης που υπηρετεί η εφαρμοζόμενη σε όφελος του μεγάλου κεφαλαίου πολιτική. Η πλουτοκρατία επιχειρεί να τα αξιοποιήσει σε βάρος των λαϊκών τάξεων και στρωμάτων. Με απύθμενο θράσος κινδυνολογούν για τα «ελλείμματα» μόνο και μόνο για να αξιώσουν νέα μέτρα συρρίκνωσης των ήδη ασθενών λαϊκών εισοδημάτων.

ΑΛΛΑ ΟΥΤΕ η χαλάρωση του Συμφώνου Σταθερότητας μπορεί να βελτιώσει τα λαϊκά εισοδήματα. Η διέξοδος για το λαό δε βρίσκεται στην καλύτερη δημοσιονομική διαχείριση αλλά στην ανατροπή του καπιταλισμού.